Tales of

Sinnoh

Evelyn haalde haar vingers een paar keer door haar ogen terwijl ze zich probeerde te concentreren op de map die op haar schoot lag. Het was allemaal goed en wel om van het ene op het andere moment te beslissen om te verhuizen naar een nieuwe regio, maar ze kende nog niet veel steden en paden hier en ze had nog maar net geregeld dat ze een niet al te dure studio kon huren in Jubilife City. Ze wist dat Cassian hier ook ergens rond moest lopen en de kans was klein dat ze hem zou kunnen bereiken, maar wie weet kwamen ze elkaar wel tegen. Ze had haar jeugdvriend al maanden niet meer gezien. Ze had gehoord dat hij vanaf het eerste moment dat Sinnoh weer open ging naar de regio was gegaan, maar voor de rest had ze ook geen idee waar hij uit hing. Het meisje richtte haar blik weer op de map en was net bezig met in aan het zoomen op de verschillende routes toen haar Piplup, Pebble, tegen haar been duwde. Evelyn keek omlaag en glimlachte naar haar Pokémon, maar fronste daarna weer en focuste op de map. Toen Pebble weer tegen haar been duwde, zuchtte ze zachtjes en duwde ze de map wat naar beneden. ”Pebble, niet nu,” zei ze op een berispende toon tegen de Piplup. ”Ik ben bezig met te ontdekken waar…” Voordat ze nog meer kon zeggen, rende haar Piplup voor haar uit en Evelyn volgde met een frons de Pokémon, totdat ze in de gaten had waar haar Piplup naartoe rende. De pinguïn Pokémon sprak vrolijk haar naam uit terwijl ze haar armpjes uitstrekte naar de jongen die zich nog geen meter van Evelyn bevond. Het meisje kwam haastig overeind, klopte haar jurk af en rende achter haar Piplup aan. ”Wel, wel. Als we daar onze toekomstige tweede beste researcher niet hebben,” zei ze op een plagende toon, al was er wel een warme blik in haar ogen te vinden terwijl ze naar hem keek. Net als haar Piplup strekte ze haar armen licht naar hem uit en grinnikte. Haar dag werd nu al een stuk beter.

Evelyn rolde met haar ogen toen ze de verwachte reactie van haar jeugdvriend hoorde. Natuurlijk niet de exacte woorden, maar ze had wel iets droogs verwacht van hem. ”Ja, want ik had het ook echt over Professor Willow,” zei ze op een sarcastische toon, al toonden haar opgekrulde mondhoeken dat ze het helemaal niet zo slecht meende. Dat was bij hem nooit het geval. Ze was hem in de jaren dat ze hem had leren kennen echt gaan appreciëren en hij zou het misschien nooit weten, maar hij was met zijn droge, sarcastische aanwezigheid een aangenaam licht in de duisternis geweest de jaren na de dood van haar moeder. Ze zag Pebble inmiddels druk rondkijken, vast op zoek zijnde naar de Cyndaquil. Evelyn omhelsde Cassian terug en hield hem even zo vast, waarna ze zich terugtrok. ”Ben je mal? Ik kan jou niet als enige met de eer laten lopen,” zei ze op een plagerige toon tegen hem, waarna ze haar schouders ophaalde. ”Ik had het wel een beetje gezien in het laboratorium van Cinnabar Island en ik wilde een nieuwe uitdaging hebben. Wat was een betere keuze dan een regio die ik nog nooit had gezien?” Ze zag dat hij naast Ava nog een andere Pokémon had - zijn Shinx - en glimlachte naar hem. ”Heb je al eens nagedacht over een nieuwe aanwinst voor je team?,” vroeg ze op een nieuwsgierige toon aan hem, knikkend naar zijn team. Je kon duidelijk aan haar merken dat ze blij was om hem terug te zien en ze kon ook zien aan Pebble dat zij helemaal in haar sas was. Ze was misschien weg van thuis, maar ze had hier een deeltje van thuis met zich mee, in Sinnoh.

