Op weg naar Hearthome city had Poppy steeds wat voor hem uitgelopen, nieuwsgierig naar wat ze allemaal kon zien, maar nu de stad steeds dichterbij kwam, kwam de igglybuff teruggelopen om weer in haar pokébal gelaten te worden. "Je gaat ooit eens gewend moeten raken aan vreemde mensen, Poppy," sprak Jax haar toe met een zucht waarna hij toch de pokébal tevoorschijn haalde en haar naar binnen liet gaan. Dat was iets waar ze nog aan zouden moeten werken; zeker als hij ooit met haar aan een contest mee wou doen. In tegenstelling tot Poppy werd Kai net enthousiaster toen hij de stad zag en liet hij zijn ogen over al de nieuwe dingen rondom hem gaan. Er was ook veel te zien. Het was zeker niet zo groot als Jubilife city, maar het was ook geen dorp zoals Sandgem en de straten waren gevuld met mensen. Jax bleef even staan voor Hearthome hall. "Kan je je inbeelden dat wij ooit op zo'n plaats een lintje zouden winnen?" sprak hij tegen Kai die dromerig voor zich uit staarde alvorens wild te knikken van ja. Met een glimlach keek hij naar zijn pokémon. "Kom laten we verder gaan." Hij had nog maar een klein stukje van de stad gezien en was benieuwd naar de rest. Maar iets trok Kai's aandacht. Jax had amper gezien dat de popplio over zijn schouders keek toen de pokémon uit zijn armen sprong en naar een meisje toeliep. Hij ging voor haar op zijn neus staan, sprong in de lucht en landde weer op zijn poten waarna hij haar verwachtingsvol aankeek, wachtend op een applaus. Jax moest even grinniken om de acties van Kai. "Sorry, hij houdt van aandacht," ging hij dichter naar het meisje toe.
Met een trillende hand hield Elara de Pokéball van de Bounsweet vast. Een ruil was het geweest. Haar Scyther voor een Bounsweet. Ze had gewild dat ze sterker was en dat het anders kon zijn, dat ze zichzelf had kunnen bewijzen aan de Scyther. Maar, ze kon het niet. En na haar een week in de Pokéball te hebben gehouden, kon ze daar niet mee door gaan. Ze kon de Pokémon niet de dupe laten zijn van haar angst.
De Bounsweet in deze Pokéball was een kleinere stap voor haar om te zetten. Een kleine, vriendelijke Pokémon waar Elara haar reis mee voort kon zetten. “Ben je klaar om haar te ontmoeten?” vroeg ze met een glimlach aan Shay, de Rockruff die ze in haar reis had gevonden. Hij was niet officieel deel van haar team, maar misschien ooit… Hij liet een enthousiaste blaf horen, waarop Elara kort lachte. “Oké, dan.”
De Bounsweet verscheen nadat ze op de knop had gedrukt, twee gele ogen die naar haar op keken vol verwachting. “Welkom, Hathor,” glimlachte ze. Ze hield haar hand uit naar de Bounsweet en kneep haar ogen dicht. Toen de Pokémon haar voorzichtig aanraakte, voelde ze een rilling over haar lijf schieten. Na enkele momenten, echter, durfde ze haar ogen te openen en keek ze met een glimlach toe hoe Shay kennis maakte met Hathor.
Elara zette zichzelf weer overeind. Waar haar hart klopte in ongemak, wist ze dat ze hier aan gewend kon raken. De Bounsweet zag er vriendelijk uit en ze hoopte dat deze haar zou helpen met haar plannen. Maar, het mooie moment duurde niet lang. Plots stond er een Popplio tussen haar en haar Pokémon in en Elara zette geschrokken een stap achteruit, haar blauwe ogen groot in angst. “Nee!” riep ze uit, waarna ze leek te bevriezen in haar angst. Hierop reageerde de Rockruff direct en begon te blaffen naar de Popplio, ontevreden met hoe de Pokémon de rust had verstoord.
“H-H-Haal hem weg!” bracht ze stamelend uit toen ze de stem van wie ze hoopte dat de trainer was.
