Hij keek weer met een licht geïrriteerde blik naar het pretpark. Elke keer dat ze door deze stad kwamen was het geschreeuw van de kinderen in het pretpark wel te horen en eerlijk, het was echt niks voor hem. Een geïrriteerde zucht verliet zijn mond en hij wierp een blik naar Jayden. "Zullen we het alsnog afbreken?" Hun broer was het er misschien niet mee eens geweest, maar als ze een paar kleine aanpassingen zouden doen, dan zou het misschien wel vanzelf in elkaar storten. Een grijns begon dan ook langzaam te vormen, terwijl hij dacht aan wat er kon gebeuren als kinderen nog steeds in de attractie zaten op dat moment, dit kon nog best wel eens heel leuk zijn om te doen.
Hij had zijn ogen van de attracties geslagen en zijn blik gelegd op een dame die verderop aan het poseren was voor haar vriendje. HIj wilde haar zo hard over die railing gooien zodat ze in de rivier terecht kwam. Wat een trut, waarom dacht ze zo fantastisch te zijn? Ze was niks meer dan een mens met wat extra vet en daar werd die man bij haar blijkbaar gek van. Persoonlijkheid? Neh, daar geloofde Jayden voor geen meter in. LIefde bestond puur om voor te planten enzo, dus er was geen twijfel aan dat je lichaam koos voor de ideale vorm en niet voor hoe iemand was. Toen zijn broer echter iets zei, keek hij op, niet goed wetende over wat hij het had. Oh... Het pretpark? "Sure, heb je bommen bij je?" vroeg hij droogjes aan zijn broer. Want, wees nu es eerlijk. Ze konden de attracties niet afbreken met een zwaard en Abra. Hij knipperde even, maar kon een lichte grijns niet onderdrukken bij de gedachte aan hoe fantastisch dat wel niet zou zijn, het pretpark in ravage.
Eliza had eerst niet naar het pretpark willen gaan omdat ze niet afgeleid wou raken van haar doel. Ze had nog zo veel werk als trainer en elke minuut die ze niet met haar pokémon spendeerde was verloren tijd. En toch stond ze hier met Cerberus en Keizer uit hun pokéballen op weg naar een attractie. Zodra die twee hadden gezien dat ze bij een pretpark waren, had Eliza geen andere keuze gehad dan aan hen toe te geven en ernaartoe te gaan. Ergens was ze er wel blij om. Natuurlijk vond ze het fantastisch om eindelijk een trainer te zijn, maar eerlijk gezegd kon ze wel wat ontspanning gebruiken. En daarbovenop kon ze op deze manier ook haar band met haar piplup en growlithe versterken. De twee leken haar nu al leuker te vinden. Haar vrije dag werd echter overhoop gehaald door twee zinnetjes die ze overhoorde. Twee identiek uitziende jongens stonden niet zo ver van haar vandaan en hadden het over afbreken en bommen. Vooral dat laatste deed alarmbellen rinkelen. Eliza bleef staan en richtte zich op haar pokémon om niet verdacht over te komen terwijl ze verder luisterde naar de twee jongens. Ze hoopte dat ze hen verkeerd verstaan had, maar als dat niet zo bleek te zijn zou ze hen moeten stoppen.
Nee, bommen had hij helaas niet bij zich en het was nu ook niet alsof hun pokemon echt zouden helpen. Ze moesten eerst betere weten te krijgen en dan zouden ze hopelijk op een dag het pretpark af kunnen breken. Niet dat dat zijn doel was, maar als hij hier nog een keer kwam, dan zou hij de verleiding ertoe niet meer kunnen weerstaan waarschijnlijk. Op dat moment viel zijn blik op een meisje die duidelijk naar hun zat te luisteren en hij kon het niet helpen om wat te grijnzen en wat dichter naar zijn broer toe te gaan. "Als je me even de tijd geeft kan ik ze wel maken." Natuurlijk kon hij dan niet, maar hij kon het niet laten om de opmerking te maken, wanneer er iemand duidelijk zat te luisteren. Hij hoopte dan ook dat Jayden begreep waarom hij dit zei. "Dan kunnen we daarna actie ondernemen." Hij liet zijn blik kort naar het meisje gaan, afwachtende wat haar reactie zou zijn, dit kon nog mooi worden.
