Tales of

Sinnoh

[Route 211 (East)]

Het bezoek aan het laboratorium van professor Cypress was niet helemaal gegaan zoals ze had gehoopt. Oh, de jongeman had veel mogelijke hypotheses naar voren gebracht die haar geheugenverlies zouden kunnen verklaren. En dat was het ‘m nu juist: Het waren zo veel mogelijkheden en ze waren allemaal even verontrustend. Hij had voorgesteld om een Pokémon te gebruiken om te kijken of ze haar geheugen konden terughalen, maar dat zou niet lukken als haar geheugen letterlijk volledig gewist was. Dat er mogelijk niets meer in haar hoofd zat, dat haar brein een puree was. Ze wist eigenlijk helemaal niet zo zeker of ze wel wilde weten of haar geheugen ooit nog kon terugkomen. Bovendien, kon ze er wel zeker van zijn dat zo’n “behandeling” wel goed zou gaan? Wie zei dat het geen extra schade kon opleveren als er – misschien alweer – een Psychic Pokémon in haar hoofd zou kruipen? Nee, ze had vriendelijk bedankt, gezegd dat ze er nog eens over na zou denken en was weer vertrokken met haar nieuwe Pokédex en licentie. Caleb Cypress was niet onvriendelijk geweest, maar Marian was gewoon nog niet klaar voor dit alles. Ze moest daarnaast ook toegeven dat ze zijn Elgyem toch een beetje eng had gevonden.

Marian had besloten om een stukje van de terugweg te voet af te leggen. In Celestic Town zou ze wel een vliegende taxi vragen om haar naar Hearthome te brengen, maar voor nu deed het haar goed om de benen te strekken. Dan zaten haar gedachten niet zo in de weg. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze zag hoe Idanwen vrolijk voor haar uit draafde en hoe Polly goedgehumeurd naast haar hoofd vloog. Wat hebben die Pokémon het toch makkelijk, dacht ze bij zichzelf. Ze hebben niets om zich zorgen om te maken.

Zoals normaal was bij een wandeling bleef Marian voor zich uitkijken, waarbij ze af en toe wat om zich heen keek om van het landschap te genieten. Het was een bijzondere omgeving: Bergachtig, maar ze zou al gauw het grasland beneden bereiken. Ze ademde de frisse berglucht diep in. Even vergat ze de zorgen waar ze zonet over liep te piekeren. Het mooie weer hielp daar ook absoluut mee. De lucht was helder blauw met een paar kleine, witte wolkjes die hier en daar verspreid waren. Er was een licht briesje, wat ervoor zorgde dat het leek alsof één van de wolkjes haar kant uit werd geblazen. Marian dacht er niet verder bij na, totdat de wolk plotseling wel heel laag en vlak voor haar vloog. Even bleef ze geschrokken staan – dat was geen wolk, dat was een Pokémon! Het volgende moment voelde Marian dat er iets op haar hoofd werd gezet. Ze stond zo stil als ze kon, en keek met enkel haar ogen zo hoog mogelijk. Ze kon nog net iets blauws onderscheiden, met een snavel. De verwarring maakte plaats voor een goede soort verbazing, en ze kon het niet laten om even te grinniken. Die Pokémon was op haar hoofd geland!

Terwijl Idanwen en Polly naar haar terugkeerden, zich afvragend waarom hun nieuwe baasje zo lang bleef treuzelen, haalde Marian stilletjes de smartphone tevoorschijn die ze had gekregen en waar haar Pokédex op stond. Ze hief het apparaat langzaam omhoog om de onbekende Pokémon te scannen, waarna ze op het scherm keek en de informatie las. Blijkbaar ging het hier om een Swablu, een Pokémon die graag op de hoofden van mensen kwam zitten. Een glimlach verscheen op haar gezicht zodra ze dit las. Ze voelde zich toch wel wat vereerd dat haar hoofd blijkbaar comfortabel was om op te zitten. “Blijf maar zitten zolang je wil,” zei ze zachtjes, waarna ze rustig verder wandelde. Ze vond dat extra gezelschap wel fijn. Na een paar minuten bedacht ze zich dat de blauwe Pokémon misschien wel honger had, en uit haar handtas haalde ze een Pokémonkoekje tevoorschijn. Met het koekje tussen haar duim en wijsvinger tilde ze langzaam haar hand op om het aan de Swablu te presenteren.



[Dit is een poging tot vangen met vriendschap!]
[Ik besefte me pas bij het typen van deze post dat ik niet had aangegeven op welke route Marian wandelt: Route 211 (East). Swablu komt daar gelukkig ook gewoon voor <3]
@Lucia della Rovere

In tegenstelling tot wat Marian had verwacht, leek de Swablu ergens van te schrikken en fladderde ze van haar hoofd af – waar Marian op haar beurt schrok van de onverwachte beweging, waarop ze stil bleef staan. Polly dook snel de handtas van haar trainer in, en ook Idanwen bleef afwachtend staan. De wilde Pokémon vloog een eindje van haar weg, maar bleef vervolgens stil in de lucht hangen. De manier waarop de Swablu daar fladderde leek bijna boos, maar dat kon Marian niet met zekerheid zeggen. Ze vermoedde dat de Pokémon zich enkel wilde verdedigen. “Hoo, rustig maar,” zei ze zachtjes, waarna ze het Pokémonkoekje tussen haar vingers keek. “Wil je het écht niet hebben? Jammer…” zei ze met een blik richting de Swablu, waarna ze het koekje naar haar mond bracht en deed alsof ze het zelf ging opeten. Met een nep-verbaasd gezicht deed ze alsof ze zich op het laatste moment bedacht. Ze legde het koekje op haar platte hand en reikte het weer zo ver mogelijk uit naar de Swablu. “Echt niet?”

