Tales of

Sinnoh

Jayden had nooit gesnapt wat mensen zo leuk vonden aan een pretpark. Was het feit dat je bijna in je dood werd geworpen dan zo'n fijn gevoel? Hij voelde die spanning niet als het gebeurde en vond het zeker ook niet leuk. Hij werd niet misselijk ofzo van attracties, hij vond het gewoon pure verspilling van resources, geld, tijd en energie. Waarom had er iemand dan het prachtige idee gehad om een stad om te vormen in dit? Dit was belachelijk. Zijn mondhoeken waren dan ook naar beneden gekruld, een zure expressie op zijn gezicht. "Op een dag blaas ik die attracties echt op... Kutkinderen," ja, dat geschreeuw maakte hem ook echt gek, hij wou ze wurgen... maar dan zou hij die domme ouders achter hem aan krijgen en daar had hij geen zin in.

Een pretpark, het was niet iets waar hij echt van hield, vooral ook omdat het niks te maken had met mega evolutie of het ontdekken daarvan. Als ze het nu hadden gebouwd op basis van mega evolutie dan was dat anders, maar dat was niet zo. "Ik snap ook niet het nut ervan of wat er nu zo leuk aan is." Sprak hij instemmend. Een beetje de longen uit je lijf schreeuwen omdat je in een attractie zat. Nee, dat was niet iets dat hij hemzelf echt zag doen. Er was echter een onderdeel van een pretpark die hij vaak wel kon waarderen en dat was het spookhuis, maar hij had geen idee of deze er ook een zou hebben. Maar alleen de entree daarvoor betalen was nu ook weer niet wat hem handig leek om te doen. "Als ze nu eens stil in die attracties konden zitten, dan was het zoveel beter." Maar nee, ze moesten per se lawaai maken.

Hij had geruchten gehoord. Mensen praten nou eenmaal. Maar dit was wel heel erg interessant, omdat hij herkende over wie ze het hadden. Er waren twee vreemde figuren gespot in het themepark, die sprekend op elkaar leken, met hoedjes en al. Hij had de geruchten met een grijns beluisterd en wist direct waar ze het over hadden. Hij kon ze ook geen ongelijk geven dat ze dachten dat de twee lichtelijk gek waren. Hij had zijn handen diep in zijn zakken gestoken en met Mus achter zich aan en Spooder op zijn hoofd was hij in de richting van de mannen gewandeld. Hij bleef op een afstandje staan en luisterde naar waar ze het over hadden. Kaeden kon het niet laten om zachtjes te lachen, ja, dat klonk echt als de twins. Rustig liep hij op de twee af en sloeg een arm over de schouders van de jongens heen. "Nou, nou. Zo erg is 't toch niet. Laat de jongste ook een beetje plezier hebben. Als je ze iets aan zou doen, zou het gekrijs alleen maar erger worden." Zei hij met een grijns op zijn gezicht. "En, hoe is 't met mijn lievelings tweeling," vervolgde hij daarna.

Als er een iets was dat Jayden meer haatte dan alles dan was het wel kinderen. Ja, hij was geen kindpersoon en het zou hem ook niet verbazen als hij nooit kinderen zou hebben. Hij was er zeker van dat zijn broer er ook zo over dacht. De twee hadden niks met kinderen en daarbij ook met vrouwen. Ze waren verliefd, nja Hayden was gewoon obsessed, met hun onderzoek en dat was het enigste dat telde voor hen. De man knikte dan ook even instemmend naar zijn evenbeeld. "Mensen de dag van vandaag kunnen ook nooit hun bek houden," Hij zuchtte en liet zijn handen in zijn broekzak zakken. Dit was zo nutteloos. Jayden zag er echt niet het nut van in, waarschijnlijk omdat hij geen plezier voelde van dit soort shit. Hij voelde zich vaak zo leeg, dat alles op den duur saai werd... Zeker dingen zoals dit. Jayden keek echter even op toen hij een arm om hem heen voelde komen en hij fronste even, maar ontspande zich meteen toen hij zag wie het was. Uh.... Wat deed hun grote broer hier? De man begon te spreken en even rolde Jay met zijn ogen, zijn blik afdwalende naar een koppel dat verderop wat dingen aan het doen waren. Hij wilde ze uit elkaar trekken, walgelijk gewoon... Get a room. "Zoals gewoonlijk," antwoorde de man enkel op de vraag van Kaeden. Er was maar een iemand in de wereld met wie hij openlijk zou praten over zijn gevoelens en dat was Hayden. Maar dat was omdat ze vaak op een lijn waren. Kaeden daarintegen viel voor de man vaak buiten de boot. Hij vertrouwde hem vaak niet, en dat was ook zo voor hun vader. Was het hun schuld? Neh, het was gewoon een Jayden ding.

