“Kom er maar uit!” sprak de rozeharige met een glimlach. Vier Pokéballs werden de lucht in gegooid en al snel stonden er vier Pokémon voor haar, terwijl de Dreepy - zoals altijd - aan haar schouder hing. Ze zette zich neer op één van de bankjes aan een picknick tafel en keek toe hoe de Pokémon zich interesseerden in de twee bakken voer die ze had neergezet. Zelfs Barry, wie normaal te druk was om te huilen, leek zich nu geen druk te maken. Hoe kon hij ook? Er was eten.
Amélie had met opzet deze plek uitgekozen. Het was dichtbij huis, vlak buiten de stad. Gezien de avond aan het vallen was, was het redelijk rustig. Ze hoopte immers hier alleen te kunnen blijven zitten, want… Wacht. Eén, twee, drie… vier… Oh, nee. Waar was Thor? Waarom was het altijd zo dat één van haar Pokémon zich moest misdragen?
En ja, hoor. Al snel wist ze waar Thor was. Ze zag de Rotom nog net op iemand af schieten, om rond hem heen te draaien alsof hij van kant naar kant teleporteerde. Misschien moest ze gewoon doen alsof de Rotom niet van haar was… en hopen dat hij geen elektronica bij had.
Drie pokémon en één ei. Hoe was dit opeens gebeurd? Zo had hij nog maar één pokémon en nu had hij er opeens drie om zich heen zitten. De jongeman was op een van de bankjes gaan zitten, met het ei op zijn schoot. Als zijn analyse het goed had, zou het ei binnenkort uitkomen en hij had dit moment gekozen om even een pauze te nemen. Lily lag half te slapen tegen de rug van de Tegyr aan, die beide aan het genieten waren van de zon. Hij kon ze geen ongelijk geven, het was een heerlijk weertje. Daarnaast zat er een theekopje rustig net boven zijn schouder, maar ook Arcadium was rustig voor de verandering. De Sinistea wiegde rustig heen en weer terwijl 'ie zat te slapen. Vince hielt zijn ogen gericht op het ei, dat heen en weer begon te schudden, voordat er stukken vanaf begon te vallen. "Oh!" zei de researcher opgewonden. HIj zetten het ei op de grond en niet veel later stond er een kleine, menselijk pokémon op de grond. Snel pakte hij z'n pokédex erbij en scande de pokémon, om erachter te komen dat 't een Tyrogue was. Een Fighting type. "Wat voor een naam zou bij jou passen?" vroeg Vince aan zichzelf, maar voordat hij een antwoord kon bedenken, vloog er opeens een pokémon rond hem. Aangezien hij zijn pokédex toch nog in z'n handen had, scande hij de pokémon om erachter te komen dat het een Rotom was. "Hallo daar, waar kom jij vandaan?" vroeg hij aan de pokémon, waarna hij rommelde in zijn tas en er een batterij uit haalde. "Wil je deze hebben?" vervolgde hij daarna.
Amélie had niet meegekregen dat er een ei was die net uitkwam voor haar Rotom besloot de jongen lastig te vallen. Haar ogen hadden moeite om op de Rotom te focussen, welke enthousiast van kant naar kant schoot. Toen de jongen een batterij ophield, werden haar ogen groot. Oh, nee, nee, nee! Niet doen!
“D-” Maar, ze was te laat. De Rotom zweefde plots recht voor de jongen en keek met die grote, blauwe ogen geïnteresseerd naar de batterij. Zijn elektriciteit bewoog erheen, bijna alsof het een hand was. Binnen minder dan één tel had hij de batterij leeggetrokken. Helaas was de kans groot dat de jongen hier een schok van zou krijgen.
“Oh, Arceus, sorry!” bracht Am uit, terwijl ze zich gehaast van haar plek zette en op de jongen afschoot. Hopelijk had hij op tijd losgelaten en was hij nu niet geëlektrocuteerd. “Thor! Gedraag je!” Waarom?
