Tales of

Sinnoh

Het was alweer een tijd geleden dat Alain Angie voor het laatst had gezien. Hij had het graag anders gezien en had gewild dat ze meer tijd konden vinden om met elkaar af te spreken, maar helaas was het niet zo simpel. Tussen het gedoe met zijn ouders, Rey in huis nemen, werk en de rest van zijn leven in, leek alles er weer eens tussen te vallen. Maar, hij weigerde zijn vriendschappen te verliezen waan een druk leven en had dus Ange uitgenodigd om langs te komen, dan kon ze het huis eens zien.

De zon scheen fel die dag en de achterdeur stond open, waardoor het geluid van de Pokémon in de tuin als achtergrondgeluid hoorbaar was vanuit het huis. Op de koffietafel stonden verschillende snacks en het huis was weer eens tot in de details opgeruimd en schoongemaakt, want hij wilde het wel op z’n best aan Ange laten zien, uiteraard. De Vulpix lag op haar kussen en de rest van de Pokémon lagen buiten.

Toen de bel ging, zette Alain zich overeind en maakte hij de voordeur met een glimlach open. “Hey, Ange,” groette hij de blauwharige met een grijns, voor hij zijn armen spreidde voor een knuffel. Hij had haar toch gemist.

&Ange