Tales of

Sinnoh

Ze was al vroeg wakker geworden, ondanks dat ze haar wekker vrij laat had kunnen zetten. Al had haar ervan verzekerd dat alles voor de dag goed zou komen en dat ze lekker kon blijven liggen, maar desondanks was ze met blije vlinders vroeg wakker geworden. Om de pret niet egheel te drukken, had ze besloten om nog wat langer in haar bed te liggen terwijl ze beneden gestommel hoorde. Het was een gekke verjaardag en ergens had ze nog een paar keer naar haar holocaster gestaard in de hoop dat ze een appje zou krijgen, maar het was stil gebleven vanuit Sunyshore. Het had gestoken, maar een neusje van Peaches had haar al snel genoeg er weer bij gebracht.

Ze had één van haar mooiste jurken uitgekozen en een lint door haar haar gevlochten, nog even een rondje draaiend voor de spiegel terwijl er aangeklopt werd. Haar ogen lichtten op toen ze die van haar broer troffen, nieuwsgierigheid in haar grote ogen duidelijk. ”Goedemorgen!” Peaches bleef kwispelend staan. Met behulp van Ari’s demonstratie en Alain’s ondersteuning was Rey toch begonnen met iets meer discipline in het hondje te jagen.

Een blos van blijdschap had zich verspreid over haar gezicht terwijl ze haar armen strekte om haar broer te omhelzen. Ze drukte hem stevig tegen zich aan, haar wang tegen zijn borstkas drukkend. Het was zo fijn om een broer zoals Alain te hebben. Hij zorgde dat alles altijd veilig voelde en met hem kon ze de wereld aan. Ze straalde terwijl ze hem losliet en omhoog naar hem keek, knikkend op zijn vraag. ”Ik ben zo benieuwd,” glunderde ze.

Haar enthousiasme begon ook wat af te stralen op Peaches, wie steeds wilder begon te kwispelen. Ondanks dat Rey haar best had gedaan wat meer discipline in de Rockruff te jagen, besloot deze nu toch enthousiast tegen Alain op te springen. ”Oh Peaches, je weet dat dit niet meer kan,” merkte ze op tegen de Rockruff, met enige tegenzin, waarna ze zich tot haar knieën liet zakte en het hondje wat probeerde te kalmeren. Daarna stond ze pas weer op om met Alain mee te lopen, haast stervend van nieuwsgierigheid.

Rey liep glimlachend mee de trap af. Ze had nog nooit op deze manier haar verjaardag gevierd. Ze moest zeggen dat, ondanks dat de chat die ze had met haar vader en moeder nog steeds stil was gebleven, ze blije vivillons in haar buik had fladderen. Ze vond het maar wat leuk om hier te zijn en deze dag met Alain en Cas te mogen vieren, al was ze er nog niet helemaal zeker van dat Cas er ook zin in had. Daarvoor kende ze de jongen nog niet goed genoeg.

Daarom dan ook dat er een blije, maar ook enigszins zoekende blik in de richting van de zwartharige jongen ging toen ze de woonkamer in stapte, Peaches op haar hielen. ”Goedemorgen Cas,” groette ze de jongen, met nauwelijks verhulde nieuwsgierigheid naar het prachtig ingepakte pak wat op de grond stond. Ohh.. Ze was zo benieuwd.

Ze kon het niet helpen om zachtjes te glimlachen bij het zien van het feesthoedje op Casimir’s hoofd. De jongen zag er miserabel uit met hoedje op zijn hoofd, maar desondanks waardeerde ze de effort. Al moest dat wel een beetje strijden met de gedachte dat Casimir er misschien geïrriteerd door was. Met een glimlach nam ze zijn felicitaties echter in ontvangst, alweer half afgeleid door het gigantische pak wat er in de woonkamer stond. Dat moest een ramp zijn geweest om in te pakken. ”Dank je, Cas.” Ze was ook blij om Copper even te zien. De niet zo intelligente hond was een heerlijk figuur wat Rey betrof en ze vond het ergens zielig dat hij niet naar binnen mocht. Maar ze wist beter dan erover te discussiëren terwijl Alain de huisregels uitmaakte. Zijn huis, zijn regels.

Ze stapte met een enigszins open mond naar het gigantische cadeau. Het was bijna even hoog als zijzelf was. Ze keek nog eventjes om naar Alain voor bevestiging, waarna ze als eerste de strik eraf haalde, er eventjes naar kijkend in haar handen voordat ze deze naast zich neerlegde op de grond. Daarna pakte ze het grote zwarte laken beet in haar handen en gaf ze er een sjor aan, deze van het cadeau aftrekkend. Met grote ogen keek ze naar wat achter het karton verstopt zat, tranen in haar ooghoeken verzamelend. ”Oh.. maar.. dat.. Weten jullie het zeker? Ik bedoel.. Dank jullie, maar..” Ze liep eventjes helemaal vol bij het zien van de prachtige piano die voor haar stond.

Rey keek ademloos naar de piano die in de kamer stond. Hij had wel enige gebruikssporen, maar eerlijk? Hij was prachtig. De ivoren toetsen glommen nog steeds en de piano zelf was alsnog gigantisch. Ze weet nog hoe erg ze naar Cas zijn piano had lopen staren en de weer de lichte pull had gevoeld om weer te gaan spelen, maar ze had er nooit op opgevolgd. Het was te erg gelinkt aan de dwang die haar ouders hadden gelegd op piano spelen. Maar nu.. Zou ze? Heel voorzichtig drukte ze een toets in, alsof ze hem kon breken. Maar in plaats daarvan kwam er een mooi, helder geluid uit de piano.

Haar gedachtenstroom werd onderbroken door Cas, die met zijn feesthoedje wat toelichting gaf. Met grote ogen keek ze hem aan. Het was eng dat hij haar wilde helpen, maar.. Hij wilde haar helpen. ”Oh.. Ik bedoel.. Heel graag!” Haar ogen glommen nog steeds van blijdschap en ongelaten tranen. Ze had weinig verwacht, een piano was het tegenovergestelde van weinig. ”Tenminste.. als.. als je het niet erg vindt,” voegde zij er ook aan toe. Samen waren ze hopeloos.

Al snel sloeg ze haar armen om Alain heen, hem een dikke knuffel gevend. ”Dank je,” murmelde ze, nog steeds een beetje overkomen van emoties. Daarna twijfelde ze kort, maar liep ze toch naar Cas toe en gaf ze hem ook een korte knuffel. Heel erg kort. ”En jij ook dank je,” kwam eruit, waarna ze toch wat ongemakkelijk naar achteren stapte.