Tales of

Sinnoh

Dit had ze echt even nodig hoor. Gewoon een dag rust samen met haar pokémon. En vooral ook even geen mensen om zich heen. Dat deed het hem vooral. Voor haar pokémon en eigenlijk ook wel voor haar zelf stond ze veel in de schijnwerpers. Uiterlijk was dan ook wel alles voor haar en haar geliefde Ponyta, die net zo ijdel was als zij. Haar Aron, genaamd Svaki, was wat minder van het ijdel zijn, maar hij won Nayla's hart, omdat het gewoon een schatje was. Svaki zat vandaag echter in zijn pokéball, want hij lag te pitten en hij had ook geen zin om eruit te komen. Pity voor hem, want het was ongelooflijk mooi weer en dit was precies het goede moment om hier rond te struinen. Talenta daarentegen, de Galarian Ponyta om precies te zijn, dacht daar zeer zeker anders over. Ze had de tijd van haar leven en galoppeerde dan ook wat af en ook ver van Nayla vandaan. Nayla kon het niet laten heel licht te glimlachen. Meestal was haar glimlach fake. Heel weinig mensen in het leven zullen haar echte glimlach ooit mogen beschouwen. Mensen zagen hem sowieso niet vaak, maar pokémon daarentegen wel, vooral die van haar zelf om precies te zijn. De roodharige bleef gestaag door lopen met Talenta die voor haar uit draafde. Nayla sloot voor een paar seconden haar ogen en alsof het zo moest zijn. Opende ze haar ogen weer en was er ineens iemand verschenen. Nog beter... de persoon zat met zijn rug naar haar toe, midden op het voetpad! Nayla bleef verbijsterd staan en Talenta die kwam nu toch ook wel nieuwsgierig erbij staan. Bij Nayla om precies te zijn. Nayla bleef naar de persoon op de weg kijken. Op zijn schouder zat echter nog een pokémon. Een Pachirisu om precies te zijn. De pokémon leek ook overduidelijk te slapen. Talenta liet het er echter niet bij zitten en wandelde naar het duo toe en ging uiteindelijk voor ze staan. De roodharige dame bleef naar het tafereel kijken met haar hand op haar heup. Ze was niet het meest sociale persoon, dus gelijk als een blije hupsemups naar de persoon toe rennen en van allerlei dingen vragen was niet voor haar weggelegd. Beter dat haar Ponyta het maar gewoon oploste of zoiets. Talenta merkte op dat de Pachirisu in slaap was en de persoon in kwestie leek ook te slapen. Of hij had in ieder geval zijn ogen gesloten. Zo nieuwsgierig als ze was, duwde ze nu haar neus tegen de wang van de jongen aan, afwachtend op reactie. Ook de roodharige dame bleef stilstaan, vooral benieuwd naar wat er zou gaan gebeuren. Het was niet haar schuld dat haar pokémon nieuwsgierig was. Als het aan haar lag waren ze namelijk door gelopen, zucht.