Tales of

Sinnoh

Na het bezoeken van de Crescent Moon Base in Hearthome en de eerste paar aanvaringen met het volk wat er in Sinnoh rondliep, was Sia afgereisd naar het westen van het eiland om daar op onderzoek uit te gaan. Ze had geen idee waar ze precies naar op zoek was, maar dat maakte niet veel uit. Tenslotte moesten zij en Finn nog wennen aan de omgeving en een beetje wegwijs zien te worden voor ze op de meest effectieve wijze aan het werk konden.

Nu struinde ze langs het water op route 219 terwijl ze haar ogen open hield voor mogelijke pokémon die tevoorschijn konden komen. Lucky wandelde vrolijk met haar mee, ook nieuwsgierig om zich heen kijkend. Sia's humeur was in ieder geval een stuk verbeterd sinds ze aangekomen waren in Sinnoh en ze weer een complete dag op vaste grond had gespendeerd.

Één stap dichterbij het water en de schok die over de grond schoot zou haar geraakt hebben. Sia deed een sprong achteruit uit reflex, maar Lucky leek minder op te schrikken. In plaats van terugdeinzen maakte ze aanstalten om richting de pokémon te wandelen die net aan de rand van het water was verschenen.

"Kom terug, Lucky," riep Sia haar toe, niet wetende welke pokémon het was die zich zojuist had laten zien. De riolu leek voor een klein moment niet te willen luisteren, maar voegde zich daarna toch weer aan de zijde van haar trainer. Ze pakte haar pokédex erbij om het te checken, terwijl ze naar het stekelige beestje keek. Een zee-egel pokémon en overduidelijk een electric type, was wat haar dex haar kon vertellen. Er was een moment aan twijfel voor ze besloot om toch door te lopen. Het had wel iets, maar het was niet helemaal wat ze zocht.

(Ze loopt door)

Een uitstekend schepje in het zand leek in eerste instantie een stuk onschuldiger dan de pincurchin die haar zojuist had willen laten elektrocuteren. Kinderen en volwassenen vermaakten zich vaak genoeg met het bouwen van zandkastelen aan het strand. Ze had ze dat vroeger ook wel eens gedaan en volgens mij was er zelfs een boek uit het fantasy genre dat ze ooit had gelezen waarbij de hoofdpersonen een kasteel nabouwden uit een verloren tijd. Zelf vond ze dat ze te oud was om zich met het bouwen van zandkastelen bezig te houden.

Lucky leek opnieuw geïnteresseerd, maar het hoopje zand met het schepje bleek niet zo onschuldig als het leek. Sia herkende deze pokémon wel uit verhalen. "Lucky, kom hier!" riep ze. Toen de riolu niet gelijk wilde luisteren zette ze een paar stappen naar haar toe om haar van de grond te tillen. "Als ik zeg dat je iets moet laten gaan, hoor je naar me te luisteren." Haar woorden klonken streng voor ze de pup weer op de grond zette. Lucky keek haar met grote ogen aan, maar bleef bij haar lopen eens ze verder wandelde.

(Zandkastelen zijn niet effectief voor standaard broody powervrouw)

Het volgende wat Sia en Lucky tegen het lijf liepen aan het water was een kreeft die ze herkende uit Kalos. De clauncher leek de pech te hebben gehad in aanraking te zijn gekomen met een electric type pokémon, wellicht de pincurchin die ze zojuist had gezien. Helaas was hij ook niet helemaal waar ze naar op zoek was.

Dus liep ze verder, Lucky nog altijd braaf naast haar omdat ze haar zojuist streng had toegesproken. Sia wist zeker dat het niet lang zou duren voor de riolu weer overal op af zou gaan. Zo zat ze nu eenmaal in elkaar. Shrottle was in vergelijking een stuk rustiger, maar een rups kon ook niet zo snel lopen als een pup.

(Ze loopt weer door)

Even verderop stuitte ze op twee kinderen. In eerste instantie kon Sia niet zien wat ze aan het doen waren, maar toen ze dichterbij kwam zag ze hoe het tweetal een pokémon oppikte van de grond, om deze terug het water in te gooien. Gezien ze nog nooit in Alola was geweest was Sia niet bekend met deze sport. In haar ogen leek het nogal onnodig om een pokémon's rust zo te verstoren voor niks.

"Wacht!" was dan ook wat ze de twee toe riep voor ze hem terug konden gooien. Twee hoofdjes draaide haar kant op. Ja, wat nu? "Ik wil deze pokémon graag vangen, dus zouden jullie hem niet terug in het water willen gooien?" Een leugen, maar wel een manier om ervoor te zorgen dat de pokémon niet werd geyeet.

De kinderen stemde toe, mits ze mochten kijken hoe zij de pyukumuku zou vangen. Want dat was het, een pyukumuku. En het gooien ervan was een sport. Blijkbaar hadden de twee hun huiswerk over pokémon goed bijgehouden, want er volgde een stortvloed aan vragen en informatie.

