Ging er dan toch nog iets positiefs uit deze stad komen? Hij had een ei gekocht en had zijn best gedaan om het niet kapot te laten vallen, wat nog best wel moeilijk was wanneer je zo'n iemand als Jayden de hele tijd bij je had. Maar de hoop dat er misschien een pokemon in zou zitten die kon mega evolueren had ervoor gezorgd dat hij het met zijn leven had zitten bewaken en het dicht bij zich gehouden had. Het was een aantal minuten geleden ineens begonnen met gloeien, dus hij hield het van zich af, terwijl hij af en toe blikken naar Jayden wierp. Wat zou er toch uit het ei komen? Het ei begon vorm aan te nemen en een hoopvolle grijns verscheen op zijn gezicht, welke meteen als sneeuw voor de zon verdween toen hij zag wat eruit gekomen was. Het was een sneasel. Dat ding kon niet mega evolven. Hij trok zijn neus wat op en staarde fel naar de sneasel. Wat moest hij hier nu weer mee?
Hayden was echt hopeloos geworden nu. Die man was compleet de weg kwijt en ergens vond Jayden het wel amusant om het aan te zien. Hij zat dan ook grijnzend soms zijn broer een duw te geven in een poging hem uit balans te krijgen. HIj wilde dat het ei brak in een duizend stukjes. Dat zou immers superleuk zijn, niet? Hij vond van wel. Chaos was zijn moto en iets waar hij 100% achter stond. Hoe dan ook duurde het niet lang voordat het ei begon te gloeien en kalm keek hij even van zijn broer naar het gloeiend object. "Zou het te laat zijn om er nog een omelet van te maken?" vroeg hij zich even luidop af. Ja, hij had wel zin in een eitje. Hoe dan ook kon hij dat plan niet afwerken want al snel zat er een Sneasel in de plaats van een ei en snel keek hij even van de Pokémon naar Hayden en terug. Een zacht gegniffel kwam van de man af terwijl hij zijn hand voor zijn mond legde toen hij zag hoe pissed zijn broer was. "Kom op Hay," zei hij lachend. "Nu ben je papa van deze fan-tast-ische Pokémon," Hij grinnikte wat luider waarna hij even zijn hoofd schudde. oh Arceus, dit was priceless.
Hij had een nieuwe pokémon, die hij met liefde verder wilde bestuderen. Helaas had Tegyr, zoals hij de Shinx benoemd had, er van door gerend en was Vince er nu op volle vaart achteraan aan het gaan. Arcadium volgde hem ondertussen, zoevend rond zijn hoofd, lichend om wat er gaande was. HIj hielt van z'n pokémon, maar dit begon vervelend te worden. Nog eventjes en dan zou de band tussen hem en de Sinistea hoog genoeg zijn om hem te vangen en dan zou 't nog maar de vraag worden of dat 'ie de hele tijd rond mocht blijven zweven. Maar goed, hij had nu z'n handen vol aan de Shinx die telkens verder weg rende. Op een gegeven moment zetten Vince zich af en rolde over de grond heen, met de blauwe pokémon in z'n handen. Mooi, afgelopen nu eindelijk. Hij gaf Tegyr een aai over z'n kopje heen en zetten 'm daarna op de grond. "Hier blijven jij," sprak hij semi streng tegen de pokémon, die hem met een gedraaid kopje aan keek. Vince zuchtte zachtjes en kwam overeind. Terwijl hij om zich heen keek, merkte hij dat er even verderop een jongeman zat met een ei bij zich. Een ei dat zo te zien op springen stond. Wacht, er zat nog een jongeman bij. Vince wreef eventjes in z'n ogen. Zag hij dubbel? Nee, het leek meer op een tweeling. Maar zijn blik ging al snel terug naar 't ei. HIj ging op de grond zitten, een beetje verstopt achter een struik en pakte zijn notebook erbij. Snel begon hij zijn notities te maken toen het ei eindelijk uit kwam. Het liefst wilde hij een paar vragen, maar hij moest toegeven dat de jongens er nogal ... eng uit zagen. Dus dat ging niet door.
