Tales of

Sinnoh

Met een vel papier in haar handen baande Jett zich een weg door de straten. Terwijl ze de informatie over de opdracht nog een keer doorlas ontweek ze elk obstakel op haar pad op het laatste moment. Of dit nou een lantaarnpaal of persoon was. Vroeg of laat zou ze ergens tegen aan lopen als ze dit bleef doen. Dat hield haar echter niet tegen. Zoro liep naast haar en zou haar waarschijnlijk wel waarschuwen op het moment dat het echt zou gebeuren. Voor vandaag had ze de Shinx gekozen als haar compagnon. Zola was simpelweg te schattig en het zelfde gold voor Zivar. Nou was Zoro ook alles behalve indrukwekkend maar in ieder geval wel de beste keuze. Bovendien was ze niet de enige vandaag. Ze zou de taak samen uitvoeren met ene Lucie Evien. Misschien had zij wel een pokémon die wat indrukwekkender was. Dan konden ze daarmee mogelijke criminelen intimideren. Zoro zou nog twee keer moeten evolueren voor hij echt intimiderend kon zijn, dat zou nog wel even duren. Tegen de tijd dat ze op de aangegeven locatie aankwam, keken haar blauwe ogen op val het papier. Al snel spotte ze iemand van haar leeftijd op de rand van de fontein. Het papier dat ze vast had leek akelig veel op het hare. Jett liep op de jonge vrouw af, hopend dat ze het niet verkeerd had ingeschat. "Hey, ben jij Lucie?", vroeg ze voor haar ogen afdwaalde naar de pokémon. Dat was wel een heel fabulous paard. Een Galarian Ponyta?

De jonge vrouw voor haar leek wat afgeleid te zijn. "Klopt," reageerde ze terwijl het gekke paard aangehobbeld kwam. De Ponyta verlaagde haar hoofd om naar Zoro te kunnen kijken, wie met alle liefde terug gromde. Jett gaf met haar hiel een tikje tegen de pokémon waardoor hij weer stopte. "Sorry, hij is verlegen." Huh, wie is verlegen? Gelukkig duurde het niet heel lang voor ze de kleine pokémon over Lucie's schouder spotte. Was dat een bruine Pichu? Shiny? "Geen probleem, Zoro hier is ook niet al te vriendelijk." Bij het horen van zijn naam keek de Shinx even op, om al snel te merken dat dit geen complimentje voor hem was. Nu vond hij zich wel heel erg zielig en besloot hij zo lief als hij kon tegen haar been aan te gaan zitten. Natuurlijk. Het duurde een behoorlijk tijdje voor hij aan zowel nieuwe mensen als pokémon wende. En tot die tijd, gegrom. Ze had geluk dat hij nog niets of niemand gebeten had want eerlijk waar, daar zag ze hem best voor aan. "Maar goed, weet jij welk deel van de stad we moeten patrouilleren? Het staat hier niet echt duidelijk op", zei ze terwijl ze met het blaadje zwaaide. Duidelijkheid was niet altijd het sterkste punt van Crescent Moon. Al mocht ze natuurlijk niet klagen, ze wist zelf hoe onhandelbaar informatie in een organisatie kon zijn.

Het gegrom van Zoro leek de Ponyta maar weinig te doen. Haar eigenaar leek er meer last van te hebben. "Rory, kom," zei ze. De pokémon luisterde braafjes en kwam een paar stappen achteruit. Echter bleef ze naar de Shinx kijken, ze vond het duidelijk wel interessant. "Iedere Pokémon zijn eigen karakter," sprak Lucie met een schouderophaal. Jett kon niet meer doen dan haar schouders ook op halen. Het was waar en meer dan dat viel er ook niet over te zeggen. Het duurde nog even voor de Pichu verder tevoorschijn kwam en ook naar haar durfde te kijken. Jett was echter net zoals Lucie weer geabsorbeerd in het vel papier. Yep, het was alles behalve duidelijk. Jammer genoeg was er niet magisch extra informatie op verschenen. "In het geval van onduidelijkheid, mogen we het denk ik zelf weten? Wat dacht je van het gebied bij de gym? Daar lopen nog in ieder geval wel eens mensen." Jett gaf een instemmend knikje. Het was niet dat ze ergens nog meer informatie vandaan konden halen. Het gebied bij de gym was vaak het drukst van de stad dus dat moest lukken. Ze zette een paar stappen achteruit om wat meer ruimte te creëren voor Lucie en haar pokémon. "Zullen we dan maar gaan?"

Het was toch altijd wel interessant hoe verschillende pokémon hele verschillende karakters hadden en anders omgingen met hun trainer. Waar Zoro bijvoorbeeld niemand mocht maar altijd indruk wilde maken op haar. Leek de Pichu van Lucie heel voorzichtig te zijn en aan haar trainer vast geplakt te zijn. De Garlarian Ponyta daarentegen leek erg nieuwsgierig te zijn, ze schatte wel dat het zo'n type was dat in d'r eentje op avontuur zou gaan en gezocht moest worden.

