Juist ja, Pokémon vangen. Op jezelf leven. Reizen, al dat soort shit. Ze vond het eerlijk gezegd maar niets. Voor haar was de wereld die ze kende wel genoeg, en van deze wereld kende ze niets. Niets behalve Elliot, die kennelijk graag buiten zijn bal was. Niet dat ze daar echt over klaagde, hoewel ze hem wel erin hield in de grotere steden. Immers wist ze dat shiny pokémon zo gejat konden worden, uit ervaring. Maar hier was vooral bos, en een pad. Dat hopelijk naar nog een stad zou leiden voor het einde van de avond, want een kampeer held was ze zeker weten niet. Hoewel ze nog steeds een beetje zuur was van het feit dat haar pokémon een water type was, waardeerde ze de aanwezigheid van iets bekend wel. Elliot. Elliot die nu naast haar mee liep en haar slome tempo matchte met zijn gekke waggel. Mindo wendde haar blik af naar de het pad om haar heen. Shit. Liep ze nou nog wel goed? Ze knarste met haar tanden en was ergens opgelucht om een ander persoon te zien, voor de verandering.
Vandaag had ze nog een Pokémon geruild. In haar hand hield ze de Pokéball van haar gloednieuwe aanwinst: een Rotom. Thor, zou zijn naam worden. Naar Thorium, het radioactieve metaal. De Pokéball zat, net als alle anderen, in een mooi roze hoesje - een Ball Capsule. Met daarop een Seal, welke ervoor zou zorgen dat er hartjes tevoorschijn kwamen als ze de ball opende. Want Amélie hield van roze en hartjes. Niet judgen.
In haar andere hand pakte ze de Pokéballs van Fran en Barry. Gezien Indi al aan haar schouder hing en nooit in haar ball terugkeerde, was dit een stuk makkelijker. “Kom er maar uit, jongens!” sprak ze enthousiast, de drie balls in de lucht gooiend en met gemak weer vangend. Een boel roze en hartjes verschenen, voor de Cubone en Sobble voor haar neus stonden - samen met de Rotom.
Nu, in een normale situatie was de Sobble het probleem, omdat die altijd direct begon te huilen. Maar de Rotom keek op naar zijn nieuwe trainer en… begon als een malle rond te schieten, zo snel dat het bijna leek alsof hij aan het teleporteren was. Dit zorgde er uiteraard voor dat de Sobble weer begon te huilen. Alsof duizend uien werden gesneden, moesten Amélie en haar Pokémon mee huilen.
Holy shit, sinds wanneer was het plots valentijnsdag geworden? Zelfs van een afstand kon Mindo maar al te goed aanschouwen hoe de meid voor haar haar pokémon los liet in een explosie van roze. Wat verbouwereerd keek ze er naar. Ze had ooit een tijdje een rattata gehad, en wist wel het een en ander van pokémon door haar voormalige beroep... Maar van seals had ze zeker nog nooit gehoord. Het was dan ook genoeg om haar diep te laten fronsen. Met haar handen over elkaar geslagen keek ze toe. De show ging over op een lichtshow toen een pokémon die haar pokédex identificeerde als een rotom heen en weer begon te zappen. Dat was genoeg om Elliot wat terug te laten deinzen en plaats te laten nemen achter haar benen. Mindo was wat minder geïntimideerd, zeker toen de blauwe kikker van de ander begon te huilen als een kind wiens snoepje was afgepakt. Diens trainer deed vrolijk mee met het tranen fest. Dat was de bijna letterlijke druppel, Mindo proestte en barstte in lachen uit door het schouwspel dat de ander had gecreëerd. Haar lachen verging al snel toen ze naar beneden keek en haar eigen pokémon zag huilen. Oh hell no, geen plaats voor pussies in haar team... Bedacht ze, toen ook tranen over wangen begonnen te lopen. "The Muk," ze richtte zich vijandig tot de ander richtte, waar haar blik boos was rolde de tranen over haar wangen als een kleuter. "Wat is dit! Wat doe je met me, heks!"
Alles ging goed tot Barry begon te huilen. Toen Amélie ook nog eens een heks werd genoemd door een onbekende roodharige, keek ze deze even met ongeloof aan. Pardon? Bij het voelen van de irritatie van zijn trainer stopte de Sobble direct met huilen en was het muisstil. De Sobble was onzichtbaar door zijn eigen tranen en Amélie’s blauwe ogen stonden strak op de vrouw gericht.
“Sorry,” begon ze, de tranen wegvegend voor ze haar weer strak aankeek. “Wat noemde je mij?” vroeg ze haar, haar toon koud terwijl ze probeerde kalm te blijven. Er waren een paar dingen die je bij Amélie niet moest flikken, waaronder haar voor iets uitmaken waar zij het onder geen enkel beding mee eens was.
Waarom konden dingen niet gewoon normaal gaan. Wat was er toch mis met dit gebied, met deze vreemde mensen en de pokémon die hier waren. De blauwe salamander van eerder was verdwenen. Gewoon, uit het niets, helemaal weg. Mindo staarde haar ogen uit, die al even plotseling ontdaan waren van tranen. Weet je, thuis was alles wel normaal. Daar renden er enkel rattatas rond tussen het vuil en zat de lucht vol met oerdomme pidgeys, als je snakte naar biodiversiteit kon je misschien nog net een caterpie spotten in de bosjes van het centrale park. Niet zoals dit, waar ze eerder al een elektrische leeuw tegen kwam en nu zowel een vermenselijkte lichtstraal en nog een verdwijnende salamander. "Een heks," herhaalde ze zonder blikken of blozen en veegde geërgerd de laatste tranen uit haar ogen. Elliot had zich wat achter haar verscholen, duidelijk de spanning tussen de twee opmerkend. "Wat was dat voor bullshit? Waar is dat gekke beest heen?" wat was er mis met deze chick? Haar pokémon was verdwenen in thin air en hetgeen waar ze zich het meest zorgen om maakte was het feit dat Mindo haar een heks noemde.
Een heks. Amélie klemde haar kaken op elkaar, maar haar blauwe ogen spuwden vuur. “Als je ook maar iets van Pokémon wist, zou je begrijpen dat sommige Waterpokémon zich kunnen camoufleren,” beet ze het meisje toe. Hoe dom kon je zijn dat je iemand een heks noemde om de ability van een Pokémon? Dit meisje was duidelijk niet capabel genoeg om zelf Pokémon te hebben.
“Barry!” histe Amélie en de Sobble werd meteen weer zichtbaar, terwijl hij de tranen van zich afveegde. “Zie? Dat is wat een Sobble doet,” ging ze door, terwijl ze haar schouders even hief. Simple knowledge, waarover deze jongedame niet leek te beschikken.