Nee, hij kon het niet begrijpen wat voor een nut het had om in een attractie te gaan zitten en de longen uit je lijf te schreeuwen, het leek hem zo'n verspilling als hij heel eerlijk was en zoveel moeite voor iets wat eigenlijk helemaal niks aan was. Hij voelde plots een arm om zijn schouders heen slaan en hij wilde al een vernauwde blik naar degene werpen die het in zijn hoofd dacht te halen dit te kunnen doen, maar merkte toen op dat het hun oudere broer was. Wat deed hij hier? Ze hadden elkaar al even niet meer gezien tenslotte en hij had niet verwacht hem hier tegen te komen. "Als ze nu eens plezier konden hebben in stilte," Antwoordde hij en als ze het goed genoeg deden, dan zouden ze geen geluid maken eenmaal zij ze aangepakt hadden. Maar dat ging hij maar niet aan Kaeden vertellen. Hij liet wel een betekenisvolle blik naar Jayden gaan, die zou hem wel begrijpen. "Ik heb mijn eerste mega," Antwoordde hij op de vraag van Kaeden, maar hij zei nog niks over het feit dat de Abra alleen teleport kon.

Ah, familie, daar moest je 't van hebben. Hij grinnikte eventjes toen zowel Hayden als Jayden niet bijster blij waren om hem te zien. Maar hij was het met Hayden eens dat de kinderen beter plezier konden hebben in stilte. "Ik geef je geen ongelijk, maar wat zou je er dan aan willen doen?" vroeg hij aan een van de twee broertjes. Hij was misschien een van de weinige die ze uit elkaar zou kunnen houden, maar daar moest hij moeite voor doen en daar had hij niet bijster veel zin in. Toch liet hij de twins los en zetten een stap achteruit, tot kwaad gepiep van Mus. Jayden was nogal terughoudend als het ging op het antwoorden van zijn vraag, maar Hayden vertelde hem dat hij een pokémon had die kon mega evolven. Oh ja, daar waren de twins mee bezig momenteel. "Wat goed! Succes daarmee," zei Kaeden, alsof hij absoluut wist waar hij het over had. "Ik heb Mus," en hij wees naar de shiny Vullaby op de grond. "En Spooder." waarna hij wees naar de elektrische spin die naar zijn voorhoofd kroop en zwaaide met een pootje. "Dus, wat doen jullie hier? Behalve mensen zo oncomfortabel maken dat er geruchten ontstaan?"

Kaeden was veel te vrolijk voor zijn smaak. En niet op de manier dat Hayden en hij waren. Hij snapte zijn tweelingsbroer gewoon en niet zijn andere broer en dat maakte hem ergens gewoon... Het was dom, ok, het was gewoon dom. Toen Hayden echter een opmerking maakte en naar hem keek, kon Jayden een klein grijnsje niet onderdrukken. Het wist precies waar zijn broer op doelde en waar hij heen ging en het liet hem even grinniken. Jup. Toen zijn oudere broer echter weer begon te praten keek hij even naar hem en haalde zijn schouders op. Als Kaeden hem een beetje kende wist hij precies wat hij wilde doen. Hayden begon echter al snel weer over mega's, wat geen verassing was voor hem. Hij irriteerde hem er niet zo aan dat zijn broer zo'n grote obsessie had met mega's, was ergens wel schattig en hij kon hem ermee plagen... Wat altijd lachen was. Toen hun oudere broer zijn pokémon voorstelde keek hij even naar de twee nutteloze pokémon, om vervolegens even naar Hayden te kijken. Hm...? Wat ze hier deden? "Mensen zijn dom," mompelde de man enkel even waarna hij even met zijn ogen rolde. Waarom ze hier waren? Goede vraag eigenlijk...

