Het zou een mooie dag moeten zijn, dat had het weerbericht gezegd. Dan waarom... Was het plots gaan stortregenen. Zacht vloekend ijsbeerde de man onder het bushokje. De vlammende Luxray had plaats genomen op de bank van het ding en had zijn kop op de poten gelegd. Met een luie blik staarde het beest naar de blonde man, die duidelijk niet gediend was met de stormbui. Het leek erop dat het ook niet binnenkort zou stoppen, wat het al helemaal af maakte. Een zucht kwam van de man af, die een pas terug nam en even begon te leunen tegen de achterkant van het bushokje. Hier had hij ook dubbel niks aan, of wel? Hij kon altijd Valente bellen en vragen of hij hem kon komen halen maar no way dat hij op dat kut brommertje zou kruipen na dit alles. Ugh. Waarom moest hij dan ook dat hebben en geen echte auto? Of op z'n minst een echte motor? Een beetje geïrriteerd hurkte de man rustig, waarna hij even rustig zijn rugzak op de grond zette en erin begon te rommelen. Waar had hij het gestoken?
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Dit ging helemaal niet volgens plan. Normaal zou hij nu bellen voor een taxi, maar wat bleek? Hij was zijn Holo Caster vergeten op te laden voor hij vertrok naar de kinesist. Nu kon hij lopen richting het bushokje met Copper aan zijn zijden. Het zou allemaal niet erg zijn normaal, maar de stortregen hielp niet. Al wat Casimir wilde was thuis onder een warm dekentje voor de tv gaan zitten.
Maar eerst moest hij thuis geraken.
Zodra Copper onder het afdak van het bushokje zat, schudden hij zich wild uit waardoor de druppels alle kanten op vlogen. Casimir had er geen oog voor en keek enkel neer op zijn Holo Caster. Waarom was hij ook zo dom geweest om die niet op te laden? Gefrustreerd stak hij het weer weg en draaide zich om naar het bord met de uren.
Hopelijk zou de bus snel komen en liep die geen vertraging op door het weer.
Het was niet vreemd dat er iemand bij hem in het hokje kwam. Immers met dit weer zou niemand buiten willen staan. Rustig keek Valentino dan ook naar de ander. Zwart haar. Zo te zien had hij een Houndoom bij zich. Zijn blik schoot meteen naar de ander zijn holo caster. Het leek erop dat deze zo goed als plat was. GEen batterij dus. Een bedenkelijk geluid kwam van de man. Iets dat Lucca zijn aandacht meteen trok. De fire Luxray bewoog zijn oren wat, bekeek de Houndoom kort en sprong van de bank af. Eerst strekte de Luxray zich wat uit, voordat hij een paar passen naar voren zette en kort begon te snuffelen op een halve meter afstand van de hondachtige. VOorzichtig zijn kop wat bewegende, waarbij zijn vlammen wat rond danste. Het uitschudden van de hond zorgde er echter voor dat de lynxachtig even geschrokken een sprongetje naar achter zette. Snel haalde het bruinkleurige wezen zijn poot over zijn neus, haastig om het water weg te krijgen.
Valentino bekeek de ander nogmaals en kantelde zijn hoofd even, voordat hij de rugzak van zijn rug nam. Rustig ritste hij het ding open, waarna hij al snel een grijs bakje ter grootte van een handpalm boven haalde. "Powerbank nodig?" vroeg de man even rustig terwijl hij het ding ophield naar de ander. Hij had een kleine kabel met meerdere groottes, dus het zou de ander zeker passen. Immers zouden ze beide nog wel even hier staan. De eerste volgende bus was niet bepaald binnen een paar minuten. De vragende blik bleef dan ook in de ogen van de blonde man, terwijl hij het ding rustig wat meer ophield.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Dat Copper geen held was bewees zich nog maar eens. Hij sprong nog net de lucht niet in toen de andere pokémon van het bakje af sprong. Casimir had de pokémon zelf ook niet opgemerkt en had zelf ook twee stappen opzij gezet waardoor hij weer in de regen stond. Hij had geen idee wat het ding was, dus hield hij liever zijn afstand, zelfs al betekende dat hij in de regen moest blijven staan. Zelfs Copper stond achter hem, hoofd wat lager terwijl hij naar de katachtige bleef kijken.