Maar goed, het was tijd om te gaan. "Let's go," sprak Lucie, voor ze haar voorbij liep. Eh, dan nam zij de leiding, ook goed. "Ben trouwens zo blij dat je een beetje een normaal persoon lijkt," verzuchtte Lucie. Jett trok een wenkbrauw op bij deze woorden. Een 'normaal persoon'? Wat bedoelde ze daar nou mee? "Af en toe vraag je je af waarom sommige mensen bij Crescent Moon gegaan zijn. Allemachtig." Dat klonk allemaal wel heel erg dramatisch. Zelf was ze nog nooit echt nare of erg vreemde mensen tegen gekomen binnen Crescent Moon. Het maakte haar ergens wel nieuwsgierig. "Hoe bedoel je?" vroeg ze dan ook, nieuwsgierig naar deze situatie. Het duurde toch nog wel even voor ze op locatie kwamen.

Waarschijnlijk zou de patrouille verlopen zoals gebruikelijk. Vrij weinig tot geen actie. Zo was het tot nu toe zo ongeveer elke keer wel geweest. Terwijl Lucie voor haar liep, liet Jett haar ogen door de straten gaan. Niets zag er echt interessant uit. Gelukkig leek de ander sociaal te zijn. Nu ze inmiddels naast haar kwam lopen kon het tenminste nog een beetje gezellig worden. ”Ik heb al één persoon gehad waar met moeite een enkele zin vanaf kon komen en een andere persoon die dacht dat snauwen een normale vorm van communiceren was,” antwoordde ze. Jett trok haar wenkbrauwen op. Dat klonk bijzonder. "Tot nu toe waren alle leden die ik tegen kwam best okay. Misschien heb je er gewoon pech mee?" reageerde ze. Jett had amper haar woorden uitgesproken voor haar aandacht werd getrokken door een gil. Het bleek om een stel tieners te gaan die vrolijk bezig waren. Elke keer als ze dacht dat er iets gebeurde, was het alsnog niets. Een zucht rolde over aar lippen. "Is er bij jou al wel eens daadwerkelijk wat gebeurd tijdens een patrouille?" besloot ze te vragen. Misschien had zij in dit geval juist pech dat haar patrouilles altijd zo saai waren.

"Gelukkig maar," verzuchtte Lucie met een glimlach "dan heb ik gewoon pech gehad." Jett haalde haar schouders op, het was natuurlijk ook nog een mogelijkheid dat zij zelf degene was geweest met geluk. "Ik hoop het maar, anders ga ik ook nog van die nare types tegenkomen", grinnikte ze. Als Lucie degene was met pech waren ze waarschijnlijk beide wel safe. Als ze zelf degene was met geluk dan zouden ze het beide nog zwaar gaan krijgen met al die rare en nare types die er in Crescent Moon zaten.

En dan die gil. Elke en dan ook echt elke keer dat ze dacht dat er iets zou gaan gebeuren, was het vals alarm. Mensen gilde soms echt om de meest onbenullige redenen. Daarom vroeg ze aan Lucie of zij wel wat had mee gemaakt tijdens het patrouilleren. "Eén keer een ordinaire straatoverval tegengekomen, maar voor de rest niks spannends," vertelde ze met een zucht. "Maar dat zal betekenen dat de regio netjes en veilig is. Alleen een beetje saai." Hey, dat was niet eerlijk. "Het spannendste wat ik ooit heb meegemaakt is een verdwaalde oma. Niet dat ik zeg dat de regio chaotischer moet worden maar die patrouilles zouden toch echt wel wat interessanter mogen." Een oud vrouwtje naar haar huis brengen was nou niet echt de reden dat ze bij Crescent Moon was gegaan.

Haar grapje viel gelukkig in goede aarde. Waarschijnlijk zou dit niet de naarste patrouille worden. "Ooit zitten we gewoon hoog in de organisatie en mogen we dat soort types ontslaan," zei Lucie. Dat klonk op zich best interessant. "Klinkt als een plan", regeerde ze met een grijns. Het leek haar eigenlijk best leuk om te doen. Nare types ontslaan. De reacties waren meestal het best in die gevallen. "Misschien heb je het nu wel gejinxed en gaat de hele regio nu kapot." Het was haast een voorspelling. Lucie had de woorden amper uitgesproken voor er een gil klonk. Weer die tieners? Nee, deze keer was het een vrouw die over straat rende, wijzend naar een Staraptor met een kleine pokémon tussen zijn klauwen. "Mijn Sewaddle!" Jett moest wat moeite doen om niet te lachen om de panische schreeuw van de vrouw. Waarschijnlijk was dit wel aan hun om op te lossen. De arme vogel zou vandaag geen Sewaddle eten. "Klaar voor actie?" vroeg Lucie. Jett gaf een knikje voor ze het net zoals de ander op een rennen zette. Het was lastig om de pokémon bij te kunnen houden door de massa mensen. Ze zouden hier snel iets aan moeten doen voor ze hem uit het oog verloren. "Heb jij iets wat vliegt?" vroeg ze. Het makkelijkste was om een vliegende pokémon met een andere vliegende pokémon te stoppen. In de tussentijd haalde ze een andere pokémon van zichzelf tevoorschijn. Nu rende er niet alleen een Shinx maar ook een Pikachu met haar mee. "Anders ga ik hem gooien", stelde ze voor. Zivar was de lichtste van haar drie pokémon dus zou ze hem het verste vooruit kunnen krijgen. "Tenzij je een beter idee hebt?"

