Tales of

Sinnoh

Eerder die dag was hij boos het centrum uit gelopen. Deiji zat zoals gewoonlijk op zijn schouder, zacht piepend wanneer hij een muur naderde. Hij moest wel zeggen dat ze erg handig was op dat vlak. Als hij het procentueel uitrekende dan was hij zeker 40% minder tegen muren aangelopen de afgelopen dagen dan voor hij de eekhoorn had. Ze was zorgzaam en lief voor hem, maar wanneer hij probeerde te praten tegen iemand anders dan vloog ze nogal snel uit. De Pokémon was gewoon erg bezitterig van hem en dat vond hij niet erg. Hij had liever dit dan een schreeuwend kind die aan zijn been ging. Nou... Waarom hij boos weg was gelopen van zijn therapeut was een heel ander verhaal. Ze had hem gezegd dat hij met kleine stapjes moest leren verkennen, elke dag een nieuwe stap en rustig aan doen. Maar hij was nu al twee dagen thuis met Deiji en kon niks doen. Hij had haar gehaald zodat hij wel dingen kon doen en nu, tegen alle beloftes in, ging dat opeens niet? Hij snoof even en schudde zijn hoofd waarna hij zijn pas versnelde. De zachte duwtjes en piepjes van Deiji gaven hem instructies waardoor hij zelfzeker verder wandelde. Hij zou ze laten zien dat hij het alleen kon, dat hij sterk in zijn schoenen stond en dat hij voor niks en niemand bang was! De rat op zijn schouder mocht dan wel klein en fluffy zijn, aan de reacties te zien naar anderen had ze duidelijk pit in haar lichaam. Even kroelde de jongeman de electric type onder haar kinnetje, waardoor ze een zacht piep geluidje maken en haar kopje zacht en teder tegen zijn vingers duwde. Ja, hij was ergens wel heel blij dat hij haar had gekozen en niet een van die stomme andere Pokémon. Kon hem weinig schelen dat ze nooit een groot sterk beest zou worden. Hij vond het wel fijn zo om haar op zijn schouder te hebben, haar staart teder gewikkeld rond zijn nek. Ja, de staart van het beestie was fluweel zacht en voelde o zo aangenaam aan. Hij kon niet wachten tot het winter was, dan moest het pas heerlijk zijn om haar bij zich te hebben.

Deiji piepte even luidkeels en wel meteen hield hij halt. Dat soort geluid had ze nog nooit gemaakt. kort fronste hij even maar al snel glipte de eekhoorn van zijn schouder af. Met snelle halen klom ze over zijn bovenlichaam naar zijn broek heen waar ze al snel van hem af sprong. Toen ze niet langer bij hem was, voelde hij zich erg... Kaal en verlaten en even slikte de jongeman. Het duurde echter niet lang voordat de Pachirisu piepte en weer langs zijn broek naar boven klom. Deze keer was ze trager, lomer... Het leek haast alsof ze iets in de hand had. "Heb je daar iets Deiji?" vroeg hij zacht aan haar waarop de Pokémon even piepte en zich terug nestelde op zijn schouder. Een koud metaal werd tegen zijn wang gedrukt waarop Lyan even fronste en zijn hand optilde. De electric type legde er al snel iets in neer en even fronste de man, niet goed wetende wat het was. Hij haalde echter even zijn schouders op en stak het in zijn broekzak. Wat het ook was, als Deiji het had opgehaald kon het vast handig zijn. Hij had immers gehoord dat ze de pickup ability had. Dat was erg handig voor iemand als hem, een gast die geen stek zag. Zo zou hij immers niks missen. "Was dat alles meid?" De eekhoorn piepte even instemmend en duwde zachtjes haar kopje tegen zijn wang aan. Hij glimlachte dan ook rustig en legde zijn hand even teder tegen haar koppie aan waarna hij haar zachtjes kroelde. Met rustige passen wandelde hij dan ook kalm verder.

Het duurde niet lang voordat de eekhoorn op zijn schouder overeind kwam. Haar pootjes rustig plaatsende tegen het hoofd van haar trainer. Lyan hield daarom dan ook meteen halt waarna Deiji al snel van zijn schouder sprong. De blinde jongen slikte even en bleef staan waar ie stond. Wachtende tot zijn Pokémon terug zou keren. Ondertussen had de Pachirisu de verslonden tas bereikt. Nieuwsgierig was het beestie door de ravage gaan woelen waarna ze al snel de item in haar pootjes had. Even snuffelde ze aan het ding voordat ze zich om draaide en terug huppelde naar haar trainer. Piepend kwam ze dan ook aan de voet van de blonde jongen en kort knipperde hij even verbaasd waarna hij door zijn benen zakte en zijn hand opende. De electric type legde voorzichtig een voorwerp in zijn hand en kort tastte hij het ding af. Hij had geen flauw idee van wat het was... Goed, dan moest hij het navragen aan iemand wanneer hij de kans had ertoe. Kalm kwam de man terug overeind, waarna hij de item in zijn zak stak. Deiji piepte even opgetogen en klauterde al snel terug op haar trainer waarna ze haar gebruikelijke plaats op zijn schouder aannam.