Tales of

Sinnoh

Wat er was gebeurd tussen hun was... Vreemd. En hij kon zichzelf er niet voor vergeven voor het zo ver te laten komen. Hij was niet eerlijk geweest tegen Shu en zelf al was hij niet de meest nuchterste persoon wist hij dat dit oneerlijk was. Het was spelen met iemands gevoelens en het was verkeerd. Hij had in dagen al niks meer gehoord van Shui en elke dag opnieuw... Was het een pijnlijke herinnering. Zou hij hem ook kwijtspelen zoals hij bij de anderen had gedaan? Was hij echt zo'n hopeloos geval dat hij ook zijn enigste en laatste vriend zou verliezen aan iets doms zoals een one night stand? Hij kantelde zijn hoofd wat en keek naar buiten. De zin om door te zetten, om zijn grenzen te verleggen, zakte hem in de schoenen en hij liet zijn schouders dan ook zakken. Hij kon bij de pakken blijven zitten en niks doen. Maar dat was niet hoe hij was. Of wel? Zijn ogen richtte zich wat op, waarna hij diep adem haalde. Nee, zo stak hij niet in elkaar.

En van het ene moment op het andere had hij de impulsieve inkoop gedaan. Een jacht die nu onderweg was naar het havenstadje. Met een zelfzekere blik in zijn ogen keek hij even om naar zijn Pokémon die het ding met gemak wist te besturen. De Meowstic had geen moeite met alles onder controle te houden dankzij haar telikinese. Mocht Myrddin het immers alleen mogen doen, mocht je hem opvegen. De kleine man had vele talenten, maar voertuigen besturen was niet een van hen. Hij Keek even om naar de dove Pokémon, die de boot tot stilstand bracht, waarna Myr even op zijn vingers floot. De roze Garchomp schoot het water uit, waarbij ze kalmpjes op de boot naast haar trainer landde. Rustig klom de kleine man op haar rug, waarna Murphy opsteeg en wegschoot richting het stadje.

Het was bekend terrein en dus niet echt moeilijk voor de dragon type om te landen voor het gebouw van de ander. Kort keek Myrddin even op naar het raampje van wie hij wist dat het Shui zijn appartement was. Een zacht, twijfelachtig geluidje kwam uit zijn mond, waarbij hij even opkeek naar de roze Garchomp. De blauwe ogen van het monster verzachtte even, waarna ze liefkozend haar kop tegen het hoofd van haar trainer duwde en vervolgens een zacht duwtje gaf tegen diens rug. Nog even bleven zijn grijze kijkers gehaakt in de diepblauwe ogen van haar, voordat hij naar voren wandelde en op de deurbel drukte van zijn appartementsnummer.

& Shushu

Het duurde even, maar al snel hoorde hij de bekende stem over de speaker komen. Myr keek even rond, maar zag geen camera hangen. Zijn ene hand, die wat de hoogte in was gekomen om te gebaren, zakte weer af. Een bedenkelijke frons op zijn gezicht terwijl hij nerveus slikte. Het was zo dat hij de afgelopen tijd meer woorden leek te kunnen spreken. Maar met de stress die hij nu voelde? Met alles dat nu over hem heen kwam? Het was al een uitdaging om een zinnig geluidje te maken, laat staan nu. Over de speaker. Hij opende zijn mond, zijn lippen voelden akelig droog aan. Zijn keel kneep pijnlijk samen bij het besef dat de ander hem waarschijnlijk niet wilde zien. Waarom was hij hier dan ook? Hij had nog een poging gedaan toen om het goed te maken, maar dat was hopeloos geweest. Waarom had hij nu gedacht dat het anders zou zijn.... Waarom... Waarom...

"Hgu... Hgu..." zijn stem stokte even waarna hij een frustreerd geluid liet horen en een hand op zijn mond legde. Hij sloeg zijn blik af naar de grond en liet zijn schouders wat meer zakken, verslagen. Voor even overwoog hij weg te stappen, weer naar Murphy toe te wandelen, op te stappen en weg te komen. Maar die gedachte ontging hem sneller dan hij dacht. Een vlaag van woede en frustratie trok over hem heen, waarbij de kleine man meteen zichzelf steviger overeind duwde. Zijn lippen kwamen dan ook eindelijk in beweging. De vloedgolf aan geluiden die uit zijn mond kwamen moesten woorden voorstellen, maar veel structuur hadden ze niet. Geen zinnig geluid die uit hem kwam, maar er zat duidelijk moeite achter. Zijn keel in zwaar protest dat hij dit deed, deed hij enkel verder met wat hij probeerde te doen. Hij was niet gewoon zoveel aan zo'n toon aan te slaan. En met elk nieuw 'woord' dat hij uitbracht kwam het besef steeds terug dat hij het nooit zou kunnen. Want hoeveel hij ook probeerde, niemand zou hem begrijpen. Een mute jochie die voor niks goeds was. Tranen prikkende in zijn ogen deed hij verder, zijn stem pijnlijk aanvoelende. Duidelijk niet getrained om zoveel geluid uit te brengen in een keer.