Tales of

Sinnoh

Waarom niet een extra omweg maken om de Ironworks te bekijken? IJzererts was een belangrijke grondstof maar ook een uitputbare. Hoe meer er van uit de grond gehaald werd, hoe minder er overbleef. Het stond op zich dat men er vele malen meer uithaalde dan wat er op natuurlijke wijze ontstond. Ze vroeg zich af wanneer men een alternatief zou vinden. Het was haar vakgebied niet dus de details wist ze er zeker niet van. Toch was het altijd iets om in je achterhoofd te houden. We moeten zuinig zijn op onze natuur. Sinnoh was een prima voorbeeld van wat er gebeurde als dat niet werd gedaan. Gelukkig leek het de laatste jaren al weer een stuk beter te gaan. Al was het nog verre van perfect.

Met enkel Zola buiten haar pokéball, liep Jett langs de rand van de grote Ironworks. Aan de ene kant was het zo slecht voor het milieu, aan de andere kant was het toch wel indrukwekkend om te zien. Zulke grote machines die zo veel invloed hadden op het land. Voor nu was het waarschijnlijk beter om zich te focussen. Zola trippelde vrolijk voor haar uit, zou dit een rustige wandeling blijven of zou er nog iets gebeuren wat haar aandacht vereiste. Haar pokémon kennende wist je het maar nooit.

Zola please. Het gebeurde wel vaker dus ze was het gewend maar het bleef hoe dan ook enorm onhandig. De Eevee wist elke keer weer opnieuw per ongeluk een pokémon lastig te vallen. Deze keer bleek het een etende Todegemaru te zijn. Na een seconde afgeleid te zijn door de rondheid van de pokémon kwam Jett weer bij zinnen. "Okay Zola, heel langzaam achteruit", droeg ze haar pokémon op. De Eevee volgde braafjes haar aanwijzingen op. Het leek echter niet te helpen. In tegenstelling zelfs, de pokémon leek enkel bozer op hun te worden. Hoe kon ze dit anders nog oplossen? Het enige idee wat in haar op kwam was simpel, heel simpel. En het zag er waarschijnlijk dom uit. Als ze er over nadacht was de keuze eigenlijk wel duidelijk. Er dom uit zien was een stuk minder erg dan geëlektrocuteerd worden door een boze pokémon. "Zola blijf dicht bij me okay?" zei ze tegen haar pokémon terwijl ze zich klaar maakte. Om te rennen. Op een zo hoog mogelijk tempo maakte Jett zich uit de voeten, Zola achter zich aan rennend. Het was tijd om verder te gaan, hopelijk zonder een boze Todegemaru achter zich aan.

De pokémon leek hun gelukkig niet te volgen. Jett stond nog op adem te komen toen er iemand haar kant op gelopen kwam. Een nog vrij jonge man in de kleding van een mijnwerker. "Hallo daar, kan jij mij misschien helpen met het verplaatsen van deze zware balken? Mijn collega's zijn aan het eten dus ik ben hier alleen." Verbaast om de vraag staarde Jett de man aan. Zag ze er uit als iemand die zware dingen kon tillen? Ze keek een keer naar haar eigen lichaam voor ze terug naar de man keek. "Zie ik er uit als iemand die dat kan tillen?" vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. De man bleef even stil voor er een verontschuldigende 'nee' uit kwam. "Misschien kunnen je pokémon wel helpen?" probeerde de mijnwerker vervolgens. Jett schudde met haar hoofd voor ze haar overige twee pokémon uit hun pokéballs haalde. Een Eevee, Pikachu en Shinx. Opnieuw keek ze de man vragend aan. Deze leek nu ook de situatie beter in te kunnen schatten en verontschuldigde zichzelf voor hij terug keerde naar zijn werk. "Succes nog!" riep Jett oprecht de man toe. Zivar en Zoro werden terug in hun pokéball gestopt voor Jett verder liep met enkel Zola aan haar zijde.

