Tales of

Sinnoh

Als ze dit eerder had geweten was ze nooit gegaan. Ze had een hele studie gedaan naar rehabilitatie van pokémon en voor een bedrijf gewerkt. Nu stond ze hier vuil te prikken zodat wilde pokémon het niet zouden opeten. Dit was toch het werk van een schoonmaker, niet voor een Crescent Moon lid. Ze was er prima van bewust dat ze waarschijnlijk onderaan de ladder moest beginnen maar dit was wel heel erg. Het zou helpen als ze iets zou doen waar nog een beetje kennis voor nodig was. Maar goed. Dit was waar ze voor gekozen had, ze zou doorzetten ook. Dat betekende echter niet dat ze het leuk vond. Of dat ze hier rondliep met een glimlach. Nee. Ze stak haar prikker in een papieren bekertje alsof ze het wilde vermoorden. Keer. Op. Keer. Dit was echt een rotbaantje en iedereen mocht het weten.

Jett wilde net haar prikker in het volgende stuk plastic steken toen er een Bidoof het recht voor haar neus wegpakte. "Hey!", riep ze de pokémon achterop. Dat was helemaal geen eten. Damnit. De zak vol afval liet ze achter terwijl ze met prikker en al achter de pokémon aan rende. Het was alles behalve de bedoeling dat de Bidoof plastic zou gaan eten. Dat was nou precies de hele reden dat ze dit deed. De pokémon rende langs wat mensen die er stuk voor stuk van leken te schrikken. Wilde pokémon hoorde ook helemaal niet hier te komen. Deze was van de route af gegaan en hier binnen gewandeld. "Grijp die Bidoof!" riep ze inmiddels haast buiten adem. Ze zou er niet veel langer achter aan kunnen rennen voor haar conditie het op zou geven. Of iemand zou hem vangen of de pokémon zou plastic eten als zijn lunch. Dan kon ze een betere job voor de volgende keer waarschijnlijk wel vergeten.

De Bidoof schoot doodleuk langs de groep mensen. Oh Arceus. Er leek echter een trainer te zijn die een van haar pokémon achter de bever aan stuurde. De growlithe leek er een spelletje van te maken om de pokémon in zijn sporen te stoppen. De Bidoof was niet echt van plan om te spelen maar had weinig keus toen de puppy pokémon boven op hem klom. Terwijl de Growlithe vrolijk op het oor van de pokémon knaagde jogde Jett door richting het tweetal. Met een snelle beweging wist ze het stuk plastic uit de mond van de Bidoof te vissen. Gelukkig. Oh wacht, deze Growlithe had een bijzondere kleur. Een shiny, die zag je niet zo vaak.

Jett draaide zich om richting de trainer die de Growlithe had gestuurd. "Dankje, je bent een levensredden. Zijn leven om precies te zijn", zei ze met een knikje naar de Bidoof. Als de pokémon te veel plastic at zou deze er vroeg of laat aan dood gaan. Dat was precies wat ze wilde voorkomen. Al waren de mensen die hun troep op de grond gooide in het park het daar blijkbaar niet mee eens. "Mooie Growlithe", vulde ze aan terwijl ze haar blik terug op de twee pokémon richtte. De arme Bidoof had geen keus anders dan het accepteren van Growlithe's geknabbel.

De blondine was in de tussentijd dichterbij gekomen. Dat maakte praten toch iets makkelijker, alles was beter dan nog meer door het park schreeuwen. "Ik wist dat Bidoofs niet zo heel erg handig waren," begon ze, "Maar plastic eten?" Jett kon niets anders doen dan haar schouders ophalen. Waarom sommige pokémon dachten dat plastic eetbaar was bleef voor haar ook nog altijd een vraag. Hoe je het ook bekeek, plastic zag er niet eetbaar uit. "Ik ben bang dat de Bidoof niet de enige zijn. Daarom is het afval hier in het park zo'n groot probleem." "Goed gedaan Prim, kom er maar af," vervolgde de blondine tegen haar Growlithe. De pokémon luisterde braafjes, wat er in resulteerde dat de bever pokémon er als een gek vandoor ging. Wat op zich ook wel te begrijpen viel. "Dank je! Ik ben ook heel blij met haar. Ze is mijn eerste eigen vangst als trainer geweest." Jett gaf een begrijpend knikje. Je eerste vangst was altijd bijzonder, helemaal als het dan ook nog eens een shiny was. "Toevallig, gisteren heb ik mijn eerste vangst gedaan. Alleen is hij geen shiny", zei ze met een zacht gegrinnik. "Aan het werk?" vroeg de blondine haar. Ah ja. De afval prikker die ze nog in haar handen had prikte ze in het zand tussen de stenen. De punt paste er net diep genoeg tussen voor de stok om te blijven staan. "Het is haast vrijwilligers werk maar ja. Ik wa- ahw man. Moment", zei Jett voor ze een pokéball tevoorschijn haalde. Een Eevee verscheen uit de bal waarna Jett voor de pokémon neer hurkte. "Zola, volg dit pad en haal de vuilniszak die ergens midden in staat", droeg ze de pokémon op. Met een vrolijk geluidje ging de pokémon op pad. Als dat maar goed zou komen. Het was niet dat Zola niet zou luisteren, het was eerder dat ze het verkeerd zou doen per ongeluk. Maar goed, focus. "Ik was min of meer aan het werk ja", zei ze met een onhandige glimlach.

