[route 209]
Een huivering trok over haar rug. Hoewel het de hele dag warm was geweest, leek de kou haar nu de avond viel op de voet te volgen. Ze wist dat ze misschien beter een kamp op kon zetten ergens, haar tent neer moest leggen en het er bij laten voor vandaag. Zowel haar Poochyena als haar mareep - die eindelijk een beetje geleerd had mee te lopen, dankzij de aanmoedigingen van Fang - zagen er nogal moe uit. Maar hey, het was zo'n klein stukje tussen Hearthome en Solaceon town, ze zouden het heus wel redden. Farai geeuwde en trok haar jas steviger om haar heen, fronsend om de kou die ze maar bleef voelen. Fang leek ook op haar hoede, Shaun daarentegen leek nergens last van te hebben. As always, waar hij een stuk makker was dan Fang was hij ook zeker een stuk... Minder intelligent. Dat was oké, zolang hij een sleerde luisteren - daar werkten ze inmiddels hard aan. Farai keek naar de boom naast haar en fronste toen ze deze passeerde. Er stond een hart ingekerfd, eentje die ze eerder ook al voorbij had zien komen. Abrupt kwam ze tot stilstand, waardoor Fang Shaun met een blafje tegen moest houden van door te lopen. Met haar hand streelde de meid over de bast, waren ze hier eerder geweest? Liep ze daadwerkelijk in rondjes? Even begon ze te twijfelen, maar ze was niet iemand die snel verdwaalde. Ze had een kaart en een kompas en zelden, echt zelden brachten die haar niet waar ze moest wezen. Dus wat dan wel? Nogmaals trok de kou over haar heen en dacht ze iets langs haar schouder te voelen strijken. Met een ruk draaide ze zich om, enkel om naar niets te vinden. Toen ze naar Fang keek die inmiddels aan het blaffen was, zag ze dat diens vacht overeind was komen te staan. Het luide geblaf deed haar oren tintelen, vooral omdat de pokémon naar het niets leek te staren. "Kalm aan, het is maar de wind," mompelde ze in de hoop haar pokémon te kalmeren. Ze geloofde dat zelf ook nog wel, totdat ze gelach hoorde. "Wie is daar!" direct greep ze naar het zakmes dat ze altijd bij zich droeg, alert voor een belager. Toen ze zich wederom omkeerde keek ze echter recht in de ogen van een vliegende bal. Een kreet verliet haar mond en van schrik viel ze achterover, en toen begreep ze het. Kwaad keek ze naar de gastly die deze spelletjes met haar aan het spelen was, ze had een hekel aan ghost pokémon. Shaun was van schrik achterover op zijn rug gevallen en leek niet meer overeind te kunnen komen. Thank Arceus voor Fang, die het helemaal niet zag zitten dat een gastly haar groepje kwam lastig vallen. Met een sprong probeerde ze de gastly te tackelen en Farai moedigde dit aan. "Gebruik howl!' de gastly ontweek de tavkle volledig, sterker nog, het leek dwars door hem heen te gaan. Geërgerd herinnerde Mindo zich dat ghost pokémon imuun waren voor normal attacks. Was zij even blij dat haar team en zij de laatste tijd hard aan het trainen waren geweest. "Fang, probeer Bite!" het was nog... een work in progress. Maar de gastly had het gemund op haar arme schaapje die daar wanhopig lag, en dat zou Farai niet hebben. Fang sprong omhoog en greep de gastly, haar aanval versterkt door howl van eerder. De bite raakte en was duidelijk effectief, maar ook effectief om de pokémon nog kwader te maken. Shit. Hij gebruikte lick, waarbij hij zijn koude, vieze tong over haar poochyena heen veegde. Rotbeest. Ze zag hoe haar poochyena begon te huiveren en herkende het als paralysis. Niet helemaal volgens plan, nu moesten ze wel snel naar Solaceon town, want ze had niet echt healing items op zak. "Nogmaals howl en dan bite" haar pokémon schudde zich wild en leek zijn bek niet te kunnen openen voor howl, maar wel op te springen voor bite. Nogmaals greep ze de pokémon en wierp deze ter aarde, waar het lang genoeg bleef liggen voor Farai om diens pokéball naar hem toe te werpen.
[TLDR;
- Gastly terroriseert Farai en d'r team. Fang gebruikt tackle, geen effect. Gebruikt vervolgens bite en wordt zelf geraakt door lick, gevolg met paralysis. Gebruikt nogmaals bite en dan gooit Farai een pokéball.
