Tales of

Sinnoh

Het was nogal een forse wandeling geweest van Jubilife City naar Twinleaf Town en met geen uitzicht op een taxi, maar na een paar dagen wandelen had ze dan eindelijk toch de plek bereikt: Lake Verity. Ze had gehoord over het meer en ze wilde er graag meer van weten. Ze had gehoord dat er ergens midden op het meer een legendarische Pokémon leefde en zij als researcher wilde natuurlijk wel het één en ander daarvan weten. Ze had nog maar een paar dagen geleden middenin de stad gezien hoe een Pokémon evolueerde door een steen en ze moest nog zien hoe een Pokémon evolueerde door levels. Ze wilde in de toekomst ook zien hoe een Pokémon zou evolueren na een Trade. Er waren nog zo veel dingen die op haar lijstje stonden en zo veel dingen wat ze nog moest ontdekken. Haar Piplup liep met opgeheven kopje naast haar, maar ook zij leek onder de indruk te zijn toen ze voorbij het bordje wandelden dat Lake Verity aangaf. Ze kwamen op een soort van kleine open plek uit dat omringd werd door water en omgeven werd door mist. Een brede glimlach kwam om Evelyn’s lippen en ze pakte meteen haar Pokédex uit haar zak zodat ze foto’s kon maken van haar omgeving, als bewijs dat ze hier was geweest. Pebble rende inmiddels naar het water en stak haar armpjes in het koele water, een genietende blik in haar ogen verschijnend. Evelyn haalde haar blocnote uit haar rugzak en een pen, waarna ze wat dingetjes op begon te schrijven. Naar hier gaan was zeker geen fout geweest.

Pebble gaf een zachte waarschuwingskreet toen ze opmerkte dat er twee vreemdelingen waren en Evelyn keek over haar schouder toen er twee identieke mannen op haar af kwamen lopen. En ze wist niet waarom, maar de blik op hun gezichten beviel haar helemaal niks. Terwijl de ene op een afstandje bleef, kwam de ander dichterbij en probeerde haar schrift uit haar handen te trekken. Voordat Evelyn hem weg kon duwen, kwam Pebble al in actie en vuurde een welgemikte Bubble op het gezicht van de man af. Evelyn deed een stapje achteruit om de afstand tussen haar en de vreemde mannen te vergroten en keek de ander voor haar droog aan. ”Je zou toch zeggen voor iemand die geïnteresseerd is in Pokémon dat hij ondertussen wel zou moeten weten dat dat ding dat ik bij me heb een Piplup is,” sprak ze op een droge, sarcastische toon. ”Maar nee, ik heb voor de rest geen andere Pokémon bij me, dus ik vrees dat jullie zoektocht hier eindigt.” Ze klemde demonstratief haar schrift tussen haar armen terwijl er een waarschuwende blik in haar blauwe ogen verscheen. Pebble had haar handen kwaad in haar zij gezet en keek vernietigend op naar de twee mannen, klaar zijnde om in te grijpen als één van hun nog eens iets probeerde bij haar trainer.

Evelyn trok een verward gezicht toen de andere man zich er weer mee begin te bemoeien en het over een andere Pokémon had. ”Ik heb je daarnet al gezegd dat ik geen andere Pokémon heb. En geen enkele Pokémon is nutteloos,” sprak ze op een koele toon tegen de man. Haar blik gleed weer naar de man die aanstalten had gemaakt om haar schrift af te pakken en een geschrokken uitdrukking verscheen op haar gelaat toen hij uithaalde naar Pebble. Pebble wist het ergste van de schop te ontwijken door naar achteren te springen en instinctief haalde Evelyn uit met haar hand naar de wang van de man. ”Ben je helemaal gek geworden?” brieste ze van woede, al dacht ze wel dat het antwoord daarop bevestigend was toen hij een Honedge tevoorschijn haalde en dreigde om haar Pokémon neer te steken. Pebble sprak bezorgd tegen Evelyn toen ze de Pokémon zag en Evelyn haalde, zonder oogcontact te breken met de man, Pebble’s Poké Ball tevoorschijn. Ze wierp een geruststellende glimlach over haar schouder naar de Piplup en keerde haar terug, het laatste wat ze hoorde de protesterende kreet van haar Pokémon. ”Wat willen jullie van me?” vroeg ze al even giftig terug terwijl ze de man voor haar onverschrokken aankeek. ”Als jullie denken dat ik zomaar even een andere Pokémon ga vangen, dan hebben jullie het mis. Bovendien liggen mijn Poké Ball’s nog in mijn appartement,” loog ze. Ze staken in haar rugzak, maar dat hoefden die twee gluiperds voor haar niet te weten. Nee, wat haar betrof konden ze de hoogste boom in klimmen en die Honedge maakte haar niet bepaald bang.

