Tales of

Sinnoh

Na haar omweg naar Twinleaf Town, was ze de volgende dag terug naar Jubilife gereisd. Kan je je voorstellen dat je weken zou doen over zo'n reis? Nee, Lucie niet. Wie deed dat nou, weken reizen? Heel onhandig. Alles was hier gewoon lekker dichtbij. Ze had braaf een appje gestuurd aan Lucie. Kon ze alvast de boodschappen doen enzo. Ze had immers snacks beloofd.

Het ei wat.. plotseling in haar handen gedrukt was, had ze in een grote stolp in haar rugzak gedaan. Eerlijk? Het nam de meeste ruimte in. Maar ze had het voor nu liever bij zich. Ze had zelf al uitgebreid het ei bekeken en geconcludeerd dat de inhoud ghost moest zijn. Dat gaf twee nieuwe inzichten, ten eerste, Am zou het waarschijnlijk prachtig vinden en ten tweede, Am zou er waarschijnlijk meer over weten. Nu ze haar nieuwe.. Huilebalk had, was het het perfecte moment om hierover te gaan praten. Lucie hief haar hand en klopte op de deur. Eens zien wat Am zich op de hals gehaald had.

Lucie begon spontaan te lachen toen Amélie, enthousiast als altijd, haar om de nek vloog. "Ho kalm, kalm!" lachte ze hardop. Toch sloeg ze haar armen ook om het meisje heen. "Crescent Moon zou een basis moeten starten bij Jubilife, dan kon ik je wat vaker zien," zei ze opgewekt. Al was de reis dan ook weer niet zó.. lang. Maar wel net genoeg om rekening mee te houden. "En vaker komen snacken," voegde ze er met een grijns aan toe. Want man, wat was het huis hier gigantisch en luxe. Kwam zij aan met haar mini appartementje in Hearthome.

"Ik was niet van plan om.." begon Lucie terwijl ze de prachtige tuin in liep. En toen kwamen de tranen. En ze wilden maar niet stoppen. Bruusk veegde ze ze weg en schudde ze wat met haar hoofd. "Amélie waarom," huilde ze. Arceus waarom. "Wat heeft je bezield dit te vangen?" Ze stapte wat dichter naar de Sobble toe en zakte door haar knieën, terwijl de tranen over haar wangen bleven stromen. Wat een verschrikking.

Of ze nam Am's aanbod aan om een researcher te worden. Een diepe zucht ontsnapte haar terwijl ze glimlachend haar hoofd schudde. "Dat ga je niet loslaten, of wel?" vroeg het meisje aan haar vriendin. "Het is wat.. saaier dan ik verwacht had, maar ik wil niet te snel opgeven." Misschien, als ze goed haar best deed, dat ze wat meer in de organisatie kon doen. "Als ik nou hogerop kom, kan ik de organisatie misschien wel verbeteren, er een nieuwe wind in blazen." Haar grijns werd weer wat onserieuzer, "En die Jubilife branche in het huis hiernaast starten ofzo." Ze gaf Amélie een korte, plagerige por. Ze wist wel dat ze dat vreselijk zou vinden.

Samen huilen, echt een vriendinnen activiteit. Was je überhaupt vriendinnen als je niet in één dag jankte? Of een teen brak? "Heb je een video?" vroeg Lucie tussen de tranen door, haar stem iets verheffend om over het geblèr heen te komen. "Oh Arceus het houdt maar niet op. Heeft het honger? is het moe? Wil het een knuffel? Wat wil het?" Ze had wel eens gelezen dat het kon helpen om baby Pokémon in te bakeren. Maar hielp het ook voor zo'n.. ding? "Doek eromheen gewikkeld?"