Oh? Wat was dit? Een verlegen Magby zat voor hun, midden op het pad. Het was in ieder geval een heel stuk veiliger dan de Todegemaru die boos op hen werd. Jett hurkte een stukje van de pokémon vandaan neer, voor ze een brokje tevoorschijn haalde. De pokémon keek aarzelend naar het brokje in haar hand maar leek niet te durven komen. Hmm, andere aanpak. Ze haalde nog een brokje tevoorschijn en voerde er een van aan Zola, de andere rolde ze richting de Magby. De pokémon pakte het voorzichtig op, snuffelde er aan en stak het vervolgens aarzelend in zijn mond. Aan het geluid dat er uit kwam, leek het te bevallen. Een vragende maar ook onzekere blik kwam haar kant op. Hij leek nog steeds te bang te zijn om echt dichterbij te komen. Was het überhaupt nodig dat ze dit deed? Terwijl ze de pokémon beter bekeek merkte ze de krassen op zijn lijfje op. Och gos, het arme ding leek moeite te hebben met overleven. Het was te dicht op mensen en de andere pokémon hadden waarschijnlijk de overhand qua kracht. Ze wilde de kleine pokémon hier weg halen maar had op het moment haar handen al vol met Zoro. Ze kon moeilijk twee pokémon tegelijk op gaan voeden als ze er geen ervaring mee had. Nog een paar keer rolde Jett brokjes naar de Magby die langzaam maar zeker dichterbij durfde te komen. Een idee schoot binnen. Ze wist wel iemand anders die mogelijk voor de pokémon kon zorgen. Als hij het niet kon of wilde dan zou ze altijd nog zelf voor de pokémon kunnen zorgen tot hij wat sterker was en zijn eigen weg kon gaan. "Luister eens, kleine. Zou jij met een vriend van mij mee willen reizen? Dan helpt hij je sterker worden en wordt alles makkelijker. Als hij geen tijd heeft doe ik het zelf. De keus is aan jou", zei ze voor ze een lege pokéball richting de Magby rolde. De bal stopte echter een stukje voor de pokémon waardoor hij er voorzichtig naar toe liep. Het arme ding, zo gewond als het al was, struikelde en viel bovenop de pokéball waardoor hij naar binnen werd gezogen. Oh boy.

De pokéball opende en de Magby verscheen weer. Nu nog angstiger dan op het moment dat ze hem tegen kwam. De angst maakte plaats voor woede en een Ember kwam haar kant op. Jett wist nog net op tijd op zij te springen. De pokémon mocht misschien wel bang en boos zijn maar toch verassend krachtig. Zola had minder geluk met een klein vlammetje dat aan het einde van haar staart brandde. Door het puntje van haar staart in het zand te slaan wist ze het vlammetje te doven. De geur van verbrandde vacht vulde de omgeving. Gadver. Nu had ze een Eevee met verbrandde vacht aan haar staart, een bange en boze Magby en al met al een probleem. Ze kon de pokémon hier niet achter laten maar er was nu zeker ook irritatie aanwezig. De pokémon had zichzelf laten schrikken en vervolgens hun aangevallen. Het was niet dat ze iets aan het struikelen kon doen. En wat deed je als je een pokémon wilde vangen die je aanviel? Terug vechten. "Zola let's go. Sand Attack, dan Tackle!" De Eeve kwam recht in beweging. Met haar poten gooide ze zand riching de Magby, wat in zijn ogen terecht kwam. Het was natuurlijk zielig maar wel erg effectief. Hierdoor zag de fire pokémon de tackle van Zola niet aankomen. Om verdere aanvallen te voorkomen gebruikte de Magby een Smokescreen. Zola had geen andere keus om opnieuw afstand te nemen van de pokémon. Uit het Smokescreen kwam een plotselinge Ember aanval. Deze was echter totaal niet gericht en schoot alle kanten op, waardoor Jett en Zola alle kanten op moesten duiken om deze te ontsnappen. Door de hitte steeg de rook echter op, waardoor de Magby weer zichtbaar werd. "Nog een keer tackle", droeg Jett haar Eevee op. Weer werden er Ember op de pokémon af geschoten waardoor ze moeilijk dichterbij kwam. "Ga over op Quick Attack, daarna nog een keer Tackle!" Door de toegevoegde snelheid gaf de Eevee de kans om dichterbij te komen terwijl ze de Ember ontweek. Na de Quick Attack raakte, wist ze nog een Tackle te raken. In ruil daarvoor werd Zola behoorlijk geraakt door een van de Magby's Embers. Dat was het grote nadeel van pokémon die nog niet zo ver waren, de aanvallen waren behoorlijk gelimiteerd. "Sand Attack op jezelf en dan Growl", was haar volgende bevel. Door het zand dat Zola op haar eigen lijf gooide gingen de kleine restjes vuur uit. Waarschijnlijk zou ze met haar Eevee naar een trimmer moeten om dit een beetje fatsoenlijk te kunnen herstellen. Al was er ook een kans dat ze het bij een pokécenter goed genoeg konden oplossen. Nadat het vuur uit was begon de Eevee naar de fire pokémon te grommen. Dit zorgde er voor dat de woede weer wat meer plaats maakte voor angst. Dit was haar kans. Again. Deze keer gooide ze de pokéball inplaats van deze te rollen. De bedoeling was nu wel echt om de Magby te vangen.