[Poging tot vangen met vriendschap gaat door!]
@Nian Suyan

Marian schrok toen de Pokémon niet kalmeerde, maar enkel nog bozer begon te worden. Van schrik klemde ze de hand waarin ze het koekje vast hield en vergat even dat het er zat. Idanwen brieste en draafde naar Marian toe om tussen haar en de wilde Swablu in te staan. Hij schraapte waarschuwend met een hoef over de grond en keek zijn baasje vragend aan terwijl de Swablu geen aanstalten maakte om te kalmeren. Even wist Marian niet goed hoe ze met deze plotseling spannende situatie moest omgaan. Ze wilde de Swablu geen pijn doen, maar ze wilde uiteraard niet dat zijzelf of haar Pokémon aangevallen zouden worden. Op dat moment schoot haar iets te binnen, iets wat ze had gelezen over Cutiefly in haar Pokédex. Voorzichtig opende ze haar handtas weer, waar Polly nog veilig in verstopt zat en haar nieuwsgierig aankeek. “Polly, kun jij niet Stun Spore gebruiken?” vroeg Marian, waarop de gele Pokémon naar buiten vloog en richting de Swablu. Even bleef ze stil in de lucht hangen, waar ze fel met haar vleugels fladderde en er geel poeder naar de Swablu toe zweefde. De wilde Pokémon leek terug aan te willen vallen, maar het was duidelijk dat de Stun Spore zijn werk deed: De Swablu fladderde traag met haar vleugels, niet in staat om aan te vallen. “Goed gedaan, Polly!” zei Marian, die zich herinnerde dat ze al die tijd het koekje in haar hand geklemd had. Ze opende haar hand en haar Cutiefly fladderde naar haar toe en snoepte dankbaar van het koekje terwijl Marian verder liep. Even keek ze naar de Swablu terwijl ze er voorbij ging. De Pokémon leek kwaad, maar kon gelukkig niets meer doen. Het effect van Stun Spore zou vast snel genoeg uitwerken – op een moment waarop Marian en haar Pokémon een heel stuk verder waren gewandeld. “Dat krijg je van zulke slechte manieren,” sprak ze de Swablu toe, waarna ze stevig verder wandelde.

[Marian loopt door zonder de Swablu te vangen!]

Toen ze een vijftigtal meter van de Swablu vandaan waren, durfde Marian zich weer te ontspannen en rustig verder te wandelen. Ook Polly en Idanwen leken zich niets meer van het voorval aan te trekken. Op dat moment kregen ze weer gezelschap: er kwam een klein beertje van achter een rots tevoorschijn. De Pokémon genoot duidelijk van de honing die aan zijn poten plakte en verraste Marian door een poot uit te steken, alsof hij haar aanbood om wat van de honing te nemen. “Och, wat lief…” murmelde ze, waarbij ze wat naar voren boog en haar handen op haar knieën liet rusten. Hoe schattig het ook was, het leek haar niet bepaald hygiënisch om honing aan te nemen waar de Pokémon daarnet nog aan gelikt had. Gelukkig werd dit voor haar opgelost door Polly, die een vrolijk geluidje maakte, op het uitgestoken pootje van de bruine Pokémon landde en dankbaar van de honing snoepte.

Het tweetal was klaar met het eten van de honing, en het beertje zwaaide ter afscheid. Marian zwaaide terug en maakte net als het beertje aanstalten om weer te vertrekken, maar Polly maakte een geluidje dat vast iets betekende in de trant van “wacht!”. Ze ging voor het beertje vliegen, terwijl ze vragende geluidjes maakte en het duurde niet lang voordat Marian vermoedde waar het om kon gaan. “Polly vindt jou wel aardig, zo te zien! Je mag met ons meekomen, als je dat wil,” zei ze glimlachend. Ze strekte haar hand uit naar het  beertje, maar gaf hem de ruimte om zelf te kiezen wat hij zou doen.

[Poging tot vangen met vriendschap!]

Marian vond het niet meer dan normaal dat het beertje even de tijd nam om na te denken over haar voorstel. Dat ze even moest wachten maakte het juist extra leuk toen het beertje op zijn beurt haar hand vastpakte en deze vrolijk schudde. Het was duidelijk dat hij zijn keuze had gemaakt, en Polly zoemde vreugdevol om hen heen. “Welkom bij het team…” Ja, wat was eigenlijk een goede naam? Het was een kleine beer… “Little Dipper?” Het beertje bromde goedkeurend bij het horen van de naam, en het viertal wandelde samen verder.

[Einde journey]