Lucie luisterde met een hoofdschuddende glimlach naar het relaas van Amélie. Het waren veredelde vrijwilligers zei ze. Het meisje leunde wat achterover terwijl ze de tranen van haar wangen veegde. Arceus, ze was hier nu al klaar mee. "Waarom heb je eigenlijk zo'n hekel aan Crescent Moon? Ze doen toch niks vervelends?" vroeg ze, oprecht nieuwsgierig. Het was slechts een impuls geweest om Crescent Moon te joinen. Ze had niet eens een idee waarom. Maar juist nu ze net begonnen was, had ze vastigheid nodig. En dat kon ze alleen vinden door iets te doen waar structuur en regelmaat in zat. "Nou, eigenlijk kan ik het me niet voorstellen," lachte Lucie op haar volgende opmerking. Het was te makkelijk om Am hiermee te irriteren, "ik geloof niet dat ik je vader ooit gezien heb." Ze had begrepen dat hij vaak van huis was, of hard aan het werk. Ze had er eigenlijk nooit vragen bij gesteld in haar hoofd.

Am had een video van de Inteleon, maar het was moeilijk te vinden als je tranen met tuiten aan het huilen was. "Weet je, je hebt ook een Pokéball," klaagde Lucie hardop, waarna de sobble ineens stilviel. Een dreigement was blijkbaar the way to go geweest. "Kijk, dat is nou nog eens opvoeding," verzuchtte ze. Haar ogen werden wat wijder bij het zien van de Inteleon. "Dát," ze wees eventjes kort naar de Sobble, "verandert in dát?" Ze kon het nauwelijks geloven. "Dus wanneer ga je hem evolueren Am? Of gaat ie dan nog harder huilen?" Een wrange glimlach verscheen op haar lippen terwijl ze de tranen wegveegde. Goodbye uien.

Oh jee, als je het hek opende, kwamen alle Wooloo's en Mareep naar buiten getuimeld. Zo bleek nu ook wel weer. Amélie barstte los over Crescent Moon en wat ze van ze vond. Alsnog voelde Lucie zich niet echt aangevallen, bleef ze glimlachen. Amélie had wel vaker een sterke mening, als je daar niet mee om kon gaan, dan kon je maar beter ver weg van haar blijven. Lucie? Die had er allang geleerd mee om te gaan. En ze had ook wel haar punten. "Ach, misschien wordt ik wel degene die alles omgooit en er een fantastische organisatie van maakt," zei ze luchtig, wat achterover leunend op haar plek, haar handen in het gras plaatsend. "Maar er zijn wel structurele problemen daar, maar tegelijkertijd zijn ze wel continu Pokémon en mensen aan het helpen. En dat is hetgeen wat mij juist aanspreekt." Ze richtte haar blik kort naar de azuurblauwe lucht. Let's agree to disagree. "Maar inderdaad.. Dat figuur waar ik m'n eerste missie mee deed," ze zuchtte. Die had er niet zoveel zin in gehad, leek het.

Lucie kruiste haar benen toen Amélie opmerkte dat haar vader het erg druk had en knikte. "Weet ik, geen zorgen," zei ze met een glimlach. Ze richtte haar blik op de Sobble, die voor nu, gelukkig, thankfully, stil. "Ik zou zeggen, doe wat gym battles met hem of gevechten, maar eerlijk? Hij ziet er niet uit alsof hij het aankan," zei ze met een verontschuldigend lachje. Straks zat iedereen op het strijdveld te huilen, dat was een ervaring. Toen bedacht ze ze zich dat ze hier ook zelf met een reden was gekomen. "Oh trouwens, ik had nog wat meegenomen, ik dacht dat je het wel interessant zou vinden," noemde ze, waarna ze haar tas op schoot zette. Voorzichtig, heel voorzichtig, haalde ze de stolp eruit met het ei wat haar plotseling in de armen gedrukt was.

Lucie dacht niet zoveel na als Am over dit soort dingen. Ze probeerde wat meer in het moment te leven, dat voorkwam dat ze zich teveel zorgen ging maken. Voor nu was ze bezig met de regio een beetje beter te maken, één stap tegelijk. En dat was genoeg voor nu. Maar ze was een harde werker en haar hoofd stond nooit stil. Als ze dan eenmaal ergens zich in vast beet, had ze moeite om dit weer los te laten. Die neiging naar het obsessieve was juist wat ze een beetje aan de kant probeerde te zetten, voor haar eigen gezondheid. En het van dag tot dag leven met de rangers, in die structuur, hielp daar perfect bij.

