Ugh. Ze haatte regen. Haatte sombere dagen zoals deze, wanneer de wolken de hemel donker grijs kleurden en de straten kil. Hiervoor waren de dagen zonnig geweest, had ze de stad kunnen herkennen in diens volle glorie. Zodra het regende werd alles somber en hard, leken de straten je eerder gevangen te nemen in diens lange, slingerende armen dan juist de vrijheid te bieden. Haar oranje haar was nog nat van de laatste paar minuten die ze had gespendeerd met onderdak zoeken. Als laatste oplossing was ze dan maar naar de kerk hier gegaan, waar een overkapping zat die haar voor nu droog zou houden. Vanaf hier keek ze al zitten toe hoe de putjes steeds meer moeite hadden met het water af te voeren, en de straten telkens natter werden. Fang zat naast haar, diens grijze vacht piekerig overeind van de regen. Ze zag eruit als een verzopen hondje, dat haar een beetje deed grinniken. Met een zucht liet Farai haar hoofd rustten op haar knieën, terwijl ze bedenkelijk de fles wijn in haar hand hield. Ze had er al wat slokken uitgenomen, maar wist niet zeker of ze zin had deze volledig op te drinken. Ze wist dat ze dan alleen nog maar zich eenzamer en zieliger zou voelen, terug zou denken naar vroeger en wat er niet meer was. En dat was we het laatste dat ze nu kon gebruiken.
text goes here and it continues for a little while but not for too long
Vergeten eieren te halen. Heel fijn dit. Nu moest ze door de stromende regen naar de kleine markt in de buurt van haar appartementje. Maar wat ze nog minder had verwacht, was het vederlichte ei wat haar armen in gedrukt werd, bijna doorzichtig zelfs. Ze had er een tijdje verbaasd naar gekeken, maar de man was alweer in een steegje verdwenen. Nu zat ze ermee. Dit ei was ten eerste veels te groot om te bakken en ten tweede.. er zat waarschijnlijk een Pokémon in. Na een verdwaasde blik op het ei gericht te hebben, had ze haar Buizel paraplu dichter tegen zich aan getrokken en was ze harder gaan lopen, terug naar haar appartement.
Totdat ze een meisje zag zitten met hoog opgetrokken knieën en een.. fles wijn. Dat rook naar een avond vol met spijt en Lucie kon het niet helpen om halt te houden. Met verbaasde zeegroene ogen keek ze naar het meisje en haar totaal verzopen Poochyena. "Alles.. in orde?" Of was ze dakloos? Oh Arceus dat zou toch niet? Maar tegelijkertijd, wie ging hier nou voor de lol zitten met een fles wijn?
Een zucht rolde over haar lippen en ze beet verveeld op de binnenkant van haar wang. Ze wist donders goed dat het absoluut geen zin had om hier maar te zitten en zielig te zijn, maar had alsnog weinig zin om overeind te komen en terug te keren naar het pokécenter. Gewoon even wachten totdat de regen minder wordt, vertelde ze zichzelf. Wnat natuurlijk had ze geen paraplu bij zich, het zou ook eens. Bovendien was het weer prima geweest de vorige dagen, wie had ooit zoiets kunnen voorzien? Misschien de weersvoorspelling, zei een vervelend stemmetje in haar achterhoofd, maar die kijk je natuurlijk niet. Tegen beter weten in zette ze de fles alsnog tegen haar lippen, al kreeg ze daar snel genoeg spijt van. De stem van een ander liet haar schrikken en half verslikken in de wijn. Even hoestte ze waarna ze haar blik wendde naar degene die haar gestoord had. Het was een meisje dat rond haar leeftijd moest zijn, nog hardstikke droog door... De paraplu, die zij wel bij zich had. Farai fronste, wat beledigd dat iemand zich met haar moeide en alsnog voelde ze zich betrapt. Fang had haar kop waaks geheven en was achter haar komen te staan, vanaf waar ze toe bleef kijken. De lafaard. "Uh, ja?" sprak ze wat nukkig en zette de fles neer, waarna naar de natte straten gebaarde. "We zijn aan het wachten totdat de regen wat minder wordt, that's all,"
text goes here and it continues for a little while but not for too long
Het meisje zat daar maar zielig onder het afdakje van de kerk. Om eerlijk te zijn, ze zag er niet echt uit als een zwerver. Maar welke zichzelf respecterende persoon ging onder het afdakje van een kerk zitten als je ook heel erg goedkoop in het Pokémon Center kon slapen? Ja, het was er nogal druk sinds de Sinnoh regio weer open was, maar ze hadden meer dan genoeg accommodaties. Dat was toch veel beter dan hier in de kou. Het meisje leek echter niet zo gesteld op gezelschap en Lucie fronste lichtjes van haar nukkige toon. Misschien had ze beter door kunnen lopen dan. "Nou, dan kun je lang wachten, het blijft tot vanochtend regenen," reageerde Lucie dan ook wat droogjes, waarna ze de tas met het vreemde ei wat dichter tegen zich aan drukte. Deze moest immers wel enigszins warm blijven.. leek haar? Leda's ei moest warm blijven, maar dit was weer een heel ander ei. Ze haalde vervolgens haar schouders wat op en maakte aanstalten om door te lopen. Als dat meisje wilde wachten tot ze in een Kadabra veranderde, dan mocht ze het zelf weten.