Een kleine glimlach verscheen op het gezicht van Vince toen hij merkte dat er een elektrisch uitziende hand in de richting van de batterij ging. Hij voelde schokjes door zijn hand heen gaan, maar het was niet zo erg als dat Tegyr af en toe bij hem wilde doen. Opeens hoorde hij een stem achter hem en met een ruk draaide Vince zich om. Lily en Tegyr sliepen gewoon door, maar Arcadium was wakker geschrokken en verborg zichzelf nu achter Vince zijn lichaam. De Tyrogue, die nog steeds geen naam had gekregen, ging klaar staan om te vechten. Kleine vechtersbaas dat 't was. Een jongedame was naar hem toegerend en direct verkleurde Vince zijn gezicht drie tinten roder. Ze verontschuldigde zich voor haar pokémon en hij keek een beetje verbaast van haar naar de Rotom. "..." Woorden kwamen er niet echt uit, terwijl hij een poging deed om rustig te worden. Tevergeefs natuurlijk, maar dat was nou eenmaal hoe hij was. "H-het g.. geeft n-niet. I-ik b-b-ben ... ben het ge-gewend." stamelde hij moeizaam. Inmiddels was Tegyr ook wakker geworden, en aangezien hij opstond was Lily per definitie ook wakker. Maar de Shinx rende direct naar de jongedame toe, om vervolgs omhoog te springen en te happen naar de Rotom.
Toen Amélie het gestotter hoorde, fronste ze wat ongerust. Oh, Arceus. Had ze hem zo heftig toegetakeld dat hij niet eens normaal meer kon spreken? En wat bedoelde hij met dat hij het gewend was? Was deze jongen oké?
De Rotom schoot terug in haar richting en al snel zag ze hoe de Shinx van de jongen omhoog sprong en probeerde te happen naar de Rotom, welke uiteraard veel te snel was en steeds weg wist te schieten voor de kleine Shinx ook maar in de buurt kwam. Op zich zou dit geen heel groot probleem zijn, als Fran niet lichtelijk protective was over haar teamgenoten. De Cubone kwam kwaad aanlopen en hield haar bot uit naar de Shinx, alsof ze hem uitdaagde tot een gevecht. Zucht.
“Ben je oké?” besloot Amélie aan de jongen te vragen. Ze negeerde het gekibbel van haar Cubone, de Rotom die rondjes schoot en haar Dreepy die weer naar haar toe kwam om zich aan haar schouder vast te klampen. In elk geval waren Barry en Selene nog rustig aan het eten.
Tegyr had geen succes met het vangen van de Rotom en toen er een Cubone bij kwam, was ook Arcadium erbij gekomen. De Sinistea keek naar het bot dat was uitgestoken en landen er rustig op, voordat het theekopje z'n inhoud eruit gooide om zo een poging te doen om de Cubone bang te maken. Ondertussen probeerde Vince zijn gezicht minder te laten gloeien, door zijn handen er tegen aan te leggen. Dit lukte alles behalve en toen ze vroeg of alles goed met hem ging, keek hij alleen maar op. Vince zuchtte zachtjes en knikte alleen maar. "S-Sorry," stamelde hij zachtjes. "H-het k..kwam n-niet.." Vince schudde zijn hoofd en haalde een paar keer diep adem, voordat hij het nog een keer probeerde. "Het kwam niet door je pokémon, ik ben niet zo goed in spreken tegen andere," zei hij daarna, hopend dat ze hem snapte. Hij wilde 't niet nog een keer uitleggen. HIj wilde überhaupt niet nog meer spreken, maar dat was waarschijnlijk te veel gevraagd.
Waar de Cubone haar bot opstak naar de Shinx, kwam er al snel een Sinistea zich ermee bemoeien. Toen deze de inhoud van het kopje eruit gooide, trok de Cubone haar bot snel terug en liep ze wat geschrokken naar achteren. Dit trok de aandacht van Indi, welke van Amélie’s schouder kwam en de Sinistea strak aankeek. Indi had één duidelijke boodschap: Blijf van mijn teamgenoten af.
Wat een vreemde jongeman was dit toch. Amélie keek hem wat verdwaasd aan toen hij zei dat hij gewoon niet goed was in het praten met anderen. “Je bent niet goed daarin,” echo’de ze wat verbaasd. “Dan moet je oefenen! Mijn naam is Amélie,” besloot ze te zeggen, haar hand opstekend in de hoop kennis met hem te maken. Hij was best wel aandoenlijk zo, dus ze was benieuwd of hij interessant genoeg was om een gesprek mee aan te knopen.
Toen er nog een Dreepy bij kwam, schoot de Sinistea snel weg, om zich te verstoppen boven de schouder van Vince. Dat was te veel van het goeie, 't wilde alleen de Cubone bang maken, wat gelukt was. Dus dat was een W voor Arcadium. Tegyr begon ondertussen moe te worden van het springen achter de Rotom, die hij toch niet te pakken kreeg en ging zitten om z'n pootjes af te likken. Lily zag dit als een teken om weer te kunnen gaan slapen en viel tegen de blauwe rug van de Shinx terug in slaap.