Amélie leek wat meer na te denken daarentegen over haar woorden, een intense blik verscheen op haar gezicht en Lucie keek er wat verbaasd van op. Onderzoekend hield ze haar hoofd iets scheef en keek ze haar vriendin aan. Het leek wel alsof Amélie alweer een hele routekaart had uitgetekend in haar hoofd op basis van die kleine opmerking die Lucie had gemaakt. "Explain?" vroeg het meisje dan ook met een wat verbaasde blik op haar gelaat. Toch kon ze het niet helpen om een beetje te glimlachen. Was het haar gelukt om Amélie Crescent Moon wat positiever te zien bekijken? Want Lucie wist het zeker, als je maar hard genoeg je best deed, kon je misschien wat veranderen in organisatie. Ze moest dan alleen wat meer zijn dan een beginner. Maar.. wie weet, het kon.

Een zucht ontsnapte uit haar mond toen Amélie vroeg naar het figuur uit haar verhaal. "Nou, een gezellig gesprek kon je er al niet mee voeren, ongemotiveerder kon haast niet en jeetje als zijn gezicht nog langer werd dan lag zijn gezicht nu op de grond," zei ze met een zucht, waarna ze haar vingers eventjes over haar slapen wreef. "Denk je dat je je eerste missie gaat doen om iemand te ondersteunen. Krijg je zo'n figuur naast je." Ze blies een lok haar uit haar gezicht weg met een zucht voordat ze haar hoofd kort schudde. Nou ja, een missie was een missie.

Amélie reageerde zoals Lucie verwachtte op het ei terwijl ze de stolp op de grond plaatste met erge voorzichtigheid, enthousiast. "Inderdaad een ei, je bent zo oplettend Amélie, bijna alsof je een researcher bent," reageerde Lucie met een plagerige knipoog. Voorzichtig haalde ze de stolp van het ei af, deze aan de buitenlucht blootstellend. "Nou, raar verhaal," verzuchtte ze, "Ik dacht, ik ga nog eventjes wat boodschappen doen in Hearthome, drukt er ineens iemand dit ei in m'n handen en gaat hij er keihard vandoor. Idioten op de wereld? Maar naar de shelter brengen vond ik ook weer zo wat." Ze maakte eventjes een wijd gebaar met der armen. "Dus, ik heb een ei."

Ogen dicht? Meende ze dit nou serieus? Lucie trok eerst haar wenkbrauw op naar haar veel te blije vriendin, maar sloot vervolgens haar ogen met een zucht. Uiteraard met papa's centen. Ze grijnsde lichtjes. Amélie bleef Amélie. Ze zou haar vader nooit om zoveel vragen, maar haar vader had ook niet zoveel. De situatieschets begon, over haar lab en over hoe Lucie misschien leider was van Crescent Moon. Samen de regio beter beter maken. Wat het zou horen te zijn. Lucie opende haar blauwe ogen weer en strekte haar hand naar de lucht. "Reaching for the sky, as always," zei ze met een hoofdschuddende glimlach, "maar het is een mooie droom om naar te streven." In het nu leven, niet in de toekomst. Dat wilde ze doen. "Misschien komen er ooit" Misschien ook niet, maar wie was zij om Am's dromen te snoeien? Am zou er sowieso wel komen.

Ze grinnikte bij de woorden van Amélie. "Nou, hij deed sowieso alsof het een straf was," zei ze lachend, waarna ze haar armen op haar knieën liet rusten. "Hoe is het researchers leven dan?" vroeg ze vervolgens, "Beter dan het Crescent Moon leven?" Vast wel, met hoe Amélie op Crescent Moon liep te hakkken.

Vervolgens richtte ze haar aandacht op het ei wat haar toevertrouwd was. "Ik.. hoopte eigenlijk dat jij misschien het type kon raden. Het is in ieder geval super licht." Ze tilde het ei voorzichtig van het kussentje af en hield hem op naar Amélie. "Dus misschien Flying? Ghost?" Het ei was immers heel bleek. Ze las er niet echt een ander type aan af. "Een man met een jas, donker gekleed en rende keihard de steeg weer in.."