Soms vroeg ze zich af wat er in het brein van een bidoof rond ging. Waarschijnlijk niet veel buiten eten. Jett besloot te vertellen over haar eerste vangst om het gesprek een beetje lopend te houden. De reactie was echter verassend enthousiast. "Eerste vangst? Gefeliciteerd! Laat eens zien," vroeg de blondine. Ah well, dat moest lukken. Jett haalde een pokéball tevoorschijn, hurkte en liet de pokémon tevoorschijn komen. Ze moest de Shinx recht tegenhouden voor hij grommend op de trainer afschoot. "Hij moet nog leren met mensen om te gaan", zei ze voor ze een strenge blik op de pokémon wierp. "Zoro hou op", droeg ze de Shinx op. Met duidelijke tegenzin stopte hij met zijn gegrom en nam hij zijn plaats in, staand tussen haar voeten terwijl ze opstond.

Zodra ze er achter kwam dat ze de vuilniszak onbewaakt achtergelaten had, stuurde ze Zola om die te gaan halen. Er was geen garantie dat het goed zou gaan maar het was zeker beter dan niets. "Een eevee, wat lief," reageerde de blondine op Zola's verschijning. Bijna iedereen vond Eevee's leuk en daar maakte de hare zo nu en dan misbruik van. De Growlithe van de trainer bleek het ook interessant genoeg te vinden. Doodleuk rende hij achter haar Eevee aan. Dat zou vast wel loslopen. "Sorry, hou ik je van je werk af?" vroeg de blondine op een verontschuldigende toon. Jett grinnikte terwijl ze met haar hoofd schudde. "Ja maar ga er alsjeblieft mee door. Alleen vuil prikken is niet heel interessant", zei ze voor ze met haar voet een tikje tegen de prikker gaf. Het was nogal saai werk dus wat gezelschap was echt geen probleem. "Oh ik ben Jett trouwens", stelde ze zichzelf voor. Als ze toch tegen iemand ging praten was het wel zo handig om elkaars naam te weten.

Gelukkig vatte de blondine het gegrom van Zoro niet naar op. Sterker nog, ze glimlachte er zelfs een beetje om. "Je hebt ze er tussen zitten, desondanks, goedemiddag Zoro," begroette ze de pokémon. Hij leek echter geen intentie te hebben om vriendelijk terug te doen. "Maar gefeliciteerd met hem!" Jett glimlachte zachtjes waarna haar ogen kort naar de pokémon schoten. Zo lang hij zich beter zou gaan gedragen liep het allemaal wel los.

Het gesprek veranderde van onderwerp. Van pokémon naar haar werk. Waar ze op het moment een geweldige hekel aan had en er totaal geen problemen mee had om even afgeleid te raken er door. "Snap ik volledig, je kan nog altijd besloten om een trainer te worden," zei de blondine met een knipoog. Jett grinnikte kort voor ze reageerde. "Ik ga misschien wel wat gyms doen dus wie weet", zei ze. Nu ze toch met elkaar aan het praten waren, was het wel zo handig om elkaars naam te weten. "Aangenaam Jett, Rosy is de naam," reageerde Rosy nadat Jett zich had voorgesteld. "Dan zal ik je vandaag van dienst zijn met afleiden." Jett grinnikte voor ze toch de prikker weer oppakte. "Met alle plezier maar ik moet wel een beetje doen alsof ik nog aan het werk ben", reageerde ze met een knipoog. Over het werk gesproken, waarbleven de Growlithe en Zola eigenlijk?

”Oh? Serieus? Wat leuk! Welke wil je als eerste doen?” vroeg de blondine enthousiast op haar opmerking over gyms. Jett haalde enkel haar schouders op. Ze had het tot nu toe alleen maar overwogen om te doen. Ze had er nog niet echt over nagedacht of ze het echt zou doen of niet en welke ze dan zou doen in dat geval. ”Ik wilde graag de eerste gym in Celestic Town gaan doen, en daarna zie ik nog wel even verder maar goed.” Het was duidelijk hoeveel Rosy er zin in had om de gyms te gaan doen. Viel op zich te verwachten van een trainer, al waren ze niet allemaal zo gefocust.

Het probleem was alleen dat ze niet voor eeuwig hier kon blijven staan praten zonder wat te doen. ”Als we nou een stukje gaan lopen, jij met die stok prikkend en ik meelopend voor de gezelligheid, gaat alles goed.” Jett greens kort om de opmerking, dat viel mooi in haar straatje. Het werk was enorm saai dus dit zou het hoe dan ook beter maken. Gezelschap kon nooit geen kwaad. ”Dan kunnen we gelijk Prim en je Eevee zoeken denk ik?” stelde Rosy voor. Ze knikte instemmend. Waar waren die twee eigenlijk? Zola had al lang terug moeten zijn maar ze was nog nergens te vinden. Met een frons begon de blondine te lopen, Jett volgde. De twee pokémon leken nergens te zien te zijn. Maar wel te horen. "Hoor je dat ook?" vroeg ze, doelend op het doffe geluid dat klonk als de twee pokémon. Waar kwam het vandaan?