Er volgde een zachte klap tegen zijn borst aan toen hij zei dat hij zich zo één, twee, drie geen andere researcher kon bedenken. ”Dan is het eerste wat je moet kopen misschien geen accessoires voor je researcher-taken, maar een bril,” zei ze op een sarcastische toon tegen hem. ”En die woorden ga je inslikken als ik je eenmaal voorbij steek in de competitie.” Ze botste goedmoedig met haar schouder tegen de zijne aan. Als ze eerlijk was, had ze helemaal nog geen doel. Ze wist niet waar ze heen wilde met haar leven en ze wilde eigenlijk gewoon eerst zo veel mogelijk kennis op doen. Ze wist dat Cassian wel al een vast plan had en ze zou hem daar ook zo veel mogelijk in supporteren, net zoals ze altijd al gedaan had. Ze liet haar blik naar opzij glijden toen ze de arrogante lach zag en ze rolde nadrukkelijk met haar ogen. ”Ik mag hopen dat Ethan nog niet snel op die boot zit naar Sinnoh,” zei ze zuchtend. Eén arrogante lastpak is al meer dan genoeg.” Hij trok echter wel haar aandacht door het over een nieuwe aanwinst te hebben en ze knikte nieuwsgierig naar hem. ”Ik hoef al niet te raden welk type ze is,” grinnikte ze. Hem kennende een electric type, een steel type of allebei. Ze kruiste haar armen afwachtend terwijl ze hem de tijd gunde om haar zijn Pokémon te laten zien.

”Eigenlijk is het groen, maar je was echt heel dichtbij,” zei ze op een sarcastische toon tegen de jongen, waarna ze met haar ogen rolde toen hij zijn volgende opmerking maakte. Ze wist wel dat hij haar als geen competitie zag en eigenlijk maakte dat haar ook niet zo heel veel uit. Zij deed dingen op haar manier en hij deed dingen op zijn manier. Ze wilde binnenkort naar Lake Verity gaan om daar eerst wat aantekeningen te maken voordat ze zou zien aan wat voor eisen ze zou moeten voldoen om als researcher hogerop te klimmen. Ze fronste kort bij zijn woorden over Ethan, maar haalde haar schouders erover op. ”Ik denk dat je dat met Ethan nooit voor de volle honderd procent kunt zeggen,” zei ze op een eerlijke toon tegen hem. Ze kende zowel Cassian als Ethan van haar tienerjaren, al had ze Ethan minder gezien omdat hij toen al op reis vertrokken was. Ze wist echter wel dat hij net zo ambitieus en arrogant was als zijn broer en als hij op een dag zou besluiten dat Johto zijn tijd niet waard was, dan zou er weinig hem tegenhouden om naar Sinnoh te reizen. Cassian trok weer haar aandacht door een Poké Ball tevoorschijn te halen en Evelyn probeerde haar gezicht in de plooi te houden toen een Pokémon tevoorschijn kwam die zowel qua uiterlijk als qua innerlijk totaal niet bij Cassian paste. ”Wel, zie het positief in,” grinnikte ze. ”Er is tenminste nog íemand blij om je te zien.” Ze vergat voor het gemak maar even het feit dat Pebble letterlijk naar hem toe was gerend en zij ook duidelijk blij was geweest om hem te zien, maar dat terzijde. Evelyn liep op de Pokémon af en hurkte voor haar neer, waarna ze haar hand uitstak naar de Pokémon. ”Hallo daar,” sprak ze op een lieve toon, eentje waarop Pebble haar gezicht draaide en haar armpjes in haar zij zette, een boos gezichtje trekkend. Ze kon soms nogal jaloers worden als Evelyn andere Pokémon aandacht gaf en ze liet zich dan ook beteuterd op haar kont vallen toen Evelyn niet reageerde op haar protesterende piepjes. Het leven was niet eerlijk.