Lucie schudde haar hoofd ten teken van dat ze niets vliegend had. Helaas, dan werd het toch echt gooien. "Het enige wat ik heb wat kan vliegen, vliegt omdat ik het gooi," zei ze. Ah ja, ze hadden dus het zelfde idee. Blijkbaar was het gooien met pokémon helemaal zo vreemd nog niet. Lucie haalde de bruine Pichu weer tevoorschijn. De pokémon belandde op haar hoofd en hield zich met moeite vast aan de haren van haar trainer. Dat kon nooit fijn zijn. Voor zowel de pokémon als de trainer niet. De ene wist zich amper vast te houden en bij de ander werd er aan haar haren getrokken. maar goed. "Hij is denk ik nog lichter. Allebei gooien?" stelde Lucie voor. Dat was ook nog een optie. "Zivar, geef de Pichu een zetje in de lucht, wil je?" De Pikachu keek haar niet helemaal tevreden aan maar knikte toch. Haar pokémon was iets groter en zwaarder en daardoor beter om de ander te kunnen lanceren. De Pichu was lichter en kleiner en daardoor beter lanceerbaar. Jett nam Zivar in haar armen voor ze haar blik op Lucie richtte. "Er klaar voor?" vroeg ze. Het was niet helemaal de bedoeling dat ze straks de enige was die met haar pokémon gooide. Waarschijnlijk zou ze de afstand dan niet eens rennen.

Waarschijnlijk was dit niet iets wat ze met de eerste beste andere persoon zou doen. Je gooide niet zomaar met pokémon, dat was een feit. "Zie je die Staraptor, Ruddles?" vroeg Lucie aan haar Pichu. Het was verassend dat ze wist te rennen en naar de pokémon te wijzen en haar pokémon uit leg te geven, zonder tegen iets of iemand aan te rennen. "Ik wil dat je je Thundershock gebruikt wanneer je deze raakt." Ze kon de vraagtekens in de ogen van de pokémon haast zien. Als dat maar goed zou gaan. Ze had niet eens verteld dat de pokémon gegooid zou worden. Zivar wist in ieder geval wat er zou gebeuren. "Ik ben er klaar voor," bevestigde Lucie. Nu was het hopen dat deze... creatieve manoeuvre, goed zou gaan. "3.. 2... 1..." Met al haar kracht gooide ze Zivar richting de Staraptor. Hij raakte wat verward door het geschreeuw van de Pichu die met hem mee vloog maar wist hem wel met zijn staart verder richting de vogel pokémon te gooien. Jett kon niet anders dan lachen om het geschreeuw van de arme pokémon. Deze hele situatie was gewoon te grappig om echt serieus te kunnen nemen. Zivar landde netjes op zijn pootjes en rende weer met zijn trainer mee terwijl de Pichu verder door de lucht vloog, richting de Staraptor.

De manier waarop de Pichu door schreeuwde terwijl deze door de lucht werd gelanceerd maakte het alleen nog maar grappiger voor Jett, ze kon haar lach niet meer inhouden. Fun fact, lachen en rennen tegelijkertijd gaat niet echt lekker. "Pichu's evolueren met vriendschap. Ik denk dat dit een set-back is," merkte Lucie op met een zacht gegrinnik. Hierdoor begon Jett nu nog harder te lachen en draaide er een paar gezichten hun kant op. Oops. Gelukkig landde de bruine Pichu netjes boven op de rug van de Staraptor en wist hij te doen wat de bedoeling was. De vogel, de Sewaddle en de Pichu kwamen allemaal naar beneden gestort. Jett nam aan dat Lucie haar eigen pokémon wel zou vangen en de vogel vroeg of laat wel weer zijn vleugels zou gebruiken. Ze konden de Sewaddle natuurlijk niet op de grond laten vallen dus iemand moest die vangen. "Zoro vang die Sewaddle!" Gezien de afstand was het maar de vraag of ze het zelf zou redden. Haar Pikachu was ook niet de beste vanger met zijn korte armpjes dus de Shinx had de meeste kans. Wat ze alleen even vergeten was, was dat de pokémon dingen met zijn mond ving. Nom. Braafjes kwam de Shinx met de andere pokémon in zijn bek haar kant op gelopen. Hij zwaaide vrolijk met zijn staart terwijl ze voorzichtig de pokémon uit zijn bek haalde. Daar was de eigenaresse waarschijnlijk niet blij mee. Ze kon natuurlijk doen alsof dat niet was gebeurd aangezien de eigenaresse nog niet bij hun was. De vraag was alleen of Lucie daaraan mee zou doen.