Evelyn’s blik ging in een flits naar achteren toen ze iets achter zich opmerkte. De Abra van de jongen. Het werd haar meteen duidelijk wat hij wilde doen en ze wilde Pebble al veilig in haar rugzak steken, maar daar kreeg ze de kans niet voor. Haar armen werden ruw vastgepakt en Evelyn verloor haar evenwicht toen ze op de grond viel. De grond kwam niet bepaald zacht aan en Evelyn kreunde zachtjes toen haar wang contact maakte met de grond. De voorkant van haar jurk werd naar voren getrokken en ze wist dat het belachelijk was, maar het eerste wat ze deed was de zoom van haar jurk naar beneden trekken. De jongen voor haar was duidelijk gestoord en ze wilde niet weten wat voor een rare ideeën er op zouden komen in zijn gedachten als hij zag dat haar kledingstuk niet op zijn plaats bleef hangen. Het volgende wat kwam was een vuistslag in haar gezicht, waardoor haar hoofd naar opzij draaide. Pijn explodeerde boven haar wang en de tranen schoten in haar ogen. Een soort van verdoofd gevoel kwam over haar heen en ze voelde haar ledematen slap worden, alsof ze niet kon geloven wat er met haar gebeurde. Ze werd weer losgelaten en haar lichaam viel slapjes op de grond, waarna alles in haar weer verstijfde toen ze een harde trap tegen haar bovenbeen voelde, wat opnieuw voor een hevige pijnscheut zorgde. Ze had geen idee hoe het met haar gezicht gesteld was, maar het voelde warm en pijnlijk aan, dus dat kon niet goed zijn. Toch legde Evelyn zich op haar buik neer zodat de Poké Ball van haar Piplup onder zich verborgen bleef. Die kregen ze niet. ”Ik kan jullie niet helpen, dus laat me alsjeblieft met rust,” zei ze zwakjes tegen de jongens. Ze was bang dat ze ging huilen als ze meer zou zeggen en haar ledematen voelden nog altijd niet aan alsof ze in beweging konden komen, dus ze kon zich niet verweren. En dus bleef ze maar stilletjes op de grond liggen, Pebble’s bal onder zich gedrukt, hopend dat de mannen vanzelf weg zouden gaan.

Evelyn voelde een hevige brok opkomen in haar keel. Ze wilde huilen, iets slaan, iets stampen. Ze wilde…. Ze wilde haar vader bellen. Of Cassian. Ze wilde dat hier iemand was die haar uit deze nachtmerrie kon helpen. Maar ze wilde het deze twee ook niet gunnen dat ze begon te huilen en dus drong ze haar tranen terug. Ze dacht dat ze wel weg zouden gaan nadat ze haar woorden had gesproken, maar nee, het was nog niet genoeg. Opeens werd ze aan haar haren naar boven getrokken, alsof ze niks was. Alsof ze een waardeloos vuil ding was dat zomaar weggesmeten kon worden. Ze voelde zich machteloos en ze schaamde zich voor de situatie waarin ze zich bevond. Het was niet de eerste keer dat ze door haar scherpe tong in de problemen was beland, maar dat was nooit zo erg geweest als dit en zij had altijd de controle weten te hebben. En nu… Nu was ze overgeleverd aan deze beesten. Hij begon te spreken over hoe al dit haar fout was, over wat ze had moeten doen. Evelyn was het natuurlijk niet met hem eens, maar iets in haar zei dat als ze dat duidelijk zou maken, ze deze plek misschien niet eens heelhuids zou verlaten. Want ze vreesde op dit moment echt voor haar leven, als ze eerlijk was. En dus was het even slikken toen hij zei dat ze haar excuses moest aanbieden. Ze voelde hoe ze rood werd van schaamte en er was gif in haar ogen te zien toen ze haar blik oprichtte naar de jongen voor haar. ”Het spijt me,” sprak ze, al kon zelfs zij horen dat het geforceerd klonk. Wat wilden ze dan ook anders? Zij was hier verdomme niet in fout. Haar hoofd begon pijn te doen door de manier waarop hij haar hoofd vasthield en ze probeerde haar hoofd lichtjes naar beneden te trekken in de hoop dat hij los zou laten, woede opborrelend in haar binnenste. Dat had ze niet verdiend. Dit had ze verdomme écht niet verdiend.

Het was niet genoeg. Natuurlijk was het niet genoeg. Wat had ze dan gedacht? Zelfs al zouden haar excuses oprecht hebben geklonken, dan zouden ze alsnog doorgegaan zijn. Dit was het soort type dat bleef pushen en steeds nieuwe ideeën naar boven bleef halen om hun slachtoffer te vernederen en zij was daar nu de dupe van. En alleen maar omdat ze hier was op het verkeerde moment. Het maakte haar razend, het maakte haar machteloos. Ze kon niet veel anders doen dan blijven liggen, met het mes dat op haar keel werd gezet. Ze voelde het scherpe lemmet tegen haar hals en ze twijfelde er niet over dat de man boven haar zou doorduwen als ze te veel weerstand zou bieden. Ze voelde haar hart kloppen in haar keel, tegen het mes aan. Ze voelde de duidelijke bolling onder haar buik waar Pebble’s Poké Ball lag. Pebble, die zonder trainer zou vallen als ze koppig bleef. En wie weet wat ze met de Pokémon zouden doen als zij er niet meer was. Ze klemde haar kaken op elkaar en bleef stil liggen, maar toen kwam de andere jongen er weer bij en pakte haar gezicht vast. En ze wilde het vermijden, maar er verscheen een haatvolle blik in haar ogen terwijl ze hem aankeek. Nee, als ze haar zouden vermoorden vandaag, dan zou ze hun recht in de ogen aankijken zodat haar blik hun hopelijk achterna bleef volgen. Maar de man had een heel ander idee en Evelyn voelde haar hart stilstaan toen hij zijn woorden sprak. Haar haren afsnijden? Ze werd opnieuw tegen de grond geduwd, maar deze keer hield Evelyn zich niet stil. Ze begon wild met haar lichaam te bewegen, waardoor ze haar hals nog meer tegen het lemmet duwde en voelde hoe het in haar huid sneed. Dit was de eerste keer dat ze hard begon te roepen, al ging dat snel over naar gekreun toen ze nu niet één gewicht, maar twee op zich moest dragen. En toen gebeurde het. Evelyn keek naar boven en zag schaduwen verschijnen om hun heen en hoewel ze geen idee had wat er aan de hand was, wist ze dat de jongens hier niks mee te maken hadden. Wie dit ook deed, diegene was er om haar te helpen.