Tales of

Sinnoh

Er waren duizenden mooie routes om te bewandelen wanneer de zon zo mooi straalde. Deze keer had hij weer voor route 218 gekozen, de route waar hij zijn nieuwe geliefde pokédoll had gevonden de vorige keer dat hij hier was geweest. Eigenlijk had de jongen nog zoveel andere routes kunnen nemen omdat hij uiteindelijk naar Jubilife City wou gaan. Hij kon ook gewoon een taxi hebben genomen, maar de zon scheen zo mooi en het was anders toch een waste van money.

Terwijl ze langzaam verderstapten merkte Hapi dat zijn teddiursa weeral verdwenen was. Zijn bruine ogen gleden even rond en hij bemerkte dat Ursulon was blijven staan een aantal meters achter hem. “Waarom ben je gestopt?”, vroeg hij en stapte naar achteren zodat hij naast de pokémon stond. Achter één van de bomen scheen er weer iets roze te zijn. Als het nog een doll was dan had hij er tegen nu al twee, maar nee, het bleek deze keer wel te bewegen. Het bewegende roze ding kwam tevoorschijn en het was het prachtigste dat hij ooit had gezien. Het was een.. Een shellos? Als hij zich niet vergiste. Een prachtige roze Shellos.

Nou, hij wilde wel een poging doen hem te vangen. Hopelijk had de Shellos hen nog niet bemerkt zodat ze het voorzichtig konden verzwakken. “Oké Ursulon, begin maar met Lick!”, dit was waarschijnlijk de eerste keer dat hij zijn pokémon gebruikte voor een gevecht, dus hoopte hij maar dat hij het goed deed. De shellos had pas te laat opgemerkt dat hij werd aangevallen en had niet genoeg tijd gehad om te ontwijken, waardoor deze geraakt werd door de teddiursa’s attack. De roze slak liet zich echter niet zo snel vallen en gebruikte snel Water Gun, die Ursulon net niet had kunnen ontwijken. Gelukkig stond deze snel weer recht op na z’n kleine val en had die niet al teveel pijn. “En gebruik dan nu Scratch!”, het bevel kwam over en de bruine pokémon schoot naar voren om de move toe te passen. De shellos werd nog een keer geraakt, dit ging goed. Opnieuw besloot die om Water Gun te gebruiken. Deze keer wist de teddiursa de aanval wel te ontwijken. “Fury Swipes!”. Het was een move die kansen had om meerdere keren te raken dus het leek hem wel verstandig deze eens toe te passen. De shellos werd twee keer door de attack geraakt maar het leek echter geen volgende attack terug te sturen. Het leek gewoon even stil te staan. De jongen haalde zijn schouders op en gooide de rood met witte pokéball naar de roze pokémon, kijkend of het zou blijven zitten of niet.

En…. Het was niet gelukt. De Shellos was uit zijn ball ontsnapt en begon super sloom weg te kruipen. “Heeey hier blijven! Ik ben nog niet klaar met jou”, zei hij terwijl zijn bruine blik van de shellos naar zijn teddiursa gleed. “Snel, doe nog een Fury Swipes!”. Ursulon vloog vlug in actie zoals zijn trainer het bevolen had en raakte de roze pokémon weer twee keer aangezien die niet gefocust was op het ontwijken. Deze zette zich weer recht en gebruikte Mud-Slap om zich te verdedigen. De teddiursa had een paar seconden nodig om te bekomen maar hij stond gelukkig snel weer recht. “Doe nog een keertje Scratch”. De Shellos kon niet voor eeuwig zichzelf blijven verdedigen toch? De bruine pokémon schoot zich naar voren en raakte de Shellos met zijn scratch. Opnieuw schoot de roze zeeslak-achtige een Water Gun op ze af. Hopelijk hield Ursulon het nog eventjes vol en was die niet al te uitgeput sinds dit eigenlijk zijn eerste gevecht met hem was. “Nogmaals Scratch”. Het was zeker een genieperige pokémon, die Shellos. Maar hij zou blijven proberen -  het was gewoon zo mooi, het was roze, het zou perfect in zijn team passen én het was gewoon de meest perfecte keuze. Nou laten we maar niet de draad kwijtraken. In ieder geval was de Shellos opnieuw geraakt door Ursulon’s move, waarna die nog een keertje Water Gun deed maar die aanval werd net nog ontweken. “Alright, poging numero 2!”, fluisterde Hapi tegen zichzelf voor hij opnieuw een pokéball naar de Shellos toegooide.

Aandachtig keek hij naar hoe de pokéball de pokémon naar binnen zoog met het bekende, typische roze licht. Met grote ogen keken zowel hij als Ursulon aandachtig naar de pokéball om te zien, en blijkbaar hadden ze geluk. Het bekende klik geluid klonk en hij glimlachte ernaar voordat hij de pokéball weer oppakte. Even staarde hij ernaar voordat hij de Shellos er uit liet. “Hi, welkom bij het team”, zei hij aan de roze shellos. “Vanaf nu ga ik jou…. Hmm… Oh ik weet het! Slakkie. Ik ga jou vanaf nu Slakkie noemen!”. De roze shellos leek erg blij te zijn met haar naam en kwam super sloom op slakkentempo dichter naar hem toe. Yay, nu had hij twee pokémon bij zich en al was de ene super sloom, Hapi apprecieerde alle pokémon no matter welk tempo ze uiteindelijk hadden.