Ah, Hearthome City – dé warmhartige stad met de leukste gebouwen en winkeltjes, of in ieder geval vond zij dat toch. Ze had ervoor gekozen hier een paar dagen te verblijven voordat ze weer zou verdergaan met haar tochtje naar waar ze ook heen zou gaan. Ze wilde graag meer van Sinnoh verkennen en misschien zou ze haar zus nog eens kunnen tegenkomen ook. Die twee moesten ooit weer eens een afspraak fixen om te zien hoe het met elkaar ging. Als grote zus maakte ze zich soms wel zorgen of alles goed met haar ging, zeker nu deze zo alleen was. Maar elk hadden hun pokémon dus waren ze nooit volledig alleen en het deugde haar wel om daaraan te denken. Hoe dan ook was ze hier nu eenmaal en ze zou haar tijd leuk doorbrengen, dus stond ze nu even rond te kijken of ze iets interessants kon vinden voor zichzelf. En zo niet, dan zou ze waarschijnlijk rustig gaan zitten op een bankje zoals ze gewoonlijk graag deed. Alles kon en alles mocht, bedacht ze zich.
Hij dacht ondertussen Hearthome een beetje te kennen, want als hij heel eerlijk was had hij in eerste instantie gewoon het snelst weg gewild uit de stad, gewoon puur omdat hij het zo verwarrend vond. Maar nu hij er al wat langer aan het ronddwalen was, begon hij toch steeds meer te herkennen. Of misschien was het gewoon een gevoel van déjà vu en wist hij nog steeds niet wellke kant hij precies uit moest gaan. Hij merkte ook steeds andere mensen op in ieder geval, dus dat was wel wat afwisseling. Hij had Shark en Siren uit hun pokeballs gelaten en de twee pokemon liepen een stukje voor hem uit, terwijl ze om elkaar heen draaiden, waardoor ze een meisje niet hadden zien staan en de twee pokemon recht op haar af leken te gaan. Hij wilde een waarschuwing roepen, maar wist eerlijk al dat het te laat zou zijn.
Rustig stond ze stil terwijl ze verder rondkeek, maar echter werd haar rust een beetje verstoord toen ze wilde verderstappen en opeens struikelde over twee Pokémon die rond elkaar zaten te draaien. Met haar ene been had ze haar val snel gebroken want anders had ze mogelijks zichzelf wel pijn kunnen doen. Toen ze zich weer mooi recht zette en eindelijk in een goed balans kwam nadat ze bijna was gestruikeld viel haar hazelgekleurde blik op een gast die wat verderop stond met wit haar. “Hey… uh, zijn dit toevallig jouw Pokémon?”, vroeg ze, hem aankijkend met een vragende blik terwijl ze haar hand rond de band van haar tas klemde want ze voelde zich altijd zelfzekerder als ze iets vast had in haar hand.
Het was inderdaad te laat geweest om te waarschuwen en de twee hadden duidelijk geen oog gehad voor hun omgeving, maar zodra ze het meisje zowat lieten struikelen keken zowel Siren als Shark om naar hun trainer. Ze wisten tenslotte dat hij er niet blij mee was als ze anderen in de weg zaten. "Ja, dat zijn ze inderdaad," Beantwoordde hij haar vraag, terwijl hij dichterbij kwam lopen en een blik op de Gible en Buizel wierp. "Helaas willen deze twee nog wel eens niet uitkijken," Vervolgde hij voor hij zijn blik weer naar haar liet gaan. "Ik hoop dat je je niet bezeerd hebt of wat dan ook?" Dat zou er nog eens bij moeten komen tenslotte.