Soms moest je gewoon even triest voor jezelf uit staren in de regen met een fles rode wijn in handen, was dat dan zo moeilijk te omvatten? Ze kon zich bedenken alsof ze in een of andere zielige music video bevond, of er een dramatische musical over haar verleden speelde. Geez, misschien was de wijn toch een beetje naar haar hoofd gestegen. Farai zuchtte om de droge toon van de ander, wetend dat ze haar beledigd had. En dat was niet gek, ze had het beste met haar uit. Maar ondanks dat ze zich wel een beetje schuldig voelde was ze te trots om zich te verontschuldigen. Zeker omdat ze gelijk had. Toen Farai iets naar voren leunde om de wolken te kunnen bekijken werd ze niet alleen direct overvallen door de stromende regen, ook zag ze hoe dik en zwart de wolken waren die zich hadden opgestapeld. Ugh, de hele avond was te lang en te koud om door te komen met alleen een fles wijn. "Wat moet de wereld ook zonder weervoorspellers," sprak ze met een flauwe grijns en hief zichzelf overeind, waarbij ze even een beetje wiebelde. Ah nee, niet beste tijd om aangeschoten te zijn. Zeker niet omdat de ogen van de ander des te dieper en blauwe leken. Shit, nee, ze was straight. De meid schudde haar hoofd en stak uitnodigend de wijnfles uit naar de ander, een scheve grijns op haar gelaat. Ondertussen dwaalden haar ogen af naar het ei dat ze bij zich hield. Oh?
Zwerver of geen zwerver, Lucie was er nog niet geheel uit. Wat ze wel wist, was dat ze niet zoveel te maken wilde hebben met het meisje. "Hmm-hmm," humde ze als reactie op de woorden van het meisje. Het liefste wilde ze zo snel mogelijk terug naar haar appartementje, het ei veilig stellen en deze goed bestuderen. Want waarom had ze het plotseling gekregne van iemand? Vragen zoemden door haar hoofd heen, maar weinig van die vragen bleven stilstaan bij het meisje tegenover haar. Ze had zich eigenlijk alweer half omgedraaid om door te lopen en het meisje achter zich te laten, toen er een wijnfles haar kant op gedrukt werd. Lucie zette een stapje achteruit en hield vrije hand wat omhoog in een verdedigend gebaar. "Nee dank je, ik moet nog koken, geen alcohol op de lege maag," merkte Lucie op, al vroeg ze zich af of het meisje dezelfde standaarden had.
De afzijdigheid van het meisje ontging haar grotendeels, of ze wilde het simpelweg niet door hebben. Het viel haar nu pas op dat er buizels afgetekend waren op de paraplu die ze vast hield. Ze was nog vrijwel geheel droog, zag er meteen uit als iemand die voorbereid was op.. Tja. Ze vroeg zich even af hoe zij er wel niet uit moest zien tegenover haar, haar ruige kleding grotendeels afgetrapt door het vele reizen. Het contrast tussen hen deed haar zachtjes grinniken, waarna ze een natte lok voor haar ogen weg veegde. De ander wees niet alleen haar aanbod af, maar leek er ook op te zijn gebrand om door te lopen. Geen drank voor het eten? Oh, ze was verstandig, maar waren dergelijke regels er niet ook om gebroken te worden. Ze haalde haar schouders op en draaide de op op haar wijn, waarna ze deze terug in haar tas gooide. Even knikte ze naar het ei. "Avondeten?" grapte ze en floot naar Fang, die ze een plekje knus en droog in haar jas aanbood. Haar pokémon, echter, was er nog altijd op gebrand om niet aangeraakt te worden nocht diens pokéball in te gaan. Ze haalde haar schouders enkel op en stapte de regen in, per direct begroet door een natte plens. Een zucht rolde over haar lippen, terwijl ze opeens weer besefte waarom ze haar momentje van treurigheid wilde hebben. "Hey, uh, ben je ook op weg naar het pokécenter? Ik kan anders wel meelopen," probeerde ze en trok haar jas - die geen capuchon had - half omhoog om haar hoofd wat af te dekken.
KB