Tales of

Sinnoh

Het was een aangename, bewolkte dag. Perfect voor een hike door de bergen. Finn wandelde goedgehumeurd over het pad van Route 208. Hij had net zijn eerste week als Ranger in training gehad in de basis van Hearthome. Het was zwaar, maar goed verlopen, en de zwartharige jongen was opgelucht dat ze geen reden hadden gezien hem er weer uit te zetten.

Vandaag was hij een dag van zijn training verlost en Finn had besloten van de gelegenheid gebruik te maken om de regio te verkennen. Vanuit zijn kleine kamertje op de basis had hij zicht gehad op het enorme bergachtige gevaarte dat hoog boven Sinnoh uit torende. Mt Coronet. De bergketens riepen naar hem zoals een vogel naar het zuiden. Hij was vroeg opgestaan, had zijn rugtas ingepakt met alleen het hoognodige, en was op pad gegaan.

Vanuit de basis liep de route al snel over in een klein woud met stenen ondergrond. Alleen de meest stugge bomen kregen hun wortels tussen de rotsen gegroeid, zoals dennen, sparren en af en toe een lariks. Tevreden snoof Finn de frisse lucht in. Hij hield van het woud en het buiten zijn. Het maakte zijn hoofd leeg en gaf hem nieuwe energie voor de dagen die gingen komen.

Wolf wandelde een aantal passen voorruit, zijn staart enthousiast opgeheven. Het humeur van de Rockruff was ook aanzienlijk verbeterd sinds ze de vreselijke boottocht achter zich hadden gelaten. Hij hield net zoveel van de hike tochtjes als Finn. Terwijl zijn trainer naar hem keek viel het hem op dat de pup flink gegroeid was in de afgelopen periode. Zijn poten waren langer, de vacht rondom zijn nek en schouders voller, en hij hield het elke dag langer vol om zelf te lopen. Ineens spitste Wolf zijn oren en snelde hij weg. Finn keek verrast op en volgde de pup met zijn ogen. ”Wat heb je daar? vroeg hij hardop, toen hij de Rockruff zag stoppen bij een struik en in de grond begon te krassen met zijn voorpoten.

Wolf gaf een waarschuwende blaf. Op dat moment kwam er een bruine, wollige kop uit het bladerdek tevoorschijn. Finn trok zijn wenkbrauwen op. Een Bidoof. Het grote knaagdier wierp een blik op Wolf en sprong toen de struiken uit, waarna het met snelle grote passen begon weg te rennen. Wolf volgde het dier met zijn kop. Te laat zag Finn de aanspanning in zijn achterpoten. "Wolf! N-" Maar de Rockruff had de achtervolging al in gezet.

Finn zuchtte diep en begon toen zelf ook te rennen, al wist hij dat het inhalen van Wolf en de Bidoof volledig kansloos was. Hij kon alleen maar hopen dat het knaagdier zijn Rockruff te slim af wist te zijn en Wolf daarmee de achtervolging zou staken. "Wolf! Kom terug!" Finn's stem galmde door het woud en hij wist dat het met gemak de oren van Wolf zou bereiken. Maar die negeerde hem straal. Dit was een te leuk spelletje.

Finn kon nog net zien hoe de Bidoof onder het hek van een tuin dook en voelde zenuwen opkomen. Als Wolf ook de tuin in sprong, werd dat misschien niet in dank afgenomen. Hij had zo geen zin in gedoe met de bewoner. Maar, de Rockruff was gelukkig slimmer dan dat en stopte voor het hek. Hij drukte zijn voorpoten tegen het hout en begon opgetogen te blaffen. Zijn staart kwispelde wild toen Finn hijgend het huis bereikte. "Wolf.." gromde hij tussen zijn tanden door, maar tijd om hem de les te lezen kreeg hij niet, want de voordeur van het huis sloeg open en een jonge vrouw kwam op hem afgelopen.

"Sorry dat ik je stoor!" begroette ze hem met een rode kleur op haar wangen. "Maar, ik zie dat je een trainer bent. Zou je me misschien kunnen helpen? Ik heb last van een klein pestprobleem.." Ze maakte een gebaar met haar arm en Finn volgde haar hand naar de voortuin. Nu pas zag hij dat er niet één, maar tientallen Bidoofs rondliepen, druk scharrelend over het gras. Het was een ravage. Delen van het hek waren volledig doorgeknaagd en alles wat de vrouw had proberen te groeien was kaalgevreten. Finn drukte zijn lippen op elkaar om niet te gaan lachen en keerde zich met een zo serieus mogelijke blik weer naar de vrouw. "Dus ze zijn niet van jou?" gokte hij, waarop de vrouw wild met haar hoofd schudde. "Nee! Ik deed op een ochtend mijn voordeur open en toen waren ze er ineens! Ik heb alles al geprobeerd, maar ze willen niet weg. Jouw Rockruff.. Kun je misschien.." Ze wees naar de pup, die nog altijd druk kwispelend tegen het hek aanstond, en meteen begreep Finn wat ze wilde. Hij greens. Nou vooruit dan maar. "Dit kan een zooitje worden," waarschuwde hij nog, terwijl hij Wolf van de grond pakte. De vrouw leek dit niet uit te maken, haar tuin was toch al een puinhoop. "Als ze maar weg gaan.."  

Finn knikte en boog toen over het hek om Wolf in de tuin te zetten. "Pak ze Wolf!" riep hij grijnzend, maar veel aanmoedig had de pup niet nodig. Zodra hij zijn poten weer op de grond voelde, begon hij te rennen, zijn hele lijf trillend van opwinding. De Bidoofs keken met een ruk op toen het geblaf dichterbij kwam. Wat volgde was een complete storm van opvliegend zand, gras en vacht. Wolf rende wild tussen de kolkende massa van knaagdieren door en sprong en hapte naar elke Bidoof die te dicht bij kwam. Het was even alsof er geen eind aan ging komen, maar toen leek één Bidoof te beseffen dat de enige hoop van redding buiten was. Hij rende naar een gat in het hek en al snel begonnen de andere Bidoofs te volgen. Eén voor één drukte ze zich zo snel mogelijk onder het hout door, met Wolf in hun kielzog. De laatste die het hek bereikte kreeg als afscheidscadeau een afdruk van Wolf's tanden in zijn staart. Hij schudde zich wild los en voegde zich toen bij de rest van de groep, terug het woud in.

Met zijn tong ver uit zijn bek keek Wolf de knaagdieren na. Finn was inmiddels door de poort van het tuinhek gelopen en pakte de pup grijnzend weer van de grond. "Goed gedaan," prees hij de Rockruff, die hem enthousiast onder zijn kin begon te likken.  Finn duwde hem weg om een bad van speeksel en Bidoof haar te vermijden. Hij keek naar de vrouw en terwijl hij Wolf in zijn ene hand vast hield, wreef hij met zijn andere even verontschuldigend achter zijn hoofd. "Sorry van je tuin." De paar bloemen die nog dapper overeind hadden gestaan, waren nu bruut met de grond gelijk gemaakt. Maar hey, het probleem was opgelost, toch..?