Tales of

Sinnoh

Eindelijk had ze een betere opdracht gekregen. Of het echt iets waardig was van haar opleiding? Nee niet echt. Was het stukken beter dan afval ruimen? Hell yeah. Ze was zo ongeveer helemaal in haar nopjes nu ze deze quest mocht doen. Bovendien kreeg ze er een betere betaling voor. Dat betekende dat ze minder van haar spaargeld moest gebruiken om te kunnen reizen. De bedoeling was dat ze hielp met een paar Wooloo naar een andere wei te brengen. Aan de ene kant klonk het allemaal heel makkelijk maar door haar studie wist ze gelukkig hoe koppig de pokémon kon zijn. Zonder een goede drijver kreeg je ze nergens heen. Daarom was het ook zo'n probleem voor de herder om de pokémon in zijn of haar eentje te verplaatsen. Als het makkelijk was geweest was er geen nut geweest om Crescent Moon in te schakelen. Het kostte immers geld om dat te doen. Een zieke Growlithe was dus echt een probleem voor een herder. Als ze eerlijk moest zijn waren haar eigen pokémon ook niet de meest geschikte pokémon om een kudde te drijven. Een Eevee, Pikachu en Shinx waren er alles behalve geschikt voor. Nou, misschien als de Eevee en Shinx verder geëvolueerd waren, was het mogelijk geweest. Maar voorlopig was Zola te klein en te knuffelbaar, Zivar totaal niet geschikt en Zoro te klein en te nieuw in haar team. Daarom had ze een back-up plan bedacht. Ze had namelijk het geluk gehad om iets te horen de laatste keer dat ze in een base was.

Haar grote geluk was dat de base dichtbij de locatie van haar quest was. En dat ze zelf daar ook al dicht bij was. Ze kwam praktisch langs de base onderweg naar de quest locatie. Er was alleen nog de kans dat haar idee niet mogelijk was door het toedoen van een ander. In dat geval zou ze het toch samen met Zola, Zivar en Zoro moeten proberen. Om eerlijk te zijn zag ze daar niet echt naar uit. Hopen dat haar plan zou werken dus. Bij de receptie werd ze doorgestuurd naar een andere balie. Daar was het een kwestie van een formulier invullen. Het vroeg niet om ingewikkelde dingen, alles wat er op stond sprak voor zich. Haar naam, registratie nummer, quest en de details omtrent de aanvraag. De vrouw achter de balie nam haar formulier weer in en las het door, voor ze het in het systeem invoerde. Ze moest enkele minuten wachten terwijl haar bestelling werd doorgevoerd. Daarna duurde het ook nog even voor het gehaald was. Aangezien er een grote ruimte was waar het opgeborgen duurde het waarschijnlijk even voor het gevonden was en gebracht kon worden. Ze moest in de centrale lobby wachten op haar bestelling. Het duurde niet erg lang meer voor er een medewerkster met haar bestelling haar kant op kwam gelopen. Eindelijk, dan kon ze nu aan haar quest beginnen. Het verplaatsen van wooloo samen met een echte herdershond. Deze Growlithe die ervaring had met de taak.