De jongen van wie de pokémon was, sprak op en vroeg of hij een powerbank nodig had. Casimir trok zijn ogen van de pokémon af, om te kijken naar de andere. “Dat zou helpen,” zei hij. Groot was het bushokje niet en afstand bewaren zou lastiger worden. Een kleine stap zetten hij vooruit zodat hij weer onder het afdak stond, maar de maximale afstand tussen hem en de andere pokémon zat. Hij nam vervolgens de powerbank aan om zijn Holo Caster eraan te connecteren. “Bedankt.” Ondertussen had Copper zijn ogen nog niet van de rare fire type afgehouden.
Het leek erop dat de man het niet zo had voor Lucca. Ook de Houndoom zette een paar passen opzij, maar de man ging echt in de regen staan. Kort trokken de wenkbrauwen van de blonde man samen. Was de ander bang voor Pokémon? Hij schraapte even zijn keel en keek rustig toe hoe de ander rustig weer onder het afdakje kwam nadat hij zijn powerbank aanbood. Het zou helpen. De powerbank werd aangenomen en rustig knikte Valentino naar ander. Kalm trok hij zijn sjaal wat beter toen zijn hand weer vrij was, waarna hij rustig terug keek naar de vurige Luxray. De Pokémon zette een paar passen opzij en maakte kleine stapjes richting de blonde man, waarna hij kalm ging liggen aan diens voeten. De paarse ogen van de man bleven even hangen op de traited mon, voordat hij opkeek naar de hond en diens eigenaar. Hij bekeek de twee rustig, voordat hij de zwartharige man even aankeek. "Geen fan?" vroeg hij rustig terwijl hij knikte naar het beest aan zijn voeten. Een zucht kwam van de man af. Hij nam het de ander niet zo kwalijk. Het was een vreemd uitziend beest als je niet wist wat het was. Het was eigen aan Sinnoh en daarbij ook nog eens van die varianten die volledig veranderde. Als je het niet kende dan kon het wel nog eens eng overkomen.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Enige tijd geleden ging het beter. Zijn vertrouwen in pokémon was nog steeds erg geschaad toen, maar hij kon erbij in de buurt komen. Na recente gebeurtenissen was het vertrouwen helaas weer gebroken. Casimir moest zichzelf verplichten om toch weer onder het afdak te staan, zelfs al kon hij langs één kant nog steeds regen op hem voelen vallen. Voor nu zag het er niet naar uit dat de pokémon iets zou doen, maar het liefst nam hij geen risico’s. Met een schuin oog hield hij de pokémon dan ook heel de tijd in het oog.
Copper? Dat was gewoon een sukkel die van zijn eigen schaduw zou schrikken.
Toen de jongen weer op sprak, scheurde hij zijn blik van de pokémon af om hem aan te kijken. “Niet echt.” Het lag niet eens aan die specifieke pokémon. Eerder welke komen zou dezelfde reactie hebben. Casimir ademde scherp in, voor hij zijn aandacht richten op de Holo Caster. In elk geval kon hij deze weer opstarten. Nu was de vraag of het beter was om de bus te nemen of de taxi. Hij draaide zich om naar de urenlijst om de juiste bus te zoeken.
Het feit dat hij aan de andere kant stond en deels wist wat Lucca was, maakte het toch een hele andere ervaring dan de ander moest hebben. Toen deze beaamde geen fan te zijn, nam Valentino rustig de pokéball van de Luxray erbij, om deze terug te laten keren. Nog voor het wezen rood oplichte om terug de ball in te gaan, werd hem een beledigde blik toegeworpen van de katachtige. Een schamper lachje kwam van de man af toen hij dit zag. Misschien begon hij toch wat op te warmen naar hem. Kort schudde hij zijn hoofd wat en stak hij de ball terug weg. De vreemdeling leek ondertussen met andere dingen bezig te zijn en vanuit zijn ooghoek volgde hij wat hij deed. Het feit dat de ander hier was en zo leek te kijken naar de planning... Iets zei hem dat de ander niet van hier was. Maar het luidop vragen leek hem ook niet toepasselijk. Zijn blik gleed rustig naar de Houndoom van de man, voordat hij even rustig terug naar de ander keek. "Zou ik hem mogen aaien?" vroeg hij even rustig terwijl hij knikte naar de hond. Wijselijk zijn handen thuis houdende tot hij toestemming had van de eigenaar, kon hij het niet laten even zijn holo caster boven te halen. Misschien dat hij zou vragen een foto te nemen van de Pokémon. Immers was het wel een hele mooie. Vast ook een traited mon. Die kon hij dan mooi aan Valente tonen voor een of ander verhaaltje aan te breien die de ander van streek kon maken. Hij zag het al helemaal voor zich. Heh.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Zachtjes trok Casimir zijn wenkbrauwen op en keek opzij naar de man die er stond. Een rode gloed was zichtbaar en al snel verdween de pokémon van de man. Hele vaak gebeurde er niet, maar Casimir was blij dat er nog mensen waren die wel rekening hielden met dit soort zaken. Eén mondhoek trok hij even een stukje op, voor hij zich terug naar de uurrooster draaide. Normaal zou er ieder moment een bus moeten komen, maar met de stortregen kon dat wel eens anders aflopen.
