Tales of

Sinnoh

Een neutrale expressie was te vinden op zijn gezicht. De pokéball in zijn handen rolde van de ene hand naar de andere dankzij een simpele beweging van zijn vingers. Rustig verplaatste hij zijn blik naar hetgeen dat tussen zijn handen speelde, het ding dat hem o zoveel geld kon opbrengen. EN het ding dat hem ergens ook aansprak. Voor het eerst had hij een Pokémon en wat voor een was het. Maar Valentino was niet dom, helemaal niet, en wist dat er een reden achter moest liggen dat zoiets kostbaar in de handen werd geduwd van een complete vreemde. Hij kantelde zijn hoofd dan ook wat en bracht het ronde object wat hoger, om het te bewonderen boven zich. Hij liet een zucht van zich afrollen, als hij iets van dit onderwerp wist dan was hij al wat verder geholpen. Maar zonder... Hij zou hulp moeten vragen. En dat was een moeilijke... Want Valentino vroeg om geen hulp, die fixte hij zelf wel. Koppig joch dat hij was wilde hij voor niemand buigen. NOg in geen honderd jaar.

Rustig bracht hij de ball nogmaals voor zich uit, waardoor al snel het bruine wezen voor hem verscheen. "Lucca..." mompelde hij zachtjes. Iets waarop de Luxray meteen even snoof, zijn ogen vernauwde en zich omdraaide. Kordaat begon het beest te wandelen, weg van hem. Niet zo snel als de vorige keer, maar wel met een lichte kick in z'n step. "Ey!" Snel schoot hij overeind van de bank, om zowat naast de fire type te gaan lopen. Zijn ogen scanden het beest even, waarbij een bedenkelijk geluid van hem afkwam. Hoe werkte Pokémon uberhaut? "Doe zo van die uh- Flamethrower- Ja, kan je dat?" zijn zin niet helemaal kloppende was het echter wel overduidelijk dat de Pokémon niet naar hem wilde luisteren. Want het beest keek niet eens om en wandelde verder.

- Victor

Het was niet vreemd op vreemde blikken te krijgen van mensen met dit aan zijn zijde. Immers was het niet elke dag dat je een beest als deze zag, zoveel besefte Valentino maar al te goed. Toch had hij er ergens wel problemen mee dat ze zo leken te azen op hem en op Lucca. Niet dat hij er veel aan kon doen buiten een boze blik terug te werpen naar de mensen in kwestie, immers zou dat enkel problemen brengen naar hem. En als hij heel eerlijk was, als hij nog iets wilde maken van zijn leven mocht hij dat gedrag ook een beetje verdrijven. Het zou hem immers niks goeds doen als hij weer eens in een gevecht terecht kwam. Niet dat hij niet kon winnen, daar niet van, zeker niet. Zijn tijd achter tralies had hem genoeg tijd gegeven om na te denken over hoe hij was geweest. En ondanks dat hij net zo ruig was als hiervoor, waren de scherpe hoekjes er toch ietwat van.

Zijn paarskleurige ogen schoten meteen naar iemand die hem benaderde. De Luxray aan zijn zijde hield ook meteen halt. Het beest hief zijn kop en vernauwde zijn ogen, waarbij hij even diep adem haalde. Een zucht volgde, waarbij wat vlammetjes duidelijk van diens lippen rolde. Alsof hij echt stoom... Of in zijn geval vlammen, aan het afblazen was. De vraag die van de man kwam, zorgde ervoor dat Valentino even zijn handen in zijn broekzak stak. "Soort van... Ga je gang," murmelde hij rustig met een schouderophaal. Zijn stem nog steeds dik van het Italiaans accent die hij droeg. Turende van achter zijn dikke glazen keek hij rustig naar wat de ander had. Zo te zien had de man in kwestie ook een bijzonder Pokémon... Kort keek hij dan ook naar de Ponyta, voordat hij terug keek naar Lucca. De Luxray draaide meteen afkeurend zijn kop weg van de man die hen had benaderd. Geen fan dus... jammer.