Tales of

Sinnoh

Het was vandaag een mooie dag en hij wist wat er te doen stond op mooie dagen! Lekker op avontuur gaan. Zo iets episch had hij niet echt gekozen, het was eigenlijk gewoon Route 218. Maar als hij hemzelf mocht geloven, dan had elke plek wel iets speciaals, zelfs de simpelste route of de kleinste steeg. Achter alles zat wel iets, niet? En hij was klaar voor dit avontuur. De jongen had zijn eerste stap al durven zetten en wilde gewoon zo door blijven gaan, want hij wist dat dit juist was.

Naast hem liep zijn teddiursa, als het goede gezeldschap dat die was. Hapi raakte snel gehecht aan heel wat dingen en personen, dus Ursulon had hij zeker graag als gezeldschap. Het was inmiddels zo’n leuke pokémon achter dat harde schild van hem. De pokémon vond het ook totaal niet erg om zijn benen te gaan strekken vandaag en wat frisse lucht te halen in zijn neus. Het was alleen hem en de jonge coördinator nu. De bruine ogen van de jongen staarden voor zich uit terwijl hij even stilstond. Eventjes adempauze was goed eh. Ze zouden zo dadelijk verder stappen maar misschien was eventjes stoppen zo slecht nog niet.

Terwijl hij even stilstond bemerkte hij iets dat daar lag op de grond, wat verderop. De jongen kwam wat dichterbij en keek ernaar. “Oh, een Pokéball”, merkte hij stilletjes op voor zichzelf. Misschien was iemand hem kwijtgespeeld? In ieder geval rijkte hij zijn hand uit om het op te pakken tot het opeens ogen bleek te hebben. “Wow”, liet hij er even geschrokken uit voor hij zijn hand terugtrok. Het was een Voltorb, iets dat hij niet had zien aankomen. Hmm, ergens leek het hem wel een leuke pokémon. Het was zeker ook zo’n unieke, maar het viel net niet in zijn smaak. “Sorry voor je lastig te vallen, meneer- of mevrouw Voltorb”, verontschuldigde hij zich. “Wij gaan wel verder, doei!”. Hij zwaaide het even gedag en hoopte dat het rustig zou blijven voordat hij verder stapte. Hmm, het leven was inderdaad wonderbaarlijk, niet? Een pokéball die opeens een pokémon bleek te zijn, wat een verrassing! Maar misschien lag er iets beters op zijn pad dan een Voltorb. En nu kon die interessante pokémon ook gewoon verder gaan en een vrij leventje lijden, want dat was ook fijn voor hem of haar niet?

Het volgende dat zijn bruine blik ving was een roos ding onder een boom. Wat was dit voor een route, waar je allerlei vreemde voorwerpen vond op de grond? Misschien was dit ook wel een pokémon als hij niet goed zou opletten zoals de vorige keer. Voorzichtig kwam de jongen wat dichterbij en bekeek het. Het was gewoon een zielige, verlaten Pokédoll. Het leek wel bijna te huilen en het was gewoon zo zielig. Welk kind zou dit hier nu achtergelaten hebben?

Het leek wel alsof hij medelijden begon te voelen voor de doll. Het was gewoon zo zielig. Ursulon tikte in zijn been, hem aankijkend met een verveelde blik. “Ja maar kijk dan toch!”, hij wees naar de doll met zijn hand,  proberend overtuigend te klinken. “Het is zo zielig en alleen! We moeten hem meenemen.”. De teddiursa leek wel te willen zuchten, zo ongeamuseerd dat deze dan ook was. De zwartharige jongen pakte de doll op en keek het aan voordat 'ie het begon te knuffelen. Deze was in ieder geval niet meer alleen!