Tales of

Sinnoh

Hij had Sandgem Town en Route 202 achter zich gelaten en betrad Jubilife City. Jubilife City kende hij als zijn broekzak, net als zijn geboorteplaats Twinleaf Town. Hij had hier immers jaren gewerkt, voordat hij eindelijk zijn droom om Researcher te worden had verwezenlijkt. Hij was dit keer enkel op doorreis, op weg naar Canalave City, om een mooie hengel uit te zoeken. Hij kon Jubilife City wel gebruiken om weer wat te eten in te slaan. Er paste best wat in zijn rugzak, maar op een gegeven moment was die toch weer leeg. Dus gebruikte hij deze grote stad vaak om weer wat spullen te kopen. De Elekid trippelde achter hem aan. Die kende Jubilife City inmiddels ook steeds beter. Hij was er al eerder met hem geweest. Nieuwsgierig keek hij Mace aan. Waarschijnlijk benieuwt of ze ook eten in gingen slaan, dan koos hij ook graag wat uit, was hij inmiddels achter. Hij schoot in de lach. “Straks Elekid.” Zijn blik viel op een jongedame op een bankje, met drie pokémon om haar heen. “Ah wat leuk een Lillipup, Yamper en Wooloo.” De Elekid probeerde stiekem dichterbij te schuiven. “Ik zie het wel Elekid.” Zei hij vervolgens tussen neus en lippen door. De Elekid stopte direct om bij het eten te komen en keek hem verrast aan, zich waarschijnlijk afvragend of Mace ogen in zijn achterhoofd had.

Hij schudde zijn hoofd toen de jongedame vroeg of de Elekid van hem was. ”Nee, hij is mijn reisgezel. Een hele goede moet ik zeggen.” Dat trickerde de Elekid blijkbaar, want die keek hem ineens verrast aan. Was hij daar nu echt verrast over? Ze waren nu best al een tijdje samen. Het was toch geen verrassing meer dat hij op hem gesteld was geraakt. Misschien moest hij dat wat vaker tegen hem zeggen. Hij maakte wel vaak grapjes dat de Elekid hem vast alleen maar volgde om zijn zaklantaarns of omdat hij hem interessant vond, maar dat waren maar grapjes. Natuurlijk er zat altijd wel iets van waarheid in, maar hij wist dat er meer achter zat. Dat de Elekid het niet alleen daarom deed. De Elekid leek even naar beneden te kijken, maar keek hem vervolgens toch stiekem in zijn ooghoek weer aan. Dus glimlachte Mace warm naar hem.

Het meisje gaf aan dat zij dan een soortgelijk verhaal had met de Wooloo. “Wat leuk! Op die manier een band creëren vind ik het mooiste wat er is.” Zei hij toen. Soms kon je niet anders, maar als het wel op die manier kon dan deed hij dat veel liever. “Ik heb ook het idee dat je band dan veel beter kan worden.” Vervolgde hij. Je forceerde een pokémon dan immers niet. Met gevangen pokémon kon het ook allemaal koek en ei zijn, dat was het niet. Maar op deze manier won je al het vertrouwen, dat vond hij een fijnere manier. Het was altijd mooi om te horen dat hij niet de enige was die het op die manier probeerde, wanneer het kon.

Hij vond het zeker ook belangrijk. Hij probeerde daar ook echt aan te werken bij Sem, maar met zijn Basculin was dat nog niet zo makkelijk. Hij wist dat Sem er echt wel zou zijn als het nodig was voor hem, maar hij was ook heel erg schuw. Verstopte zich veel. “Het is zeer zeker belangrijk, maar de pokémon moet zelf ook willen. Ik heb een Basculin die van nature heel erg schuw is. Hij zal er voor mij zijn als dat nodig is, dat weet ik zeker. Maar hij is ook graag op zichzelf.” Vertelde hij toen aan Paige, zoals het meisje zichzelf voorstelde. “Aangenaam Paige.” Vervolgde hij toen met een glimlach.

Hij glimlachte toen ze zei dat ze dat wel kon begrijpen. “Ja precies, anders worden ze alleen maar schuwer.” Beaamde hij toen. “Maar er zijn ook genoeg pokémon veel opener gelukkig. Zoals deze Elekid.” Vervolgde hij. “Hoe is de Wooloo tot nu toe? Heb je al een beetje kunnen uitvinden wat het karakter is.” Vroeg hij aan Paige. Even gleed zijn blik naar de reisgezel van het meisje en zag hij ook hoe de Elekid wat in de bosjes aan het scharelen was. Hij was blijkbaar zijn interesse verloren in de andere pokémon. Daarna keek hij de breeder weer aan.

Paige gaf aan dat ze vrij open leek. “Dat is heel mooi.” Zei hij toen. “Soms denk ik ook wel eens dat niet elke pokémon het een fijn gevoel vind om opgesloten te zitten.” Vervolgde hij toen. “Misschien hebben deze Wooloo en Elekid daar ook last van.” Even gleed zijn blik naar de pokémon. De Elekid was inmiddels weer naar hem toegeschoven en pakte zijn been vast. Waarschijnlijk had hij het weer gehad, zo leek het tenminste. “Ik denk dat ik maar eens door ga. Wie weet tot ziens Paige. Veel succes met de Wooloo in ieder geval.” Hij glimlachte nog eventjes naar haar en ging toen weer op weg.

[Topic uit]