Oh nee, alles behalve dat. Vince keek een beetje ongemakkelijk toen de jongedame begon over dat hij moest oefenen en dus stelde ze zich voor als Amélie, en haar hand uitstak voor hem om te schudden. Hij keek eventjes naar de hand, kwam overeind en zuchtte zachtjes. Daarna schudde hij de hand van de jongedame, een van de weinige dingen van de opvoeding van zijn vader wel was blijven hangen: een stevige handdruk kunnen geven. "V-Vince Newman," stelde hij zichzelf ongemakkelijk voor. Please, Arceus, strike down some lightning, so that he doesn't has to be here anymore.
Indi keek trots naar Fran toen deze de Sinistea wist te verjagen. Fran hief haar armpjes enthousiast in de lucht en leek het teamwerk wel te waarderen. Thor was allang blij dat hij weer met rust werd gelaten en richtte zich weer tot het voer verderop, waar Barry nog altijd rustig aan het eten was. Die was wat te timide voor de drukte. Hij was allang blij dat hij Selene aan zijn zijde had, wie hem wel zou beschermen.
Vince Newman. “Dus,” startte ze, terwijl ze haar armen na de handdruk achter haar rug vouwde. “Ben je een Trainer?” vroeg ze geïnteresseerd. Coördinator, Trainer, Breeder, Researcher… Hij kon van alles zijn! Ze kon het niet helpen om nieuwsgierig te zijn hiernaar. Want, als hij een Researcher was, zou ze er één hebben gevonden die veel liever en aandoenlijker was dan die vieze Seedot die ze steeds tegenkwam.
Alle sensatie was verdwenen, Tegyr ging weer liggen nadat zijn pootjes schoon waren, Lily was al lang weer diep in slaap en Arcadium wiegde weer boven de schouder van Vince, als een of andere oorbel. Ondertussen had de Tyrogue een plekje gevonden om te gaan zitten en keek een beetje verveeld om zich heen. Wat was dit voor een vreemde boel?
Eeeeen ze ging door, waarom ging ze door? Was het asociaal als hij zijn pokémon zou oppakken en gewoon weg liep? Ja, waarschijnlijk wel hè. Oké, dan moest hij een poging gaan doen om d'r zoveel te irriteren dat ze weg zou gaan? Maar het zag er naar uit dat hij daar ook geen kans toe had. Ze vroeg wat hij deed en hij keek een beetje ongemakkelijk. "Rank 1, Researcher." Hey, dat kwam er uit zonder dat hij stotterde. Dat was al een stuk beter. Maar hij was nog steeds zo rood als een Torchic. "J-Jij?" Oh, te vroeg gejuigd.
Rank 1, Researcher. Amélie liet hem een blije grijns zien. “Rank 2 Researcher!” deelde ze enthousiast mee. En als het goed was, was rank 3 ook nabij. Ze moest nog maar één vakje aankruisen voor ze haar volgende rang kon aannemen. Het ging best vlot nu, waar het in het begin had geleken alsof ze nooit vooruit zou komen. Amélie was niet de meest geduldige, dus het was maar goed ook.
“Dus, wat is je doel?” vroeg ze geïnteresseerd. Researchers hadden vaak een duidelijker doel dan trainers, welke alleen maar dachten aan een kampioenschap. Ze hoopte dat deze jongen ook een duidelijke schets van zijn toekomst had, iets waar ze zich in kon interesseren. Zelfs al zag hij eruit alsof hij elk moment neer kon vallen uit schaamte.
Ze begon over dat ze ook een researcher was, Rank 2 weliswaar. Iemand die dus meer werk had verricht dan hijzelf. Granted, hij was nog niet zo heel erg lang bezig en aangezien hij zoveel moeite stak in het bevrienden van z'n pokémon, zodat hij die Sinistea kon vangen. Misschien moest hij wat meer werk erin gaan steken. Maar dat betekende dat hij ook met meer mensen om moest gaan. Een huivering gleed over zijn rug heen. Amélie vroeg wat zijn doel was en Vince keek haar eventjes vreemd aan. "T-Traits v-vinden," stamelde hij zachtjes. Daarna ademde hij diep in en zuchtte voorzichtig. "Ik wil uiteindelijk graag te weten komen of er verbanden zijn tussen de traits in pokémon, hoe ze ontstaan en wat ermee gedaan kan worden. Of dat het puur een mutatie is dat kan ontstaan, of dat ze gekweekt of door gefokt kunnen worden," kwam er daarna een stuk zelfzekerder uit. "P-probleem is d-dat ik n-nogal onzeker b-ben met m-mensen. D-Dus ik f-focus me v-vooral op p-p-pokémon." Zeij hij daarna. Hij stapte opzij, zodat zijn pokémon in beeld kwamen. "De Azuril heet Lily, de Shinx heet Tegyr, voor de Tyrogue heb ik nog geen naam. En deze theekop heet Arcadium, al heb ik 'm nog niet officieel gevangen." Dit ging .. opvallend goed.
