Tales of

Sinnoh

Verveeld met zijn armen achter zijn hoofd gevouwen liep Oliver over het Coronation Festival heen met aan zijn zijde een Growlithe. Hiro. De jongen liep met veel tegenzin rond sinds zijn team drastische veranderingen had ondergaan. Rena en Odin had hij weg moeten doen omdat de Eevee naar Hiro té agressief werd en met Odin bijna niet te werken viel door zijn angsten. Hij vond het een veiliger idee dat de Riolu bij iemand was waar hij zich veilig voelde dan constante stress te moeten hebben. Zijn Growlithe daarentegen was een loyale en lieve Pokémon die hij liever niet blootstelde aan te veel geweld en dat was wel een groot risico met Rena. De beslissing was moeilijk maar wel beter.


Zijn motivatie om taken uit te voeren binnen de organisatie was op dit moment zo laag dat het hem verbaasde dat hij hier op het festival rond liep. Oliver slaakte een diepe zucht waarbij Hiro even opkeek om naar de jongen te kijken. De jongen schonk het wezentje een warme glimlach toe voor hij hem mee wenkte om de kraampjes wat beter te bekijken. Er was genoeg te doen maar toch voelde hij er niks voor om ergens aan mee te doen. De drukte van de mensen om hem heen liet de jongen niet bepaald op zijn gemak voelen. 'Growl!' kefte Hiro ineens waardoor Oliver uit zijn trance ontwaakte en zijn donkere ogen richtte op de Growlithe deze likte hem over zijn hand heen zodat hij zijn aandacht erbij zou houden, hij had zijn zwarte kraalogen gericht op iets groots voor hen. Ze waren bij een grote zwarte vogel beland dat zat op een grote cabine waarin je kon zitten.

Oliver had van zijn leven nog nooit zo'n ritje gemaakt maar voelde zijn maag al omdraaien toen hij eraan dacht om in het karretje te moeten stappen. Maar aan de andere kant vond hij het wel een tof idee. "Lijkt je het leuk om een ritje te maken?" Vroeg Oliver toen aan zijn Growlithe die enthousiast met zijn staart zwaaide en al richting het karretje trippelde. Nu kon hij niet meer terug. De jongen volgde hem vlug op de voet waar hij de Growlithe optilde voor hij instapte en de kleine pup op zijn schoot plantte. Zijn tong liet hij half uit zijn mondhoek hangen terwijl hij opgetogen uit het raam tuurde. Oliver klemde zijn armen om zijn Pokémon heen toen het karretje schuddend in beweging kwam, voelde hij zich even niet goed worden. Boven hen klapte de vleugels van de Corviknight traag waarop er wat zweetdruppels langs zijn voorhoofd gleed. Blijkbaar stegen ze al op want het gevoel van dat hij zich misselijk voelde kwam al gauw opzetten.. hopelijk was het ritje dit waard.

Oliver probeerde uit alle macht te voorkomen dat hij het karretje onder 'zou gaan kotsen en bleef dan ook zijn ogen houden waarbij hoopte dat het gauw voorbij ging zijn. Tegelijkertijd kwam ook het besef dat hij weinig van het ritje mee zou krijgen als hij zo zijn ogen dicht hield. Het was niet veel later toen hij opeens een hoge kreet hoorde en iets vanuit zijn ooghoeken mee zag vliegen.. of beter gezegd fladderen. De Pokémon had iets weg dat uit de prehistorie kwam, het had wel iets van een kaalgeplukte Torchic met de veren random teruggeplaatst op zijn lijf. 'Grooowwl!' Gromde Hiro dreigend en ontblootte zijn tanden om aan te geven dat hij de jongen wilde beschermen als dit nodig was. Oliver aaide Hiro even over zijn kop heen om aan te geven dat dit niet nodig was en wierp een blik op het wezen dat met hen mee fladderde, de vogel kon het karretje amper bijhouden.

"Wat voor Pokémon is dat?" Vroeg hij zich hardop af waarop Oliver zijn Pokédex erbij pakte. Deze vertelde hem dat het om een Archen ging, een Pokémon dat oorspronkelijk uit een fossiel te krijgen was. En bekend stond als de eerste vogel Pokémon dat kon vliegen wat je niet echt vliegen kon noemen. Oliver grijnsde even kort maar zijn grijns viel van zijn gezicht toen de Archen zich liet vallen en even kort uit het zicht verdween. Even keken Hiro en Oliver elkaar verbaasd aan tot opeens het luide gekwetter weer hoorbaar was. Blijkbaar had de Archen voor zichzelf al besloten om niet meer mee te vliegen met het karretje en droop hij langzaam af. Oliver keek even uit het raampje of hij de Pokémon nog kon zien maar nee. Toen hij dit deed zag hij hoe hoog ze eigenlijk al boven de City of Dreams vlogen en dat de huizen onder hen kleine stipjes waren hierdoor vergat hij eigenlijk zijn misselijkheid.


[Skip]