Tales of

Sinnoh

Ze rende als een gek door de straten heen. De meeste obstakels duwde ze aan de kant, tafels borden mensen. Ze wist dat probeerde bij het laatste nog een verontschuldig over haar schouder te roepen. Maar dat had niet zo veel effect als ze het gevloek dat ze achter haar mocht geloven. Vito was geschrokken. Van lompe trainer en zijn in gelijke mate Pocketmonster. Een nosepass, het liep gewoon zo over de straat van haar Riolu heen. En sinds die beesten van puurt steen zijn gemaakt doet dat erg veel pijn. En ze wist niet zo goed waarom hij ging rennen, maar ze gokte dat het puur instinct was.  Ze zweette behoorlijk. Haar kleding plakte aan haar lichaam. En ze nam aan dat ze niet meer zo aangenaam rook. Ze was dan ook blij toen Vito stopte met rennen. Dank u Arceus, ze wist echt niet meer hoe lang ze het kon volhouden hoor. Haar lichaam schreeuwde nu al dat ze tot een halt moest komen. Haar blauwe ogen volgde haar Riolu. Die zich achter de benen van een wild vreemde verstopte. Snel liep ze op de twee af. "Hey sorry, die is van mij." Sprak ze moeilijk. Ze had het benauwd en hapte naar lucht. Ze boog haar bovenlichaam naar voren en ondersteunde dat door haar handen op haar knieën te positioneren.