Tales of

Sinnoh

Vandaag was de dag. De dag dat hij gebracht zou worden naar de professor. Zij zou hem een Pokémon geven die hem zou kunnen helpen. Hij slikte even en duwde zijn voorhoofd tegen het raam van de auto aan. Het voelde koel tegen zijn huid aan, een aangenaam gevoel... Al zei hij het zelf. Zijn helderblauwe ogen dwaalden heen en weer, een nutteloze actie die hem nooit enig voordeel zouden brengen... Maar toch gebeurde het. Net zoals hij nog knipperde, of opkeek als iemand zijn naam zijn. Het ging automatisch, als een reflex vastgeroest in zijn geheugen. Toen de auto tot een halt kwam, draaide hij zijn lichaam wat, zoekende naar de origine van deze actie. Waarom waren ze gestopt? Waren ze er nu al? Hij wist het niet zo, wist eigenlijk helemaal niet hoe groot deze regio was of waar alles was... maar goed. Hij moest ergens starten. Ergens starten om te helen, ergerns starten met zijn nieuwe leven. Daar had zijn dokter een punt gehad. Als hij hele dagen zou blijven mopperen over hoe slecht zijn leven was en wat dan nog dan zou hij nooit ergens komen. Vandaag was dan ook de eerste stap van het revalideren. Misschien niet het herstellen van zijn zicht, maar van zijn zicht, zijn vertrouwen, van zijn karakter. Een diepe, zware zucht ontglipte zijn lippen waarna zijn oogleden over zijn ogen heenzakten. Dit was nutteloos, of niet? Een onderliggend gevoel had hem al snel te pakken. Hij wist dat dit alles ergens nutteloos was. Wat zou het ook maken? Hij zou niks veranderen van een stom dier. Die beesten waren toch alleen werk en wat als hij of zij ervandoor ging? Wat moest hij dan doen? Er achter lopen? Juist ja, nee, geen goed idee als je twee kijkers zo nutteloos waren als wat. Hij klemde zijn kiezen dan ook op elkaar... Maar voor hij verder kon malen over alles dat fout en verkeerd was in zijn leven, opende er iemand de portier van de auto.
En zo was hij nu hier. Helemaal alleen aan de deur van de professor. Zijn chauffeur had hem instructies gegeven, alles verteld wat hij moest doen... En dan nog stond hij nog steeds hier. Enkele minuten waren al voorbij getikt, waarbij de jongeman enkel de deurklink in zijn handen hield. Hij wilde helemaal niet naar binnen, wilde ergens niet weten wat voor zieke grappen deze dame in petto had voor hem. Natuurlijk wist hij wel hoe anderen hem behandelden. Hij werd behandelt als een grap en hij nam het hun niet kwalijk. Hij zou vroeger mensen als hem ook zo behandelt hebben. Met compassie en een lichte onderliggende grappende ondertoon. Het frustreerde hem dat hij zo had gedacht over de type mens dat hij uiteindelijk was bekomen. Het maakte hem ergens ook ziek. Misschien was dat ook de reden waarom Bryan zo passief was geweest met alles. Natuurlijk was zijn broer bezorgd om hem maar als de ass dat Lyan was had hij de ander zo hard weg geduwd als maar kon. Hij moest niks weten van de ander, wilde zijn compassie niet horen en zijn knuffels niet ontvangen. de blonde jongen wilde eigenlijk alleen zijn, alleen met zijn giftige gedachten totdat zijn volledige gedachten weg was gesmolten. hij wilde dat alles over was, voorbij, liefst zo snel mogelijk.... Het leven was niet eerlijk.

Het leek erop dat de professor in kwestie de blinde jongen had opgemerkt, want plots ging de deur voorzichtig open. Instinctief lostte de kerel dan ook zijn grip op het enigste dat bekende terrein voor hem was. Hij slikte even en wiebelde onzeker op zijn voeten. Dit was geen fijn iets, dat was zeker. Wanneer hij geen houvast had op iets wist hij niet waar hij was en dan kon hij snel de weg kwijt spelen. Het maakte hem ergens bang, maar Lyan balde zijn vuisten even en kneep zijn ogen toe; hij moest even doorbijten en sterk in zijn schoenen staan. Hij moest bewijzen aan de ander dat hij er klaar voor was om dit te doen. De dame stelde haarzelf voor en greep al snel zijn pols vast waarna ze de blinde jongeman naar binnen hielp. Het duurde niet lang voordat ze beiden ergens waren waren waar ze well... Hem losliet. HIj slikte enkel even, zijn voeten onzeker schuifelend over de vloer... Wachtende op wat er zou volgen. Het enigste wat de dame echter had gezegd was dat hij even hier moest wachten.... Nou... Wachten was het dan maar.

