“Piplup, ben je okay?” vroeg ze aan de watersoort die dapper knikte, maar niet kon verbergen dat het pijn deed als hij te veel op zijn linkerpootje steunde. Eliza zag er doorheen en schudde haar hoofd. “Kom, laten we naar het pokémon center gaan.” Piplup wou protesteren, maar voor hij kon reageren zat hij alweer in zijn pokébal, de pokémon had wel wat rust verdient, en ging Eliza terug naar de stad toe. De voorbije dagen had ze gespendeerd met op de verschillende routes die vanuit Jubilife City, haar uitvalsbasis, vertrokken haar pokémon te trainen. Piplup was al veel sterker geworden en dat allemaal dankzij hun harde werk. Hij had gisteren zelfs een nieuwe move, bubble, geleerd. Het was zo geweldig geweest om de bellen plots uit zijn snavel te zien komen. Ondertussen was Eliza aangekomen bij het pokémon center en ging ze naar binnen. Ze ging naar de eerste persoon die in staat leek om haar te helpen toe. “Mijn piplup is gewond geraakt. Kunt u hem helpen?” vroeg ze de vrouw.
Ze had eindelijk de kans genomen om haar pokemon wat sterker te trainen, vooral ook nu ze er twee nieuwe bij had. Ook al was ze er wel achter gekomen dat zowel de Growlithe als de shiny Rattata wat problemen leken te hebben, maar ze zou haar best doen om de band met de twee te versterken, zodat ze hopelijk er samen wat aan konden gaan doen. De twee pokemon liepen dan ook naast haar toen ze het pokemon center binnen liep. Ze wilde ze namelijk allebei even een controle geven om te zien of verder alles goed met ze was. Ze zag alleen dat ze niet de enige was en dat er een meisje was die eerst aan de beurt was, ze ging dan ook rustig op een van de stoelen zitten, terwijl Joey rustig bij haar ging zitten, maar Pyre had duidelijk een ander idee. De Growlithe liep naar voren toe, naar het meisje en blafte kort om haar aandacht te trekken.
Zuster Joy nam de pokéballen met haar piplup en growlithe aan en stelde Eliza gerust dat ze goed voor de twee zou zorgen alvorens ze naar achteren verdween. Het meisje knikte, maar kon het niet helpen dat ze zich ongerust maakte over Keizer. De watersoort had verschillende wonden opgelopen en al hield hij zich sterk, Eliza wist dat hij er erg aan toe was. Hij had zoveel moeite gehad om nog te blijven staan en het had hem duidelijk pijn gedaan om op zijn pootje te steunen. Ze was ook gewoonweg kwaad op zichzelf omdat ze de pokémon zo ver had laten gaan. Ze had had hem nooit dat laatste gevecht mogen laten doen en ze had nooit zo veel en zo lang met hem mogen trainen. Keizer was haar verantwoordelijkheid en ze had hem teleurgesteld. Het was een geluk dat Cerberus enkel wat schrammen had opgelopen.
Een blaf haalde het meisje uit haar gedachten. Een growlithe? Hij deed haar meteen aan Cerberus denken wat haar bezorgde gedachten enkel terugbracht. Toch was ze nieuwsgierig naar deze growlithe. Ze keek dan ook naar de pokémon die haar aandacht had getrokken. “Wat is er?” vroeg ze hem waarna ze om zich heen keek. “Is hij van jou?” vroeg ze aan een meisje dat op een van de stoelen zat en naar hen aan het kijken was.
Joey zat rustig naast haar te staren naar wat Pyre aan het doen was en zelf kwam ze al overeind om de pokemon op te gaan halen toen het meisje zich al omdraaide. Ze had geen idee gehad waarom de Growlithe naar het meisje toe was gegaan, maar ze zou nu niet meer terug kunnen. "Hij is van mij inderdaad, sorry als hij je lastig viel." Sprak ze en kwam naar voren om de Growlithe van de grond op te pakken. Hij hijgde wat terwijl hij in haar armen hing, maar keek naar het meisje met een blije kop. Het was duidelijk niet slecht bedoelt geweest van Pyre, maar misschien wel slecht getimed. Dit was tenslotte een pokemon center, dus wie weet was het meisje hier wel omdat haar pokemon zwaargewond was, dan was het misschien niet het beste om maar gewoon om aandacht te vragen.
Het meisje bevestigde dat de pokémon van haar was waarna ze hem oppakte. “Het is niet erg. Hij valt me niet lastig, hoor,” stelde Eliza haar gerust. De glimlach die ze op haar gezicht probeerde te toveren was zelfs voor Eliza zelf ongeloofwaardig. Ze maakte zich gewoonweg te veel zorgen over haar pokémon om zich vrolijk te gedragen. Toch voelde ze zich iets beter bij het zien van het blije snoetje van de growlithe en stak ze haar hand naar voren om eens over zijn kop te aaien. "Hij moet gevoeld hebben dat ik me zorgen maak om mijn pokémon," sprak ze. Ze wist dat growlithes emoties konden ruiken. Cerberus was ook altijd heel afgestemd op haar gemoed en wou haar altijd opvrolijken als hij merkte dat ze verdrietig was. Deze growlithe had vast net hetzelfde willen doen.