Een zucht rolde over zijn lippen terwijl hij zich omdraaide en weer de regen tegemoet keek. Nog een blik op zijn Holo Caster vertelde hem dat het goed aan het opladen was. Nog even en dan kon hij de powerbank terug geven.
De andere persoon sprak ook weer op en Casimir wisselde een blik uit met Copper. “Je kan proberen, maar denk niet dat hij het toe laat.” Want Copper was wat je noemt een echte held op sokken. Hij plaatste zelf een pas verder van de andere af. Casimir schudde traag zijn hoofd. Het was ook gewoon hopeloos.
De ander leek duidelijk wat meer ontspannen te zijn nu Lucca in zijn ball zat. En dat was te begrijpen. Hij vond het ergens maar logisch, maar hij had het ook niet zo voor de beesten. Hij vond hondachtige Pokémon wel mooi. Lucca was meer katachtig. Dus die leunde meer tegen littens en andere varianten daarvan aan. De Houndoom van de ander vond hij, als hij eerlijk was, veel mooier. Toen de ander dan ook aangaf dat hij mocht proberen, ging hij door een been en stak hij rustig een hand uit naar de Pokémon. AFwachtend keek hij de fire type rustig aan, voordat hij opkeek naar de zwartharige man. "Is ie wat schuw of... Gewoon niet zo voor vreemden?" probeerde Valentino te vragen. Hij liet zijn paarse blik terug vallen op de fire type en kantelde zijn hoofd wat. "Ik ken eerlijk gezegd niet zo heel veel van Pokémon," bekende de man rustig terwijl hij zijn hand wat meer liet zakken. Hij had geen idee wat hij aan het doen was dus. En vroeg zich ergens af of dit wel de juiste manier was om de ander niet te aggiteren. "Dus doe ik het zo goed? Of benader ik hem beter anders?" Hij had gehoord dat oogcontact een Pokémon ook kon aggiteren. Maar hij wist niet of dat bij alle Pokémon was of alleen bepaalde types. Hij was gewoon nooit een Pokémon mens geweest. En de tijd dat hij in de correctiefaciliteit had gespendeerd had daar nooit echt mee geholpen.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Het werd al snel duidelijk dat het geen succes zou worden met Copper, zelfs al deed de andere zijn best de pokémon rustig te benaderen. Er was niets dat hij kon doen om dat te veranderen. “Gewoon schrik van alles en niets.” Een pokémon gevecht was al een hele ervaring, want de pokémon zat dan voortdurend onder de stress. Het ging, maar was nooit echt een succes.
Casimir liet zijn grijze ogen op de andere hangen en sloeg zijn armen over elkaar heen. Copper zetten enkel nog een stap naar achter toen een hand werd uitgestoken en keek omhoog naar zijn trainer. Het was echt hopeloos. “Denk niet dat er veel is dat je beter kan doen. Het is hoe hij is,” zei hij en haalde zijn schouders op. “Waarschijnlijk beter om het gewoon op te geven.” Zolang dat Copper er niet voor open stond, ging dit toch niet werken. Casimir had zelf geen idee waar de pokémon vandaan kwam en wat ermee gebeurd was voor hij van hem werd. Er was vast wel een reden voor zijn gedrag.