Wat zou hij eraan willen doen? Dat was iets wat Jayden duidelijk wel begrepen had, maar hun broer niet, dus ook hij haalde zijn schouders op. Het was maar het beste om te doen alsof hij geen idee had hier. Het volgende onderwerp was ook veel interessanter toen het weer over zijn starter ging en zijn broer zijn eigen pokemon voorstelde. Zijn grijns verdween echter als sneeuw voor de zon toen hij de pokemon zag. Dit waren helemaal geen pokemon die konden mega evolven. Ze waren nutteloos. Ook al moest hij toegeven dat een wel een beetje een rare kleur had. Was er iets mis met de pokemon, waardoor deze zo was? Of was het een van die dingen die ze moesten observeren? "Waarom heeft die zo'n rare kleur?" Was dan ook het enige dat hij vroeg over de twee pokemon, ze hadden tenslotte niet echt zijn interesse gewekt, maar misschien was het iets dat ze zouden moeten doen om verder te komen als researchers. Op de vraag wat ze hier deden haalde hij nogmaals zijn schouders op. "Op zoek naar een nuttige pokemon," Een die niet alleen maar teleport zou kunnen.

Een gesprek aan gaan met deze twee was gewoon onmogelijk. Gelukkig was Kaeden het gewend, immers was het toch familie. Helaas betekende dit ook dat hij, ja hij, het meest normaal was van de drie. Er was iets fout gegaan bij de tweeling, waarschijnlijk toen hun moeder verleed. Maar dat was voor hem geen zorg meer. De waren oud en wijs genoeg om hun eigen brood te verdienen, dus hij had ze los gelaten. Al vond hij 't wel leuk om zo af en toe met ze in gesprek te gaan, zoals nu, voor zover dat mogelijk was tenminste. Jayden vertelde hem dat mensen dom waren en hij kon een glimlach niet onderdrukken. "Gelijk heb je," zei hij op een rustige toon. Hij liet de tweeling los en ging voor ze staan. Een twinkeling verscheen in zijn helder blauwe ogen toen Hayden vroeg waarom zijn Vullaby zo'n vreemde kleur had. "Dit, mijn lieve broertje, is een shiny. Kom op, dat zouden jullie als researchers toch moeten weten," zei hij, een wilde gok doen dat dat de richting was waar de tweeling heen waren gegaan. Hij zou ze niet echt in een andere rol hebben gezien namelijk. Jayden vertelde ook nog dat ze opzoek waren naar nuttige pokémon. "Oh ja, jullie Mega Evolution projectje. Hoeveel zijn er daar inmiddels dan?" vroeg hij, toch wel wat nieuwsgierig. Misschien als hij ooit zo'n handen zou krijgen aan een pokémon die dat kon, dat hij zijn broertjes zou bellen. Zouden ze leuk vinden.

