Tales of

Sinnoh

Marian is van gemiddelde lengte en heeft een gemiddelde, ietwat slanke bouw. Haar opvallendste kenmerk is haar lange, blonde haar dat nog opmerkelijk vol en gezond is. Haar ogen zijn bruin. Ze kleedt zich niet opvallend, maar houdt van zachte kleuren. Een eenvoudige, zilverkleurige ring om de ringvinger van haar linkerhand is haar enige sieraad. Haar stem heeft een warme klank (voorbeeld (klik)).

Lief, zorgzaam en moederlijk: Zo kun je Marian beschrijven en zo zullen de meeste mensen haar ook leren kennen. Toch zijn er, zoals bij ieder mens, ook dingen waar ze mee worstelt, en daar neemt haar geheugenverlies een hoofdrol in. Ze herinnert zich niets meer van haar leven voordat ze in Sinnoh aankwam; Zelfs haar naam is waarschijnlijk niet de naam die ze hiervoor had. Hoewel ze er in het begin naar verlangde om haar geheugen terug te krijgen, is dit al snel geminderd bij de realisatie dat haar geheugen mogelijk met opzet is gewist. Want wat als ze vreselijke dingen had meegemaakt? Wat als ze iets onvergeeflijks had gedaan? Ze is tot de conclusie gekomen dat het misschien beter is dat ze haar geheugen niet meer terugkrijgt. De druk die deze gedachten en het opbouwen van een nieuw leven op haar leggen is niet te onderschatten.

De vroegste herinnering die deze vrouw heeft, is het moment waarop ze ontwaakte in een ziekenhuisbed. Ze wist niet waar ze was, hoe ze er was gekomen… en ze wist niet wie ze zelf was. De verpleegster naast haar bed vroeg om haar naam, maar ze wist het niet meer. Ze wist het echt niet. Er werd voorzichtig aan haar uitgelegd wat er gebeurd was: Een toevallige voorbijganger had haar bewusteloos aangetroffen op het strand, met twee Poké Balls die naast haar in het zand lagen, en had de eerste hulp gebeld. Ze had, naast de Poké Balls en de pyjama die ze droeg, geen bezittingen bij zich. Omdat ze niet kon worden geïdentificeerd en omdat ze haar eigen naam niet meer kende, werd ze voorlopig “Jane Doe” genoemd – een veelgebruikt pantoniem. Ze was lichamelijk gezond, en er werd vanuit gegaan dat haar geheugen vanzelf wel zou terugkomen.

Na een week was er geen verbetering. “Jane Doe” herinnerde zich alles vanaf het moment dat ze in het ziekenhuis lag, maar alles daarvoor bleef een waas. Omdat ze verder mentaal en fysiek in orde was, werd besloten dat ze met de hulp van bepaalde instanties ergens anders kon gaan wonen. Ze werd uit het ziekenhuis ontslagen met een nieuwe tijdelijke naam – want één ding wist ze wel, “Jane” was niet haar naam. Opnieuw omgedoopt tot Marian Doe kreeg ze een kleine uitkering en een huurappartementje in Hearthome City waar ze rustig kon uitkijken naar een baantje. Er werd vanuit gegaan dat de Pokémon in de gevonden Poké Balls (een Galarian Ponyta en een Cutiefly) van haar waren, en ze kreeg beide mee naar huis. Ten slotte werd haar aangeraden om eens langs te gaan bij Professor Cypress, omdat zijn uitgebreide kennis over Psychic type Pokémon haar weleens zou kunnen helpen ontdekken wat er met haar geheugen is gebeurd. Bovendien was het handig om een Pokémon licentie aan te vragen. Je wist immers maar nooit wat je onderweg tegen zou kunnen komen…

• Tot dusver lijkt niemand in Sinnoh Marian te kennen.
• Uit het gedrag van Idanwen en Polly valt te concluderen dat zij Marian ook nog niet kenden voordat zij het ziekenhuis verliet.
• Idanwen en Polly lijken elkaar wel al te kennen.
• Het was Marian in het ziekenhuis opgevallen dat er een lichte verkleuring was aan de ringvinger van haar linkerhand: Er had nog niet zo lang geleden een ring gezeten. Ze draagt er nu een goedkope ring overheen – ergens vindt ze het belangrijk om niet te vergeten dat er ooit een echte ring zat.