Tales of

Sinnoh

Ethan lag op het moment relaxt met zijn rug in het gras, een grassprietje in zijn mond en zijn blik naar de hemel gericht. Caspar lag lekker naast hem te slapen en het leven was goed. Hij zou binnenkort wel al die dingen doen om de beste trainer te worden of whatever, maar nu wilde hij gewoon relaxen. Hij zou later nog steeds tijd genoeg hebben om aan al die eisen te voldoen en eigenlijk boeide het hem vrij weinig of hij volgend jaar Champion zou worden of dat het nog vijf jaar zou duren. Ja, hij was ambitieus, maar hij kon ook verschrikkelijk lui zijn en dit was één van die dagen. Hij herinnerde zich dat hij nog altijd aan zijn broer moest laten weten dat hij in Sinnoh was, maar had nog niet zo’n Holo Module waarmee hij kon bellen. Dan moest hij maar hopen dat hij zijn broer ergens tegen het lijf zou lopen, al leek de kans hem klein. Cassian kennende was hij al druk bezig met zijn researcher droom te verwezenlijken. Ethan bewoog het grassprietje wat heen en weer in zijn mond toen hij voetstappen hoorde. Hij draaide zijn hoofd nonchalant naar rechts en een kleine grijns kwam om zijn lippen toen hij een meisje voorbij zag wandelen. ”Goedemiddag, schoonheid,” riep hij ongegeneerd naar haar. Want zo was hij dan ook wel weer: de eeuwige flirt.

Ethan’s grijns werd een stukje breder toen hij zag dat hij haar volledig verraste. Het leek niet echt een type te zijn dat naar hem ging sneren of hem weg zou sturen, dus hij besloot om gebruik te maken van de situatie zodat hij haar wat verder op stang kon jagen. Caspar kwam achter hem aan en hoewel zijn rode blik nieuwsgierig naar de Pokémon van het meisje gleed, bleef hij toch dichtbij zijn trainer omdat hij te schuw was om kennis te gaan maken. ”Wat is er?” vroeg hij plagerig aan het meisje, al lag er wel een licht spottende blik in zijn ogen. ”Ben je soms één van die meisjes die ooit enkel een kusje op haar wang heeft gekregen?” Tsk, arm schaap als dat echt zo was. Ze leek hem in de twintig ongeveer, dus dan had ze best veel gemist als dat effectief zo was. Hij kwam dichter naar haar toe en legde nonchalant zijn arm om haar schouder heen. ”Wil je soms dat ik je het één en ander leer?” vroeg hij zachtjes nadat hij zich dichter naar haar toe had gebogen. Ach, eigenlijk maakte het hem ook weinig uit als het effectief die kant op zou gaan. Zijn gevoelens zouden niet diegenen zijn die gekwetst zouden zijn als hij haar de ochtend erop links liet liggen, want zo was hij dan ook wel weer.

Ethan kreeg een lichte grijns om zijn lippen toen haar Pokémon het voor haar opnamen en ze zich ongemakkelijk voelde. ”Wees maar niet beschaamd,” zei hij zachtjes tegen haar, een arrogante toon duidelijk hoorbaar in zijn stem. ”Ik heb dit effect op meerdere meiden.” Hij was echter ook weer niet zo’n lul die dingen deed dat een meisje niet wilde en dus liet hij zijn arm weer van haar af glijden, een stapje naar achteren doende. Zijn blik gleed naar Caspar, welke schichtig zijn blik van de ene naar de andere Pokémon liet gaan. Het zag er naar uit dat het meisje écht geen zin had in een intiemere ontmoeting en Ethan besloot daar figuurlijk zijn schouders over op te halen. Misschien zou ze naar verloop van tijd nog wel naar hem opwarmen, maar hij vond het ook geen ramp als het niet zo was. Het krenkte zijn ego wel een beetje, maar het gaf hem voldoening dat ze rood was geworden door hem. Dat zei ook al veel, niet dan? ”Ben je ook op pad om alle gyms te verslaan?” vroeg hij terwijl hij een sigaret uit zijn zak haalde en deze opstak, zijn blauwgrijze ogen op het meisje gericht.