Het leek een onschuldige actie van de popplio en Jax moest eerst nog lachen om de pokémons roep om aandacht. Tot het meisje achteruit deinsde. Verbaasd ging zijn blik van haar pokémon die naar Kai aan het blaffen was en hem duidelijk probeerde te maken dat hij hier niet welkom was, naar het meisje dat angstig vroeg om de popplio weg te halen. Kai ging niet begrijpend achteruit. Hij had nog niet veel mensen ontmoet die hem niet schattig vonden. Laat staan dat ze bang van hem waren. De situatie was uit de hand aan het lopen—was al uit de hand gelopen—en het enige dat Jax nog kon doen was zorgen dat het niet erger werd zodat hij het weer kon oplossen. Zodra hij de toestand begrepen had, haalde hij Kai’s pokébal tevoorschijn en liet hij de pokémon er weer in. Dat was al één iets waar hij zich geen zorgen meer over hoefde te maken. “Hij is weg,” probeerde hij het meisje gerust te stellen. “Je bent hier veilig.” Hij had eigenlijk geen idee wat hij moest zeggen en hoopte dat zijn woorden iets van effect gingen hebben. “Probeer diep in en uit te ademen.” Dat was een trucje dat hij had geleerd om te kalmeren. Hopelijk zou het ook voor haar werken.
Stom, stom, stom! Ze moest niet vergeten op haar omgeving te letten. Maar, hoe kon ze ooit leren met haar angst om te gaan als iedereen erop gesteld leek te zijn om het maar erger te maken? Elara’s ogen stonden wijd terwijl ze terug stapte, bijna struikelend over haar eigen voeten. Gelukkig wist ze zichzelf overeind te houden en zorgde de Rockruff in de verdediging schoot.
De Pokémon werd opgeslokt door een Pokéball en in verbazing keek Elara op. Toch leek de paniek niet direct te kalmeren. Haar hart leek net onder haar keel te zitten, welke afsloot. Haar hoofd voelde duizelig en het was alsof ze meer lucht nodig had en het toch niet voor elkaar kreeg om ook maar enigszins in te ademen voor haar luchtwegen blokkeerden en ze weer uit moest ademen.
Je bent hier veilig, klonk de stem van de trainer. De Rockruff keek haar twijfelend aan en toen de Bounsweet op haar af wilde springen, werd deze door de Rockruff tegengehouden. Dit was niet het moment daarvoor.
Probeer diep in en uit te ademen. “Maar,” kwam eruit terwijl ze haar handen in haar haren zette, proberende op haar ademhaling te focussen. Tranen stonden in haar ogen toen ze deze sloot, hopende dat niets in haar omgeving nog zou proberen in haar buurt te komen.
“Het spijt me,” bracht ze zachtjes uit, toen ze haar ogen weer opende en probeerde op adem te komen. Ze wist dat de Popplio het niet zo bedoelde. En de Bounsweet zag er ook ongemakkelijk uit op het moment, bang omdat ze niet wist wat te doen. Elara wist dat ze het allemaal alleen maar erger maakte. Maar wat kon ze anders doen?
Met Kai weer in zijn pokébal kon Jax zich concentreren op het meisje en kon hij haar helpen om te kalmeren. Hij zag hoe haar ze snel ademhaalde en vertelde haar om diep in en uit te ademen. Wat meer lucht in haar longen zou al een goed begin zijn en zou de paniek wat kunnen terugdringen. Met haar handen in haar haar probeerde ze iets te zeggen, maar meer dan een ‘maar’ kwam er niet uit. Jax zag hoe haar borstkas iets rustiger op en neer ging. Ze leek al iets kalmer dan eerder. ‘Het spijt me.’ Haar stem was zacht en Jax kon de angst er nog in horen. Zijn blik viel even op haar pokémon, de ene niet goed wetend wat te doen terwijl de andere beschermend iedereen in de gaten hield. “Je hoeft geen sorry te zeggen.” Hij legde rustig zijn hand op haar schouder. “Kai had niet zo naar je toe moeten komen.” De popplio was altijd veel te enthousiast en nu had hij voor het eerst iemand ontmoet die dat helemaal niet apprecieerde. Misschien dat de pokémon hier iets van zou leren. “Gaat het een beetje met je?”