Zijn blik was strak op de sneasel voor hem gericht en hij staarde boos naar de pokemon. Het werd alleen maar erger toen Jayden ook nog eens zijn opmerkingen erbij moest maken. Hij pakte de pokeball die hij bij het ei had gekregen en deed de pokemon er vrijwel meteen in. Nee, hij ging niet aardig toen tegen het ding. Het was nutteloos en zodra hij een kans zag om er vanaf te geraken zou hij het ook doen ook. "Dus, wat zullen we nu gaan doen?" Hij had zin om iets te gaan doen dat zijn humeur zou verbeteren. Hij keek alleen even kort naar Jayden, want hij had het gevoel al een tijdje bekeken te worden. "Heb jij ook het gevoel bekeken te worden?" Waar kwam dit toch vandaan?
Aw papa Hayden vond zijn grapje niet zo leuk. Jayden trok dan ook een pruillipje naar zijn broeder en leunde wat tegen hem aan. Aw please hayden, lach nou es het was zo grappig ehehhe. Maar meneer leek er weinig bij stil te staan en liet de Sneasel terugkeren. To be fair, als hij in de plaats van Hayden was geweest had zijn broer waarschijnlijk iets van hetzelfde statuut gedaan. gewoon anders. Jayden was immers meer van de spot en dergelijke, dat was nu eenmaal zijn ding. Wat ze nu zouden doen? De man kantelde even zijn hoofd en sloot zijn ogen. "Hm... Eten halen, ik heb honger," mompelde hij even zachtjes, een licht gelach op zij lippen. Het was duidelijk dat hij aan het klooien was met zijn broertje. Een beetje plagen kon nooit kwaad. Hij grijnsde dan ook snel, zijn blik terug gericht op de ander. Toen deze de volgende woorden uitspraak, fronste Jay even. Hij keek op, liet zijn tweekleurige ogen rondgleiden waarna deze al snel landen op wat bosjes verderop. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes waarna hij even zijn hoofd kantelde en al snel weg keek van de plek. Een grijns groeide op zijn lippen waarna hij even een teken deed met zijn ogen naar zijn broer. Een teken dat hij de ander aanwees waar de persoon zat. Het was tijd om dat kindje even te pesten. "Well, dat was leuk, maar ik moet dan maar es gaan," de man versnelde zijn pas en begon snel weg te wandelen van zijn broer, om verderop achter wat struiken te verdwijnen. HIj zou afwachten tot zijn broer de man had aangesproken of iets in die trant, dan zou hij de ander benaderen van de andere kant zodat hij geen kant op kon gaan. Het was immers een erg goed bewezen taktiek om je prooi zijn vluchtroutes af te snijden.
Snel schreef hij door, terwijl er een pokémon uit het ei kroop. Gefascineerd bleef hij zitten, gestopt met schrijven en tekenen. Wat een interessant iets was het toch. Een van de twee jongens liet de Sneasel terugkeren in diens pokéball en snel maakte hij zijn notities af. Later zou hij de tekeningen erbij gaan maken, nu wilde hij zo snel mogelijk weg zijn hier. Dit was een van de die situaties waar hij niet te lang vast in wilde komen te zitten. Vince stopte zijn spullen weg, op het moment dat één van de twee jongens weg liep. Hij sloeg zijn tas over zijn schouder heen en gebaarde hij naar Arcadium en Tegyr dat ze met hem mee moesten komen. Vince kwam overeind en draaide zich om, om bijna tegen de jongen aan te lopen. "Ah!" Vince slaakte een kleine kreet, terwijl hij achteruit strompelde. Tegyr ging voor hem staan, grommend, terwijl er elektriciteit door zijn zwart/blauwe vacht heen ging. Oh Arceus, nu had hij een probleem.
Zijn broer maakte de locatie duidelijk waar de blik vandaan was gekomen en nu hij eens goed keek, dan merkte hij inderdaad iets op tussen de struiken. Dit zou nog eens interessant kunnen zijn, vooral toen Jayden weg ging. Of eigenlijk ergens anders de struiken in ging om de jongen te onderscheppen. Hij maakte zijn weg naar de jongen toe en liet ondertussen Mega 1 uit zijn pokeball. De Abra zou waarschijnlijk niet nuttig zijn, maar dan had hij in ieder geval een pokemon aan zijn zijde voor zolang als de Abra wilde blijven op een plek. Hij merkte op dat de jongen gehaast er vandoor wilde gaan, maar Jayden had hem al onderschept. Hij liet zijn blik naar de Shinx gaan en had bijna medelijden met het beestje, bijna, maar eigenlijk niet. De pokemon zou beter niks doen tegen Jayden, want anders kon het nog wel eens lelijk aflopen. "Was het interessant?" Besloot hij als eerste te vragen een grote grijns op zijn gezicht, terwijl Mega 1 nog naast hem zweefde voor nu.