Het was uiteindelijk nog een flinke wandeling naar de weide waar ze moest zijn. Een jonge vrouw, waarschijnlijk niet veel ouder dan ze zelf was, stond er te wachten. Een stukje van haar vandaan lag een Growlithe in de schaduw. De pokémon voelde zich duidelijk niet lekker. Het voor dat naast hem stond was onaangeraakt en hij had een verkoelend doekje op zijn kop liggen. Dat was een heel ander zicht dan de vrolijke puppy die haar braafjes vanaf de base was gevolgd. De kuddehoedster kwam haar kant op gelopen tegen de tijd dat het duidelijk werd dat Jett haar kant op kwam. Enthousiast werden haar handen tussen die van de vrouw gevouwen. Jett zette een half stapje terug. Ze was niet echt fan van die plotselinge handtastelijkheden. Handen schudden was meer dan genoeg met vreemden. Het duurde al een behoorlijke tijd voor haar vrienden haar mochten knuffelen. En daar had ze er niet eens zo heel veel van. "Ik verwachtte je al! Mijn Growlithe is ziek en kan me niet helpen met het verplaatsen van mijn Wooloo. Ze moeten naar de wei waar je net langs bent gelopen. Het is maar een klein stukje lopen maar alleen is het onmogelijk zonder er een hoop kwijt te raken", vertelde de vrouw. Haar ogen vielen vervolgens op de Growlithe die Jett mee had gebracht. De puppy pokémon werd helemaal vertroeteld voor de vrouw verder ging met haar hulpvraag. "Ik zal de kudde leiden. Willen jij en je Growlithe er voor zorgen dat we geen kudde leden verliezen aan de zij- en achterkant?"

Met het gerinkel van de bel aan haar staf werden de Wooloo tot de orde geroepen. De witte pokémon kwamen braafjes naar het hek gelopen en stonden voor de vrouw stil. Als het zo goed ging, waar had ze die hulp nou eigenlijk voor nodig. Als ze gewoon met die bel bleef rinkelen zouden de pokémon haar gewoon naar de wei volgen. Dat idee was naïef. Ze wist het best. Niemand zou geld uitgeven aan een Crescent Moon lid als het niet nodig was geweest. Maar goed. De pokémon verlieten allemaal netjes de oude wei, door de poort in het hek en gingen de straat op. Hier was ze aan de buurt bleek al snel. De eerste paar Wooloo waren van mening dat het gras in de berm veel belangrijker was dan met de kudde mee lopen. De Growlithe schoot er braafjes op af, blafte er tegen en dreef de pokémon netjes mee met de kudde. De volgende probleem maker besloot de andere kant op te lopen, terug naar de oude wei. Aangezien de Growlithe druk bezig was met een ander stel moeilijke Wooloo, was het nu haar beurt. Ze versperde de weg van de pokémon maar dat wilde niet werken. Het werd een duw wedstrijdje tussen Jett en de pokémon. Fun. Haar hielen werden in het zand gezet en ze moest met haar volle gewicht tegen de pokémon leunen om deze terug de goede richting op te krijgen.

Gelukkig duurde het niet lang meer voor ze bij hun bestemming aankwamen. Ze had nooit verwacht dat Wooloo zo lastig konden zijn als je ze moest verplaatsen. Dit was vreselijk. Elke keer moest de beuk er in om de pokémon om te kunnen draaien. Ook haar geleende Growlithe leek het er steeds moeilijker mee te krijgen. Elke keer weer opnieuw rennen, blaffen en die zelfde actie herhalen en herhalen. Je zou zeggen dat de pokémon een keer corrigeren genoeg zou zijn. Maar nee. Deze dingen waren koppig, niet normaal meer. Ze wist in ieder geval zeker dat ze nooit een Wooloo kuddehoedster zou worden. Dit was veel te veel moeite. Elke keer die domme pokémon corrigeren was zeker geen pretje. Maar goed. De poort werd open gedaan en de Wooloo stroomde min of meer de nieuwe wei op. Een paar van die idioten wilde natuurlijk verder door lopen dus moesten opgehaald worden en terug gebracht naar de goede wei. "Ik geloof dat dit het was?" vroeg Jett aan de vrouw. Aan de bewegingen van haar handen en ogen te zien leken de pokémon te worden geteld. Als ze er maar geen was verloren onderweg. Met de chaos die soms ontstond was het best een mogelijkheid. Dat nam niet weg dat ze zich enorm zou schamen. Dat plus natuurlijk het zoeken en terug brengen van de pokémon. Ze kon niet zomaar weg gaan als er nog een Wooloo ontbrak. Dat zou gewoon niet netjes staan. Slecht voor de reputatie van haarzelf en van Crescent Moon. De kuddehoedster draaide zich naar haar om. Het uur van de waarheid.