Tales of

Sinnoh

Canalave City. Het was niet bepaald zijn eerste idee geweest om hier naar toe te gaan, maar hij had gehoord dat de stad best een aangenaam zicht was om te aanschouwen en het lag vlakbij Jubilife City, dus hij kon op elke gewenst moment weer teruggaan als hij wilde. Hij had de boot genomen om naar hier te komen en stapte uit, waarna hij Inpulsa en Igneel uit hun Poké Ball’s liet. Hij twijfelde er kort over om Avian in zijn bal te laten, maar liet de Flying type er uiteindelijk toch maar uit. Hij moest nog steeds wennen aan de nieuwe aanwinst in zijn team, maar tot dusver had Avian zich nuttig bewezen en Ace was eerlijk gezegd wel blij dat hij een nieuwe Pokémon in zijn team had. Zijn blik gleed naar voren toen hij een jongen tegen een man zag uitvallen, een Pachirisu bij hem. Ace nam het allemaal rustig in zich op, niet van plan zijnde om zich te bemoeien. Hij had zijn hoofd dan ook alweer afwezig van het rumoer afgewend toen de jongen opeens vol tegen hem opknalde. Ace wankelde wat naar achteren en keek met een frons naar de Pachirisu die naar hem sprong. ”Igneel,” gromde hij en meteen was de Houndour bij hem om zijn lichaam vol tegen die van de Pachirisu te beuken zodat die niet in Ace’s arm kon bijten. Ace wilde de jongen net een sneer geven toen hij hem hoorde kreunen en Ace hurkte vlakbij hem neer. ”Alles in orde?” vroeg hij op een kille toon aan de jongen, fronsend. Dit was niet hoe hij zijn eerste stappen in Canalave City had voorgesteld, maar goed. Hij was nu eenmaal een Crescent Moon-lid en dus moest hij zijn plicht volbrengen, al had hij daar na de attitude van de Pokémon weinig zin in.

Igneel was niet echt onder de indruk van de knal tegen de Pachirisu en bleef hem nauwlettend in de gaten houden terwijl de Pokémon zich wegscheerde. Als hij Ace nog eens probeerde te bijten, dan was hij zo bij hem. Terwijl Igneel de Pachirisu in de gaten hield, kwam Inpulsa bezorgd dichterbij en keek ze met glimmende oogjes naar de jongen. Ace fronste toen de jongen eerst zei dat het goed ging, om daarna weer naar de grond te vallen toen hij een poging deed om overeind te komen. ”Leun naar achteren,” droeg hij de jongen op terwijl hij uit zijn gehurkte positie kwam en achter de jongen ging staan zodat de jongen tegen zijn benen zou leunen. Dan zou hij in elk geval niet weer omvallen. Hij knikte naar Inpulsa. ”Kijk of je ergens een flesje water kunt halen.” Hij haalde snel wat geld uit zijn zakken om aan zijn Elekid te geven en de Pokémon knikte op een serieuze manier naar hem, waarna ze wegrende. Ace zuchtte diep en rolde met zijn ogen toen hij haar nog geen meter verder op een komische manier om zag vallen en richtte zijn aandacht weer op de jongen. ”Heb je dit soort situaties vaker?” vroeg hij op een kille toon aan de jongen. Het was hem niet ontgaan dat de blik volledig naast hem was gericht toen de jongen hem aan had proberen te kijken en de conclusie dat hij blind was, lag dus ook vrij voor de hand. Het was dan de vraag of de jongen er voldoende mee om kon gaan om zich zonder begeleiding te begeven in de maatschappij.

Ace sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl hij zijn blik naar beneden richtte. Het was hem heus niet ontgaan dat de jongen het niet leuk vond om hulp te krijgen; hij zou het zelf ook niet tof vinden als anderen zich met hem zouden bemoeien, maar wat kon hij zeggen? Hij was van Crescent Moon en het was zijn taak om zich over anderen te ontfermen, of ze er nu zin in hadden of niet. ”Ik denk dat als je niet meer hulp wilt hebben dan dat ik je nu al geef, dat je beter nog even op de grond blijft zitten,” sprak Ace op een licht droge toon, zijn rode ogen naar de kerel onder hem gericht. Hij rolde vervolgens met zijn ogen toen de man naar voren leunde en claimde dat hij geen hulp nodig had. ”Oké,” begon hij op een kille toon. ”Je kunt je als een klein kind gedragen en de wereld als een boze plaats zien omdat je misschien net iets meer hulp nodig hebt dan een ander of je kunt volwassen worden en niet zo verdomd tegendraads doen.” Hij bleef nog steeds op zijn plek staan en richtte zijn blik naar Inpulsa, welke alweer aan kwam rennen met een flesje water in haar armpjes. Opnieuw kreeg ze het voor elkaar om haar evenwicht te verliezen en het flesje water dat ze in haar armpjes had, rolde naar voren en tikte tegen de voet van de man voor hem aan. ”Dat is voor jou,” sprak Ace op een kille toon. Hij nam aan dat als de man koppig genoeg kon zijn om zijn advies te negeren, dat hij ook wel koppig genoeg kon zijn om zelf uit te zoeken waar het flesje water precies lag.