Grijnzend keek hij naar het jochie, teveel plezier hebbende in de expressie die op zijn gelaat was verschenen nu hij zo was verschoten van hem. De man vernauwde zijn ogen en keek even naar de Shinx, waarna hij even grinnikte. "Schattig," Maar hij had zelf een Pokémon die wel kon afrekenen met deze mislukte hond. Hij pakte de ball erbij van Zwaard, die in een flits verscheen. De Honedge keek meteen naar de electric type, haar oog strak gefixeerd op de tegenstander. Haar hele lijf in pure spanning, opdat ze wist wat volgen kon als ze niet luisterde. Ook zijn broer kwam er bij en even keek hij terug op zodat hij oogcontact kon maken met blondje. "Was het leuk?" vulde hij zijn broer aan waarna hij even een stap dichter zette, de jongen proberende meer in een hoek te drijven. Zwaard stond ondertussen klaar om een aanval van de Shinx op te vangen mocht deze nodig zijn.
Natuurlijk werd hij gesnapt. Het kon ook niet anders, hij had 't meeste ongeluk van iedereen in deze regio. Vince keek naar Tegyr die gromde naar de twee mannen en voelde hoe Lily heen en weer wiebelde in een poging om los te komen, maar hij hielt haar stevig vast. Ondertussen deed Arcadium een poging om een van de twee weg te jagen door z'n vloeistof eruit te gooien en een soort van z'n tong uit te steken. Vince voelde hoe zijn hele lichaam begon te trillen, het was niet eens zijn fout. Zijn bruine ogen gleden van de ene jongen naar de andere, voordat hij een poging deed om overeind te komen. "Sorry," zei hij voorzichtig, hopend dat ze 't zouden verstaan. Daarna maakte hij een voorzichtige buiging, met de hoop dat hij nu geen mes in zijn nek zou krijgen. "Ik ben een eerste rank researcher en ik wilde even snel wat aantekeningen maken omtrent 't ei dat uit kwam. Ik wilde jullie niet van last zijn," stamelde hij daarna, terwijl hij zijn hoofd rood voelde worden. Please, Arceus, be mercifull.
Hij zag dat de jongen begon te trillen en zijn grijns werd alleen maar breder. De Sinistea leek een poging te doen om hun weg te jagen, maar Hayden wierp een blik naar de pokemon en schudde zijn kop rustig. Nee, dit was niet een pokemon die zijn aandacht waard was. Geen van de pokemon van de jongen waren dat eerlijk. "Ah, je bent net als ons?" Dit was een researcher? Een die zo stond te trillen op zijn benen? Dat kon toch niet. Je verbergen in bosjes was toch niet hoe je moest willen zijn als een researcher? "Maar met die pokemon? Dat kan toch niet?" Wat was er nu interessant aan deze pokemon? Hij begreep het niet. Daar kon je toch geen research mee doen?
Zwaard keek gespannen naar de Pokémon van de ander, die ook vrij gespannen stonden. Ze wist bitter goed wat er zou volgen als ze haar werk niet goed deed en dat beangestigde het spook verschrikkelijk. Zelfs de dood was bang voor hem. Hij grijnsde, een gevoel van macht bekroop hem bij het idee alleen al, waardoor hij even zijn ogen vernauwde en een tevreden grijns op zijn lippen liet rollen. Hij zette een stap naar voren en probeerde de Sinistea met een haal uit de kanten te duwen. Get out the way you misshapen teaset. Hij tilde zijn hoofd wat hoger op en liet zijn broer uitspreken. "Waarom sharen we dan niet notes, hm?" zei hij, zijn hoofd wat zakende zodat hij op ooghoogte kwam met de ander. "That would only be fair, no?" hij hield een hand uit, afwachtende op iets... Van de ander. Maar in realiteit was het enkel een val.