Hij snapte de vrolijkheid van zijn oudere broer niet en wilde het ergens ook niet snappen. Jayden en Hayden waren niet zo'n types en ondanks dat zijn broer er geen probleem mee te hebben, hield hijzelf afstand van hem. Ondanks dat hij familie was, vertrouwde hij Kaeden evenveel als andere mensen; helemaal niet. Hij zou de man niet aanvallen zoals andere mensen, daar stopte het wel, maar hij zou geen geheimen of dergelijke met hem delen. Toen de ander zei dat hij gelijk had, gleden zijn ogen even naar zijn evenbeeld, zoekende naar iets van conformatie. Vervolgens vertelde Kaeden dat zijn vogel een shiny was en daarbij keek Jayden toch even op. Hij wandelde naar het beest toe en knielde erbij neer. Hij bekeek het even en legde zijn hand vervolgensop de zijkant van de Vullaby. Hij probeerde haar vleugel te pakken en eraan te trekken. Vervolgens bracht hij zijn andere hand ook naar de andere vleugel, om hetzelfde te proberen daar. Hij begon dan ook te grijnzen bij de gedachte aan hoeveel pijn dat wel niet zou doen als hij harder aan de vleugels zou beginnen te trekken. Hij had het wel eens bij een Pidgey gedaan. Het gekrijs van die Pokémon had altijd als muziek in zijn oren weerklonken. Zou het anders zijn bij een shiny? Hij moest het weten. Jayden was zodanig gefocust op zijn eigen vertwiste handelingen dat hij de vraag van zijn oudere broer niet eens hoorde. Zelfs als hij de woorden had opgevangen zou hij Hayden aan het woord laten, die was immers een nerd op het vlak van mega's... En Jayden gunde hem al het geluk die megas hem bracht, dus storen in gesprekken zoals deze zou hij nooit doen.

Een shiny? Dat zou nog wel leuk kunnen zijn voor een van zijn mega's in de toekomst, maar niet voor de Vullaby. Dat was niet de juiste pokemon ervoor. Maar ze moesten er iets mee wanneer het aankwam op verder komen in het researcher zijn. Dus deed hij voor een moment alsof hij erin geïnteresseerd was. Jayden was ondertussen begonnen met een poging te doen de vleugels van de pokemon vast te pakken en deze te spreiden en mogelijk nog meer, maar hij ging hem niet stoppen. Het was niet een mega tenslotte. Hij keek dan ook alleen aandachtig naar de kleur. Zou het nog extra nut hebben naast een andere kleur. "Enig idee of er meer nut achter een shiny zit dan de kleur?" Want nee, hij zag het nut er niet heel erg van in tenzij de pokemon erdoor er beter uit zag. De volgende vraag van Kaeden deed hem weer kijken naar zijn broer. "Die wij hebben?" Vroeg hij ter bevestiging of bedoelde hij alles? Dat was wel belangrijk om te weten voor hij er verder over kon gaan.

Zijn helder blauwe ogen gleden naar Jayden toen hij in de richting van zijn Vullaby bewoog. Toen hij merkte wat zijn broertje ging doen, kwam Kaeden dichterbij en legde een hand op diens schouder. Hij zetten geen druk met zijn handen, maar liet 't dreigend genoeg over komen om zijn broertje een teken te geven. "Waag 't niet mijn pokémon pijn te doen, Jayden," zei hij op een vriendelijke toon, met een duidelijke dreiging eronder. Hij was misschien een clown, maar niemand zou aan zijn pokémon komen. Niet eens de tweeling, bij wie hij zo ongeveer al zijn pokémon uit de buurt moest gaan houden. Daarna richtte hij zijn aandacht op de andere kant van de tweeling. "Niet echt, een andere kleur, that's it. Er is blijkbaar een hele kleine kans dat 't gebeurd, tho." Legde hij rustig uit.
"Die jullie hebben, die er bekend zijn. Geen idee. Begin maar met 't eerste en vertel me daarna 't totaal plaatje." Zei hij met een glimlach. Hij haalde de Joltik uit zijn haar en liet 'm op zijn schouder zitten. Zo kon hij 'm in de gate houden. Voor het geval de tweeling ging proberen om zijn pootjes uit z'n lichaam te trekken.