Een stort aan informatie volgde en Amélie hief haar wenkbrauwen nieuwsgierig. Traits. Amélie was nooit al te geïnteresseerd geweest. Uiteraard, het was fascinerend en het zien van Traits interesseerde haar. Maar, na twee jaar in Alola te hebben gewoond en Alolan Forms te hebben gezien, had ze besloten dat Pokémon nou eenmaal veranderden. Er waren andere dingen waar zij zich liever op focuste. Het was goed dat anderen het wel deden, however. Wie weet wat ze zouden ontdekken.
En daar begon het gestotter weer. Amélie knipperde een paar keer verbaasd. Hoe ging hij over van zeker naar onzeker? Wat interessant. Hij klonk alweer een stuk beter toen hij zijn Pokémon voorstelde, waarop Amélie glimlachte. “Nog niet officieel gevangen?” vroeg ze geïnteresseerd. Was het meer een reismaatje? Interessant.
“Kom ‘ns hier, jongens!” riep ze uit. De Pokémon kwamen al snel naar haar toe, waarop ze haar hand voor een moment hief naar de Dreepy. “Dit is Indi, mijn starter,” legde ze uit. “En dan hebben we Thor,” ging ze door, wijzend naar de Rotom, “Selene,” de Mawile, “Barry” de Sobble, “en Fran,” maakte ze af, eindelijk naar de Cubone wijzend. De Mawile keek geïnteresseerd naar de Pokémon, de Sobble bewaarde afstand en Fran stak haar bot enthousiast in de lucht. Het was een aparte boel samen.
“Waarom ben je zo onzeker?” Dat kon niet zomaar zijn, toch?
Vince schudde zijn hoofd toen Amélie vroeg of Arcadium nog niet officieel gevangen was. "Hij is er nog niet klaar voor, ik denk dat 'ie eerst zeker wilt zijn dat ik goed voor 'm kan zorgen." Legde hij rustig uit, terwijl hij zijn schouders ophaalde en het Theekopje een aai onder de voet gaf. Vince keek nieuwsgierig toen ze haar pokémon bij zich haalde en hij zakte op zijn hurken om eens goed te kijken. Met een glimlach op zijn gezicht stak hij een hand uit, in een gebaar dat hij geen gevaar was en dat ze dichterbij mochten komen als ze dat wilde. "Aangenaam," zei hij vriendelijk tegen alle pokémon. Waarna hij weer overeind kwam en Amélie eventjes aankeek. Of nou ja, hij keek langs haar heen, want oogcontact houden was iets wat hij gewoon niet kon. Toen ze vroeg waarom hij zo onzeker was, draaide hij zijn hoofd weg en keek naar de grond. "People judge, pokémon don't." was het enige wat hij erop kon zeggen.
De Pokémon wilde eerst zeker zijn dat de jongeman goed voor de Pokémon kon zorgen. Met de onzekerheid van de jongeman kon ze zich dat goed voorstellen. Immers, hoe kon een Pokémon hem vertrouwen als hij zichzelf niet vertrouwde? “I see,” humde ze daarom enkel zacht, niet van plan om de jongen zijn ego nog verder de grond in te trappen door haar gedachten hardop uit te spreken.
Amélie keek even naar de Mawile toen hij zei dat Pokémon niet judgeden en ze lachte kort. “Soms vraag ik me af of dat waar is,” merkte ze op. Maar, ze begreep wat hij bedoelde. Ze hief haar schouders kort. “Laat ze doen. De wereld heeft altijd een opinie over je. Er is altijd iemand die beter, sneller, langer of sterker is…” ging ze door. Ze wist hoe het was. De klasse waarin zij was opgegroeid, deed dit nog veel erger. “Die mensen zijn het niet waard.” Makkelijker gezegd dan gedaan, en toch iets om in je achterhoofd te houden.