Caspar deed geschrokken wat stappen naar achteren toen het meisje naar hem knielde. Hij verborg zijn gezicht in de broekspijp van Ethan en pas toen deze hem een klein zetje gaf, durfde hij zijn rode ogen naar de breeder te richten. Hij snuffelde voorzichtig aan haar hand en deed toen pas enkele stappen naar voren zodat ze hem over zijn kopje kon aaien. Een kleine glimlach, oprecht en zonder arrogantie, kwam om Ethan’s lippen toen hij het tafereel bekeek. ”Gefeliciteerd,” zei hij tegen het meisje. ”Je bent de eerste die dat voor elkaar heeft gekregen. Normaal gezien zou hij al twee meter verderop hebben gestaan.” Hij wist dat Pokémon de intenties van anderen aan konden voelen en nam dus aan dat dit meisje wel oké was. ”Wat niet betekent dat je hem mag gebruiken om baby’s te maken met je Pokémon,” vervolgde hij droog, waarop ook meteen het hele oprechte effect verdween dat hij had gecreëerd enkele seconden geleden. ”Ik heb hem nog nodig voor mijn reis.” Caspar bleef stilletjes en met gesloten ogen staan terwijl hij zich liet aaien. ”Zijn dit de Pokémon waar je mee wilt fokken?” Hij liet zijn blik kort naar de Pokémon glijden. Hij begreep er eerlijk gezegd de ballen van, maar goed. Ieder zijn ding, zeker?

”Zo’n rare vraag is dat toch niet?” vroeg Ethan met een grijns. ”Het is best een knapperd dat je daar ziet, hoor. Ik kan me voorstellen dat er Pokémon zijn die al spontaan baby’s met hem willen.” Caspar liet zijn ogen vragend naar boven gaan toen zijn trainer begon te grinniken, maar deze wuifde hem weg. Daar was hij nog veel te jong voor om dat te begrijpen. Caspar ging geschrokken weer wat naar achteren toen het meisje tot haar volledige lengte kwam en Ethan keek met een frons toe hoe de Grass en Poison type zich achter zijn been verborg. Nou ja, tot zover de kennismaking dan en het openstellen. Zijn blik gleed weer terug naar het meisje toen ze haar woorden sprak en hij knikte. ”Idem voor mij, maar ik heb al gezien dat er niet veel competitie is. Caspar, mijn team en ik zullen ze makkelijk voorbij steken tijdens onze reis.” Dan moest hij wel eens vaart gaan maken en misschien nog een extra Pokémon vangen, maar dat zei hij maar niet tegen het meisje. ”Wat maakt je eigenlijk zo geïnteresseerd in het fokken van Pokémon?” vroeg hij met een frons aan haar. Het leek hem maar saai om de hele dag en nacht te wachten tot je Pokémon iets gecreëerd hadden, maar goed. Dat was zijn mening.

Haar uitleg klonk op zijn zachtst gezegd redelijk slaapverwekkend. Haar doel was dus om anderen gelukkig te maken met de baby’s van haar eigen Pokémon. Hm. Als je het zo redeneerde, dan leunde het meer tegen awkward aan dan dat het echt schattig of leuk te noemen was. ”Well, ik zal je mijn nummer wel geven,” zei hij met een grijns tegen haar. ”Mocht er iets leuks uit komen, een zeldzame Pokémon of zelfs een Legendary, dan kun je me altijd bellen.” Zijn grijns werd iets breeder en zijn ogen twinkelden toen hij het volgende toevoegde: ”Of als je gewoon eens een leuke date of goed gezelschap wil hebben, mag ook natuurlijk.” Hij kon nu al zeggen dat als ze hem voor één ding niet ging bellen, dan was het voor dat wel. Waarschijnlijk niet omdat ze hem niet aantrekkelijk vond, maar omdat ze gewoon erg preuts was op dat vlak. Hmm, misschien moest hij dat eens vragen. ”Of vind je vriend dat niet goed?” vroeg hij op een onschuldige toon. Yoo, hij zou stoppen met zijn Pokémon reis als ze nu ging zeggen dat ze een vriend had.