Jaydens grijns werd groter aan het nostalgische gevoel dat hem bekroop. Hij had dit nog met Starly's en Pidgeys gedaan en had zoveel plezier ermee gehad. Hij kon nog wat harder trekken en zien of de Pokémon pijn had. Had een shiny evenveel pijn als een normale Pokémon? Zijn grijns werd enkel breder, zijn ogen fonkelden van opwinding. Dit was waarvoor hij was geboren, om dit te doen. Maar iemand moest zijn feestje verpesten. De man werd uit zijn trans getrokken door een plotse hand op zijn schouder en knipperend keek hij even op. Wat? Hij snoof dan ook even toen zijn oudere broer begon te spreken. Kaeden was dom. "Jaja, ga terug met Hayden praten over mega's ofzo," zei hij even waarna hij zijn focus terug legde op Mus. Hij probeerde kalm zijn hand even tegen de borstkas van de vogel te leggen waarna hij even zijn vingers probeerde te prutsen onder het eiding dat het beest als een soort pamper droeg. Hij vernauwde zijn ogen even en liet zijn hand al snel naar de poot van de Pokémon gaan waar hij nogal ruw de poot probeerde vast te grijpen. De Vullaby kon zo haar evenwicht verliezen, maar dat kon Jayden niet veel schelen. Hij wilde haar nagels bekijken, wilde zien hoe scherp ze waren. Kon ie er iemand mee steken?

Hij hield een schuin oog op Jayden gericht die duidelijk niet van plan was om te stoppen, ondanks de dreiging die van Kaeden afkwam. Hij bleef nu van de vleugels af, maar ging over op het ei van de pokemon en een van de poten. Misschien moest hij voor een keer toch zijn tweelingbroer stoppen, maar hij voelde de neiging er nog niet toe eerlijk. Er leek nog niks kapot te gaan aan de vogel, dus zo erg was het nog niet. Kaeden gaf ondertussen antwoord op de vragen die hij gesteld had en het bleek dat een shiny inderdaad niet veel bijzonders had naast een andere kleur. "Dat is dan niet heel interessant," Vooral niet als het de pokemon niet sterker maakte, ook al kon kleur soms wel nuttig zijn in een aantal situaties. Kaeden wilde dus eigenlijk alles weten, hij wist toch wel waar hij om vroeg? Zijn grijns werd iets breder en hij legde bedenkelijk een vinger op zijn kin. "Degene die wij hebben is eigenlijk letterlijk een Abra op het moment," Hij vond het fascinerend hoe de Alakazam later zou zijn wanneer deze kon mega evolven, ook al moest het voor anderen misschien raar klinken. "Wanneer deze een Alakazam wordt, zal deze al zijn kracht omzetten in psychic energy, dat hem bijna alles laat weten. Het kan iemands verleden en iemand toekomst gewoon zien dan." Hij vermeldde er maar niet bij dat als een nadeel het alle fysieke kracht zo'n beetje verloor, want dat was niet belangrijk.

Natuurlijk zou zijn broertje niet naar hem luisteren. Daarom zou hij ook, hij was alleen maar de oudere broer hier. Maar met deze twee gekken maakte dat helemaal geen verschil uit. Hij zetten iets meer kracht in de hand die op de schouder van Jayden lag en trok hem achteruit. "De volgende keer zal ik minder aardig tegen je zijn, Jayden. Familie of niet, je blijft van mijn pokémon af." Zei hij daarna op een meer serieuze toon. Hij floot Mus bij zich en vroeg zich af of hij de pokémon in hun balls moet houden zolang hij bij Jayden en Hayden was. Nee, voor nu nog niet, voor nu zouden ze het voordeel van de twijfel krijgen. Daarna zou hij duidelijkere maatregels nemen.
Kaeden draaide zich daarna om naar Hayden, die doorratelde over de mega-evolutions. Eigen schuld, hij had er naar gevraagd, maar het merendeel van de woorden gingen over hem heen. "Dus eigenlijk schieten jullie niets op?" zei Kaeden, nog iets van de lichte woede richting Jayden in zijn stem. Misschien kwam hij daardoor ook iets meer geïrriteerd over, al was dat niet de bedoeling richting Hayden. "En hoeveel denken jullie te kunnen bemachtigen?" vroeg hij daarna, terwijl hij met een schuin oog Jayden in de gaten hield.