De professor kwam al snel terug en vertelde hem dat ze drie bijzondere Pokémon voor hem had om uit te kiezen. De jongeman fronste enkel even. Hij wilde helemaal niet bijzonder, hij wilde op z'n minst een beestje dat hem iets kon helpen. De vrouw leek eerst stil te zijn, alsof ze verwachtte dat hij iets zou doen. Uiteraard deed de jongeman niks, hij zag niks en wist helemaal niet waar de vrouw naartoe wilde hinten. Het was dan ook een snelle "oh" van haar dat de doorslag was voor hem. Ze had de ballen voor zijn neus gelegd of niet? In de verwachting dat hij zou weten wat te doen zodra ze op zijn netvlies waren verschenen. Daar zat ze dus fout en het frustreerde hem mateloos datze zo'n slecht inzicht had op hoe de wereld voor hem in elkaar stak. "Deze eerste Pokémon is een Magby," Begon professor Hazel waarbij Lyan even afwezig knikte naar haar. Een geluid was te horen waarna hij het iconische geroep van een Pokémon kon waarnemen. Veel volgde er dan ook niet van het vuurbeest aangezien hij of zij eerder stil was. "Hij is een beetje bescheiden, maar heeft wel een hidden ability; Vital Spirit," Wauw, intresseerde hem eerlijk gezegd niet zoveel. De Pokémon mocht de president zijn van de regio... Kon hem eigenlijk bar weinig schelen wat hij of zij had. Toen de vrouw opmerkte dat de man weinig interesse leek te hebben in haar keuze, pakte ze al snel de tweede ball. "De tweede Pokémon is een Mime Jr." Opnieuw klonk er hetzelfde geluidje waarna Lyan wel meteen alleen gesnater en gegil kon horen. Hij fronste, een lichte grom van zijn lippen komende. Wat een luid beest, hij haatte het nu al. Hazel daarintegen leek enkel even te lachen van plezier, alsof ze dit het beste ding ooit vond. Nou super, want ze mocht dit irritant kind ook houden hoor. Hij moest geen stom ding hebben die aan het kwebbelen was als wat. "Deze kleine houd van dansen en zingen en vind het fantastisch om conversaties met je te houden... Ik dacht dat hij wel goed bij-" "Nee, als ik niks kan horen door hem ben ik al helemaal van de kaart," zijn brute stem klonk harder en luider dan hij had verwacht en voor even werd het stil in de kamer. Was ze dan zo dom? Dacht ze echt dat een luide Pokémon iets was voor een blinde zoals hem? Het was frustrerend om te bedenken dat er mensen zoals haar bestonden. "Goed uh... Dan heb ik nog een laatste Pokémon. Maar ik denk niet dat deze... Goed voor je zal zijn," "Daar beslis ik wel over," gromde hij enkel even, nu duidelijk gefrustreerd met haar. Wat dacht deze dame wel niet? Dat ze zomaar elk besluit kon maken voor hem? Ze wist helemaal niet hoe het was om gehandicapt te zijn, elke dag was een struggle. Maar hij wilde die compassie en booboo taal niet van ed mensen rondom hem. Hij was een man, een sterke onafhankelijk persoon. Het was dan ook de frustratie en woede die hem naar voren dreef. Hij legde zijn handen op de tafel en greep de bal vast, de enigste die er nog lag. "Ik neem deze," zei hij enkel waarna hij zich omdraaide en met snelle passen weg wandelde. Met een knal liep hij dan ook al snel tegen de muur aan en verloor hij hierdoor de grip op de ball in zijn handen.
Het voorwerp kwam blijkbaar op de perfecte manier neer, want hij hoorde al snel het al te bekende geluidje van het open van een Pokéball. Een stil gesniffel en piep geluid was het enigste wat hij kon horen voordat de Pokémon in kwestie op zijn rug sprong en snel klauterend naar zijn nek kroop. Lyan, die nog steeds wat verdoofd was door de klap van de muur, schudde even verdwaasd zijn hoofd waarna hij het fluffy beest probeerde weg te duwen van zijn gezicht. Hoe dan ook leek het beest andere plannen te hebben. Het wikkelde zich rond zijn nek heen en duwde zachtjes haar kopje tegen zijn wangen aan. Een zacht pur geluidje kwam van haar af en even slikte de blonde jongen, onzeker met wat hij moest doen met dit veel te lieve beest. Het was lief en knuffelig en alles wat hij niet was. "Dit is dus Pachirisu. Ze is een erg lieve en zachtaardige meid maar ze kan erg snel boos worden en wel-" De man zuchtte even en tilde zijn hand op. "Ik neem haar, geef me de ball en leid me naar de deur zodat ik eindelijk naar huis kan gaan," Dat mens moest echt eens leren minder te praten en meer lichaamstaal te lezen. Sure, iedereen wilde altijd lief en doezelig doen naar iedereen maar dat was niet hoe de wereld in elkaar stak.

- Ik kies de Pachirisu