"Oke, Lucky, tijd om aan de slag te gaan," zei ze tegen de riolu tijdens een moment van stilte. De pokémon knikte naar haar, om vervolgens een paar passen naar voren te nemen. "Begin maar met een quick attack." Een moment later schoot Lucky naar voren om haar quick attack uit te voeren. Het was raak, maar leek niet super veel te doen. Daarbij kwam dat de pyukumuku nu harden gebruikte, wat een defensieve zet was.

Als Shrottle nu al een grass type aanval had geleerd zou dit een stuk simpeler zijn geweest, maar ze zou gewoon iets langer vol moeten houden nu. Misschien zouden de twee kinderen zich op een gegeven moment genoeg vervelen om hen met rust te laten. "Nog maar een quick attack!" Opnieuw schoot de riolu naar voren om de pyukumuku aan te vallen. Het was weer raak, hoewel het nu nog minder aan leek te richten dan de eerste keer. Bovendien herhaalde de pyukumuku zijn harden weer.

"Oke nog één keer een quick attack Lucky, dan proberen we het maar gewoon," riep Sia, alvorens haar pokémon opnieuw richting de zeekomkommer te zien schieten voor nog een quick attack. Nogmaals raak, maar opnieuw viel het effect te betreuren. Ze kon altijd een poging wagen om haarzelf nog een uur hiervan te besparen, dus gooide Sia een pokéball naar de pyukumuku, in de hoop dat deze wat erkenning zou tonen voor de hulp die ze hem had geboden.

(Ze wil m vangen)

Natuurlijk moest de pokéball weer open schieten. Hoe kon het ook anders? Geen greintje begrip voor het feit dat ze er net voor had gezorgd dat hij niet terug de zee in werd gesmeten. Misschien had de pyukumuku dat eigenlijk wel gewild, wist zij veel. Maar de twee kinderen keken nog altijd gefascineerd toe, uit enthousiasme op en neer springend als een van de twee pokémon weer wat deed. Opgeven zat er niet in.

"Oke dan Lucky, we gaan gewoon verder waar we gebleven waren," zei ze, alvorens de riolu weer aan een quick attack begon. Inmiddels wist Sia dat ze er niet veel van moest verwachten als het weer raak was. Noch keek ze op van het feit dat de pyukumuku weer harden gebruikte. Het begon erop te lijken dat dit het enige was wat de pokémon kon, wat haar niet erg handig leek. Al hield hij zich wel staande te houden, dat moest ze hem nageven.

"Opnieuw!" Lucky volgde weer met een quick attack, waarna de pyukumuku zichzelf opnieuw beschermde met harden. Nog twee maal en het zou geen verder effect hebben, maar dit was al genoeg om het gevecht tergend lang te maken. De twee kinderen begonnen steeds iets minder enthousiast te springen, maar ook zij waren aanhouders, gezien ze geen aanstalte maakte om weg te gaan. In plaats daarvan kreeg Sia meer feitjes naar haar hoofd geslingerd.

"Quick attack!" Weer raak, weer minder effect dan de keer ervoor. Harden volgde, de bekende glans schoot over de pyukumuku heen. Lucky begon weer aan een quick attack, waarna de pyukumuku weer opvolgde met harden. Vaker zou geen nut meer hebben, maar de pokémon leek niks anders in zijn arsenaal te hebben. Sia zuchtte nadat ze Lucky opnieuw had opgedragen een quick attack uit te voeren. Inmiddels was het nauwelijks nog bij te houden hoeveel of weinig schade haar riolu had aangericht. Toch besloot ze opnieuw een pokéball in de richting van de zeekomkommer te gooien. Wellicht was hij nu een beetje vermoeid, gezien verzwakken het niet leek te worden. De twee kinderen leken met nog meer verwachting toe te kijken dan zij.

Eindelijk. Waarschijnlijk voelde het als veel langer dan wat het gekost had, maar de pyukumuku gaf zich gewonnen. Waarschijnlijk was de pokémon zich gaan vervelen, of had hij simpelweg geen zin meer om verder te gaan met het eeuwige heen en weer van harden en quick attack. Wellicht wist hij dat zijn move geen effect meer zou hebben en het enkel langer zou duren als hij door was gegaan.

Sia pakte de pokéball van de grond en de twee kinderen leken hun energie in één keer terug gevonden te hebben terwijl ze haar winst toejuichten. Het liet haar een moment lachen. "Bedankt voor het toekijken," zei ze terwijl ze de twee voor de grap een kleine buiging gaf, waardoor ook zij moesten lachen en haar vertelden dat dit veel leuker was dan de pyukumuku in de zee gooien zoals ze van plan waren geweest.

Toen ze haar weg vervolgde en de twee achter zich liet, zwaaide ze nog een keertje, voor ze zich weer op het pad voor haar richtte. In de volgende town zou ze haar pyukumuku even moeten laten rusten en de complete registratie fixen. Hoewel ze in eerste instantie niet echt gecharmeerd was van de zeekomkommer, was ze nieuwsgierig naar wat hij nog voor verrassingen kon hebben.