Blijkbaar had Pyre haar niet lastiggevallen, dat was stiekem toch wel een opluchting, ook al merkte ze wel dat de glimlach die het meisje haar gaf geforceerd was. Alleen de reden ervoor wist ze niet en ernaar vragen leek haar ook niet het beste om te doen. Joey kwam ondertussen ook wat dichterbij kijken, ook al hield de shiny Rattata wel iets meer afstand, duidelijk minder gewend aan vreemde mensen dan de Growlithe dat was. Ze kon zien hoe Pyre in de aanraking leunde toen het meisje over zijn kop aaide. Er was dus blijkbaar wel wat gaande met haar pokemon, wat ze eigenlijk al wel ingeschat had. "Ik weet zeker dat ze hier goed voor je pokemon zullen zorgen," Probeerde ze de ander dan ook wat gerust te stellen. Het kwam vast wel goed.
De growlithe duwde zachtjes tegen haar hand toen ze hem aaide en Eliza nam dat als een bevestiging om hem te blijven aaien. Het werkte best wel kalmerend: de pokémon aaien en met het meisje praten. Eliza knikte. Zelfs al kon ze niet stoppen met zich zorgen te maken over Keizer, ze was zeker dat hij hier goed verzorgd zou worden. “Ik ben Eliza trouwens, en jij?” stelde ze zichzelf voor. Het was een manier om het gesprek op een ander onderwerp te brengen en zich zo een beetje af te leiden van hoe haar pokémon er aan toe waren. “Ik ben aan het oefenen om de eerste gym in Eterna City uit te kunnen dagen.” Het zou nog een hele tijd duren voor het eindelijk zo ver was, maar ze keek er al enorm naar uit. Daarom ook dat ze zoveel met Keizer en Cerberus aan het trainen was. Haar pokémon moesten sterker worden als ze de eerste gym wou verslaan. En dat was nog maar het begin, want daarna waren er al de andere gyms en uiteindelijk de kampioen waar ze van moest winnen.
Als ze de ander wat kon kalmeren door haar Pyre te laten aaien, dan was ze meer dan blij om dat te doen. De Growlithe leek het ook niet erg te vinden tenslotte en Joey hield zijn afstand voor nu, maar die zou zich ook genoeg op zijn gemak voelen. Het meisje stelde haarzelf voor als Eliza en vroeg naar haar naam. "Scarlet," Sprak ze rustig. "En dit is Pyre," Voor nu stelde ze de Rattata niet voor, die zou mogelijk ook niet blij zijn met de aandacht. "De eerste gym? Dat moet vast een hele uitdaging zijn." Zelf had ze nog nooit een gymgevecht gedaan, maar dat zou misschien ook nog wel een keer komen. "Ik ben een researcher," Misschien was dat niet wat de ander wilde weten, maar het leek haar in ieder geval goed om dat erbij toe te voegen.
Het meisje stelde zichzelf voor als Scarlet en haar growlithe als Pyre. “Dat is een mooie naam,” merkte Eliza op waarna ze verder ging met Pyre te aaien. Ze knikte toen Scarlet zei dat de eerste gym vast een hele uitdaging was. “Daarom ook dat ik zoveel aan het trainen ben.” Ze moest sterker worden als ze van de gym leader wou winnen. “Maar misschien moet ik het nu wat rustiger aan doen,” voegde ze toe met haar ogen op de deur waarachter zuster Joy voor Keizer en Cerberus aan het zorgen was. Ze had haar pokémon te snel en te veel willen pushen. Natuurlijk moest ze nog altijd sterker worden, maar dat mocht niet ten koste van haar pokémon gaan. Het gesprek ging verder en Scarlet vertelde dat ze een researcher was. “Oh, dat moet interessant zijn. Wat onderzoek je precies?” vroeg ze; oprecht, maar ook blij voor de afleiding.
Het was logisch dat een trainer veel wilde trainen met haar pokemon, maar dat je inderdaad ook wel moest luisteren naar je pokemon wanneer ze even genoeg hadden gehad. Toch besloot ze om dat niet hardop te zeggen, het was iets dat iedere trainer toch wel voor hunzelf uit moest vogelen en het leek erop dat Eliza dat nu had gedaan. Natuurlijk ging de volgende vraag over waar ze onderzoek naar deed, iets dat toch iedereen altijd wel leek te willen vragen. "Ik doe onderzoek naar immuniteit tegen verschillende types. Of het nu komt door de type van de pokemon of door een ability." Ze had pokemon die het type hadden waardoor ze immuun waren naar andere types. Maar Pyre was een voorbeeld waar het om een ability ging. Flash Fire zorgde ervoor dat de Growlithe geen schade opliep van fire type moves.
