Ace propte zijn handen diep in zijn zakken terwijl hij zijn hoofd wat dieper in zijn kraag verborg toen een gure wind zijn kant op kwam. Inpulsa en Igneel liepen weer naast hem zoals ze dat altijd deden en Inpulsa slingerde vrolijk met haar armen terwijl Igneel een verbeten trek om zijn gezicht had. Er was de laatste tijd niet echt iets te doen geweest en ook deze ochtend was Ace niet opgeroepen voor een Quest, wat wilde zeggen dat hij gewoon zijn eigen gangetje kon gaan en kon doen waar hij zin in had. Hij zou natuurlijk een taxi kunnen nemen om meer te verkennen van Sinnoh, maar daar had hij vandaag niet heel veel zin in en de kans dat hij moest overnachten in één van de Pokémon Centers als hij dat deed, was vrij groot. Hij had niet echt een duidelijk plan voor ogen, behalve dan zo snel mogelijk omhoog klimmen op de ladder van Crescent Moon. En zelfs daar had hij geen vaste orde in. Hij was een ambitieus type, dat wel, maar daar hield het dan ook wel mee op. Zijn blik gleed naar Igneel toen deze begon te grommen en richtte zijn blik terug naar voren, waar hij niet echt veel bijzonders zag buiten één of ander kind die hij nog niet eerder had gezien. Hoewel Inpulsa vrolijk met haar armpjes zwaaide naar het kind deed Ace zijn best om met een zo groot mogelijke boog om hem heen te lopen. Hier had hij geen zin in.
When it rains, look for rainbows When it's dark, look for stars!
Er hing een koud windje in de lucht. Hij had zijn mouwen omhoog gevouwen omdat het daarstraks zo warm was geweest maar de wind maakte alles dan ook drie keer kouder dan het oorspronkelijk was. De jongen trok zijn mouwen weer volledig zodat ze zijn armen terug zouden bedekken tot z’n handen. Daardoor kreeg ‘ie het misschien minder kou.
Toen hij verder aan het stappen was door één van de zovele straten van Jubilife City liep hij langs een man. De man leek echter een grote boog om hem heen te lopen, maar één van de twee pokémon die hij bij zich had liep vrolijk met haar armen te zwaaien naar hem. De andere pokémon leek echter naar hem te grommen. Het gegrom deed er hem eigenlijk niets aan toe, en die grote boog van de meneer ook niet. Hij ging er gewoon op af, want dat was leuk!
Met een klein glimlachje huppelde hij wat dichter naar de ander toe. “Hallo meneer! Ben je ook aan het genieten van de goede frisse wind in je gezicht?”, vroeg hij terwijl de wind bijna tranen in zijn ogen bracht omdat het prikte. Jep, fijne frisse wind in je gezicht was altijd fijn.
Waarom had hij altijd het ergste geluk met dit soort dingen? Niet alleen slingerde Inpulsa vrolijk met haar armpjes toen het kind naar hun toekwam, maar het kind begon ook nog tegen hem te praten. Ace keek met een norse blik over zijn schouder en zag hoe de wind tranen in de ogen van het kind veroorzaakten. ”Ik kan zien dat het je inderdaad veel deugd doet, ja,” zei hij op een sarcastische manier. ”Luister, jongen. Ik ben op patrouille, dus ik heb niet veel tijd om gezellig met je te kletsen.” Hij stak zijn hand in een begroetend gebaar over zijn schouder naar het kind en draaide zich weer om, zijn handen diep in zijn zakken duwend. Inpulsa was echter wat minder afwerend dan haar trainer en bleef gewoon bij de jongen staan, haar armpjes vrolijk naar hem uitstekend en vrolijk kirrend. Ze waggelde naar hem toe en drukte zich tegen zijn been aan, alsof ze op haar eigen manier hem een beetje warmte wilde geven. Ace zuchtte diep en bleef staan, waarna hij een strakke blik gunde aan het adres van Inpulsa. ”Inpulsa, hier komen. Nu.”
When it rains, look for rainbows When it's dark, look for stars!
De man reageerde ietwat sarcastisch terug toen hij opmerkte dat hij inderdaad kon zien dat het veel deugd deed om zo wind in je gezicht te hebben. Nou, normaal gezien deed het wel deugd hoor. Het kwam alleen altijd slecht uit wanneer het recht in je ogen kwam gevlogen. Even wreef de jongen de tranen uit zijn ogen weg, voelde hoe het nog steeds prikte en knipperde een paar keer. Prettig! Jaaaa, zo prettig. (totaal niet dus). Vervolgens had hij ook geluisterd naar hoe de meneer zei dat hij op patrouille was en dat hij daarom niet veel tijd had om te kletsen. Voor de jongen wat wist te zeggen was de witharige man alweer vertrokken, alleen leek zijn pokémon dat niet te willen. Deze begon zijn been te knuffelen en zijn bruine ogen werden groot van bewondering. “Aww, wat lief”, glimlachte hij naar Inpulsa toe, ergens de wil hebbend om haar te aaien, maar misschien liet de man dat niet toe. Dus keek hij met een vragende blik naar Ace toe, zijn strenge blik naar de pokémon negerend.
Ace deed moeite om te voorkomen weer met zijn ogen te gaan rollen toen de jongen zei dat Inpulsa lief was. Ace hoefde daarbij niet over zijn schouder te kijken om te weten dat Inpulsa haar kopje hooghartig op had geheven. Hij richtte zijn blik naar de jongen en zag de aarzeling om Inpulsa te aaien. Het was niet zo dat hij makkelijk zwichtte voor de onschuldige ogen van een kind, maar hij wist dat Inpulsa niet weg zou gaan voordat ze zeker wist dat de jongen in orde was en dus gaf hij met een licht geïrriteerde zucht een knikje, aangevend dat de jongen Inpulsa wel mocht aaien. Igneel, die al die tijd stilletjes naast hem had gestaan, snoof afkeurend en bleef netjes naast Ace’s been zitten. ”Is er een reden waarom je hier alleen rondloopt?” vroeg Ace op een kille toon. ”Waar zijn je ouders?” Hij had eigenlijk nooit begrepen waarom kinderen op jonge leeftijd al op reis mochten gaan terwijl er zo veel debielen rondliepen in de wereld. Ze hadden al Crescent Moon leden nodig om de orde te houden, dus geen enkele rationeel denkende ouder zou zijn kind zo vroeg op reis sturen, zou hij denken.
