Tales of

Sinnoh

Het was leuk geweest om Sandgem Town te verkennen, maar nu liet Jax het dorpje achter zich om verder door Sinnoh te reizen. Met Poppy die naast hem wandelde en Kai in zijn armen maakte hij rustig zijn weg naar Jubilife City. Het was al een paar uur na de middag toen hij Kai op de grond liet en zelf ook aan de kant van de weg op de grond ging zitten. Zijn middagmaal en dat van zijn pokémon haalde hij met een glimlach tevoorschijn.

Alles was al opgeruimd en ze gingen bijna vertrekken toen Jax eerst een appel tevoorschijn haalde voor Kai en daarna voor de igglybuff. Poppy begon van enthousiasme op en neer te springen. “Poppy, straks kan je niet meer stoppen,” probeerde Jax haar nog te waarschuwen, maar het was te laat. De igglybuff had zichzelf niet meer onder controle en begon van hem weg te stuiteren. Hij liep achter de ballonpokémon aan om haar te vangen, maar zag hoe ze richting een voorbijganger stuiterde en op pad was om hem te raken. “Kijk uit!” riep hij de onbekende man toe.

Hij probeerde de ander nog te waarschuwen, maar zijn woorden kwamen te laat en Poppy vloog recht in het gezicht van de man. Dat zag er pijnlijk uit. Gelukkig kreeg de ander zijn handen om de pokémon waardoor ze niet verder kon stuiteren. Met een rood gezicht richtte de man zich op Jax. ‘Is deze pokémon van jou?’ Jax knikte. “Heel erg sorry hiervoor. Ze begon te stuiteren en ik probeerde haar nog tegen te houden, maar ze kon niet meer stoppen,” bood hij zijn excuses aan. Poppy leek ondertussen bekomen te zijn van de grootste schok en begon te huilen. Met een bezorgde blik nam Jax haar in zijn armen en keek hij of ze zich geen pijn had gedaan. Nee, ze leek helemaal in orde. Gerustgesteld begon hij haar zachtjes in zijn armen te wiegen terwijl hij zich weer op de man richtte. “Ik hoop dat ze jou geen pijn heeft gedaan.” Hij liet zijn blik over de ander gaan. Behalve de roodheid van diens gezicht kon hij niet direct iets van wondes opmerken.

Nu Poppy gekalmeerd was, richtte Jax zich op de man die de pokémon in zijn gezicht had gekregen. De igglybuff kon best hard aankomen als ze op je stuiterde—dat wist Jax uit ervaring—en hij vroeg de ander dan ook of hij in orde was. Dat bleek zo te zijn. Gelukkig. Ook leek de man niet kwaad te zijn voor wat er gebeurd was; hij toonde zelfs interesse in Poppy. “Ja, ik heb haar als kind gekregen.” Dat was zowel een gelukkige als een trieste herinnering. Poppy was het laatste dat hij van zijn moeder had gehad voor ze was gestorven en dus was de pokémon heel dierbaar voor hem. Kai was ondertussen naar hen toegekomen en Jax gebaarde naar de popplio toen die naast hem kwam staan, een bubbel blaasde en erop een trucje deed. “En Kai hier als tiener,” sprak hij met een lach. De twee waren al best lang bij hem. En Kai was nog altijd even speels als hij altijd was geweest. Nieuwsgierig ging zijn blik naar de pokémon van de ander. “Hoelang heb je jouw pokémon al? En welke soort is die eigenlijk?”

Jax knikte. Zeker nu hij hier in Sinnoh was, leken zo weinig mensen hun pokémon als ei te hebben gehad. De meeste haalden een starter bij een professor; net zoals de jongen voor hem had gedaan. Maar dat was ook niet abnormaal met dat de regio zo lang erg strikte regels omtrent pokémon had gehad. Het was gewoonweg niet mogelijk geweest om zo’n jonge pokémon te houden. “Het geeft een speciale band als je je pokémon zelf kan opvoeden,” merkte hij op terwijl zijn blik even naar Poppy en Kai ging. “Maar ik ben zeker dat je ook als je je pokémon niet als ei hebt gehad een zeer goede band ermee kan creëren.” Hij had nog geen ervaring met een volwassen pokémon en dus kon hij het niet echt vergelijken, maar hij dacht dat het zeker mogelijk was als je goed voor de pokémon zorgde. Hij had alleen geen idee wat voor pokémon de ander had. Dat het een grass en fairy soort was maakte Jax echter nog niet veel wijzer. Maar voor nu besloot hij om een andere vraag te stellen. “Ben jij ook op weg naar Jubilife city? Want dan kunnen we samen verder tot aan de stad.” Dat was altijd gezelliger dan in je eentje.

De jongen was inderdaad ook op weg naar Jubilife city en vond samen reizen een goed idee. Ze waren toch al aan het praten dus dan konden ze ondertussen even goed naar Jubilife wandelen. “Poppy, Kai, we gaan weer verder,” zei hij tegen zijn pokémon. De twee keken even naar hem op waarna ze voor hen uit begonnen te wandelen richting de stad. “Zij klaar om verder te gaan,” lachte hij naar de ander. Poppy en Kai waren duidelijk enthousiast om verder te reizen. “Ik ben Jax trouwens,” stelde hij zichzelf voor, want dat was hij tot nu toe vergeten te doen. Hij was eerst zo druk bezig geweest met zich te verontschuldigen voor Poppy en daarna was het gesprek verder gegaan waardoor hij gewoonweg vergeten was dat hij niet eens de naam van de ander wist. “En wat is jouw naam?”

De jongen stelde zichzelf en zijn pokémon ook voor. “Wel, het is aangenaam om je te ontmoeten Pollen,” richtte Jax zich op de pokémon. Ze bleef wat dichter bij haar trainer zweven en Jax probeerde haar wat op haar gemak te stellen. Zijn blik viel ondertussen op zijn pokémon die wel erg ver voor hun uit waren gegaan. “Poppy, Kai, niet te ver,” riep hij waarop de twee pokémon wat vertraagden. “Ze zijn erg enthousiast om verder te reizen omdat ze uitkijken naar hun eerste contest,” legde Jax uit. Natuurlijk keek hij daar ook naar uit, maar Jax was toch wat realistischer. Hij had nog nooit eerder aan een contest deelgenomen en wou graag eerst wat trainen voor hij dat deed.