Tales of

Sinnoh

Sam hing aan haar schouder terwijl de oranje-harige zich door het bos beende. In haar hand hield ze Sookie’s Pokéball, welke ze kalmpjes op en neer gooide terwijl de Eevee door het struikgewas snuffelde, vrolijke geluidjes makend. Voor haar was alles nog nieuw, gezien ze zo recent uit het ei was gekomen. Het leek erop dat ze geen fan was van de drukke steden, maar zich liever in plekken als deze bevond, waar er niemand anders was. Te begrijpen. Zo voelde Aylin zich ook relatief vaak.

Bij het horen van een geluid sprong de Pikachu van haar schouder en schoten kleine schokjes van zijn wangen, terwijl de Eevee verbaasd omkeek. Zouden ze dan toch niet alleen zijn?

Wat er gebeurde was een ongelukkige samenloop van omstandigheden. De ballon liet de Eevee schrikken, welke tegen Sam aansprong. Daardoor liet Sam een Thunder Shock schieten, welke niet alleen de ballon raakte, maar ook Aylin en de Eevee. Een geweldig begin van de reis, zo. Schokkend, wel.

Met haar oranje haar in alle kanten rilde Aylin nog even na, snel haar handen gebruikend om haar statisch geladen haar naar beneden te trekken. “Sam!” riep ze verontwaardigd uit, waarop de Pikachu haar een wat schaamtevolle lach liet zien. Geweldig. In ieder geval was de keuze om de ballon op te pakken er niet eens, want die lag nu ergens geëxplodeerd in de struiken. Tijd om door te lopen, dan maar.

Het plotselinge gewicht aan haar tas deed haar naar Sam kijken. Maar, die was het niet. Haar blik vertrok en langzaam keek ze om, om een enorm lelijk, roze ding aan haar tas te zien hangen. Een hoge kreet, deels uit schrik om hoe het eruit zag en het feit dat het aan haar tas hing, klonk en ze gaf het een beuk met haar vuist, as one does, waardoor het van haar tas viel.

“Ksst! Weg! Val iemand anders lastig!” histe ze naar de Pokémon. Sam stond rechtop en bewoog zijn handen langs zijn dikke wangetjes, een Thunder Shock afschietend voor de Impidimp, zodat deze er vandoor zou gaan. De Eevee, nutteloos als zij nog was, liet enkel een zacht kreetje horen. Zo, dat was beter.

“Deze dag kan nu al niet slechter worden,” gromde Aylin, terwijl ze haar tas terug over haar schouder sloeg. Nog een poging om door te lopen, dan maar.

Schattig. Aylin keek met verbazing naar het kleine, schattige konijntje welke in paniek uit de bosjes sprong. Tijd om die te vangen! Ze had immers in haar Journal gezien dat ze wel een Pokémon moest vangen en ze wilde niet achterblijven. Als ze er dan één moest vangen, dan het liefste een Buneary! Ze wist immers hoe krachtig een Mega Lopunny kon zijn.

“Thunder Wave, Sam!” riep ze direct uit. Nog voor de Buneary ver kon komen, schoten dunne stralen aan elektriciteit op de Pokémon af. Paralyzed. Ze stopte in haar pad en Aylin glimlachte. Goed zo. Daar gingen ze dan.

“Sweet Kiss!” commandeerde ze haar Pikachu. De Pikachu blies een kusje in de richting van de Buneary, waarop hartjes te zien waren in haar ogen en ze duidelijk verward was. Goed zo. Verlamd en verward, een betere start kon ze zich niet wensen.

“Quick Attack, Sam!” De Pikachu schoot direct naar voren en beukte de Buneary aan de kant, welke over de grond stuiterde. “Thunder Shock!” riep ze er direct achteraan, de Buneary geen kans gevend om zichzelf van de grond op te hijsen. Mooi zo. Je tegenstander geen kans geven, dan bleef het gevecht in jouw voordeel. Dat had ze van papa geleerd.

“Nasty Plot, dan nog een Thunder Shock!” ging ze door. De Nasty Plot zou Sam’s Special Attack verhogen, waar de Thunder Shock uiteraard een Special Attack was. De Buneary probeerde de Thunder Shock te ontwijken, maar struikelde door de Confusion en verloor hierdoor health en wist de aanval niet te ontwijken.

“Quick Attack!” commandeerde ze haar Pikachu. Dit keer was de Buneary er echter op tijd bij en wist deze aan de kant te schieten om een Pound uit te voeren. De Pikachu werd geraakt en schoof opzij, maar was duidelijk nog niet onder de indruk. De Buneary was hier in het nadeel, gezien ze nog niet veel meer kon dan Pound.

De Buneary schoot weer op de Pikachu af met een Pound, welke opnieuw raakte gezien Sam niet op tijd wist te ontwijken. Echter opende dit wel weer een mogelijkheid voor ze. “Thunder Shock!”

“Oké,” mompelde ze tegen zichzelf. Net toen de elektriciteit verdween, gooide ze de Pokéball naar de Buneary. Nog steeds Paralyzed, maar duidelijk niet meer confused, en geraakt door meerdere Thunder Shocks, hoopte Aylin dat het genoeg zou zijn. Gelukkig was Sam er nog lang niet klaar mee, want de kleine Eevee aan haar zijde was nog lang niet klaar voor een gevecht.

De ball stopte al erg snel met heen en weer bewegen en Aylin had een grijns van oor tot oor. Haar eerste, zelf gevangen Pokémon! Oh, wat zou haar vader trots zijn op dit moment. Ze rende enthousiast op de Pokéball af en draaide zich om naar Sam en Sookie, welke haar wat nieuwsgierig aan keken.

“Het lijkt erop dat we een nieuw teamlid erbij hebben,” sprak ze met een glimlachje, even naar de Ball kijkend. “Yara,” noemde ze haar, zonder er al te veel over na te denken. Yara de Buneary. Daar kon ze mee leven. “Kom, dan gaan we het Pokémon Center opzoeken,” wenkte ze haar Pikachu en Eevee, voor ze Eterna Forest verliet.