Jayden was iemand die zijn omgeving erg goed in de gaten hield en dus was het dan ook geen verassing dat hij ook de dame had opgemerkt. Hij vernauwde zijn ogen wat en liet zijn blik naar een attractie glijden waarna een grijns op zijn gezicht verscheen. Deze werd enkel groter bij de woorden van zijn broer, hij had dus ook de meid gezien. Het leek erop dat Hayden wat wilde spelen met de gevoelens en gedachten van de ander en daar zei de man zeker geen nee op. "Ik kan niet wachten om het geschreeuw te horen," zei hij terwijl hij even zijn ogen sloot en diep adem haalde. "Als muziek zal het klinken," hij grinnikte dan ook even en keek op, afwachtende op een reactie van de dame die naar hun aan het luisteren was. Wie weet was het een of ander borderline hero type die ze de grond in konden boren, dat vond Jayden immers altijd wel leuk.
Eliza zette zich op haar hurken om Cerberus te kunnen aaien. De growlithe keek wat verward om zich heen omdat de acties van zijn trainer haar gevoelens tegen spraken. Keizer kwam echter blij naar haar toe en genoot van de aandacht. Ondertussen luisterde Eliza naar wat de twee mannen te zeggen hadden. Ze leken echt van plan te zijn om het pretpark op te blazen. Wat was er mis met hen? Eliza ging in haar hoofd over haar opties heen. Ze kon iemand zoeken die haar kon helpen, maar tegen dan waren de twee misschien al verdwenen. De enige optie die overbleef was om hen zelf tegen te houden. Ze had Cerberus en Keizer veel getraind voor ze naar hier was gekomen en ze had haar starly die nog in haar pokébal zat ook nog. Ze wist niet wat voor pokémon de andere twee hadden of hoe sterk die waren, maar ze dacht ze wel aan te kunnen. Sinnoh was nog niet zo lang open voor trainers en dus waren de meesten hier nog maar net begonnen, net als zij. Met haar beslissing gemaakt, stond Eliza weer recht. “Dat zal ik niet laten gebeuren,” draaide ze zich om naar de twee mannen. Cerberus voelde aan wat er zou gaan gebeuren en ging grommend naast zijn trainer staan. En met haar pokémon aan haar zijde keek Eliza de twee mannen strak aan.
Even begon hij te twijfelen of het meisje toe zou happen. Tenslotte bleef ze wel een tijdje stil en zat daar maar gehurkt. Toch kwam ze uiteindelijk overeind en vertelde hun dat ze het niet zou laten gebeuren. Een grijns verspreidde zich over zijn lippen en hij keek haar aan. Zijn hand in zijn zak voelde naar het mes dat daar zat. Wie weet zou hij die nog wel moeten gebruiken zometeen. "Hm, denk je ons echt te kunnen tegenhouden?" Ze had tenslotte maar een paar pokemon bij haar. Dat moest te doen zijn, ook al was zijn eigen pokemon misschien niet heel nuttig hiervoor. "Met dat als pokemon?" Niet eens een die zou kunnen mega evolven. Toch wel teleurstellend als je het hem vroeg.
Een lief onschuldig meisje, een beter doelwit dan dat bestond er niet. Dat en mannen die dachten dat ze de shit waren. Die twee vond hij gewoon geweldig om de grond in te boren. Ten eerste konden dames erg mooi zijn als ze in paniek waren, huilden, angst vertoonden. Zelfs hij, iemand die weinig voelde voor mensen, kon beamen dat er schoonheid zat in hun expressies en vorm. maar daar bleef het ook bij. En bij de mannen? Het bracht hem gewoon een kick, een powerkick, eentje die hem van de grond kon krijgen. Hij begon dan ook zachtjes te lachen bij de woorden van het meisje. "Wat schattig," murmelde Jayden als aanvulling op wat zijn broer zei. Hij bleef de ander aanstaren, een zieke grijns op zijn lippen vormende. "Oh miss hero, corrigeer ons alsjeblieft," zei hij op een sissende toon waarna hij een stap naar voren zette. Zijn houding was kalm, maar door zijn bouw was hij zeker een intimiderend zicht. Hij keek dan ook strak neer op de ander, een neerbuigend gebaar die kracht zette achter zijn woorden.
