Tales of

Sinnoh

‘Ik weet niet wat erin zit’ Had de daycare vrouw met een verontschuldigende glimlach hem verteld. Hij had het ei toch aangenomen, en ervoor betaald. Want blijkbaar vond Professor Willow dat het nodig was om van te leren. Een ei hatchen, dat klonk nou net niet als een taak voor hem. Voor de komende dagen was hij doodsbang dat hij het ei somehow zou breken, maar het bleek niet zo breekbaar te zijn als hij initeel dacht. Misschien was hij dan toch niet zo’n grote ramp. Hij hoopte dat er iets fatsoenlijks in zat, zoals een mooie vulpix of een mooie shiny growlithe. Dat zou pas tof zijn.

Het ei begon opeens hevig te bewegen in zijn rugzak, en in alle haast haalde hij de rugzak van zijn schouders af om het op de grond neer te leggen en te openen. Nee, hij ging dit moment niet missen nadat hij zoveel werk had gestopt in het dragen van dit ei! Hij pakte snel zijn notitieboekje erbij en ging op een meter afstand zitten, zijn ogen op het bewegende ei dat nu bovenop zijn rugzak lag. Kom op. Wees iets cools.

Het ei brak open, stukje voor stukje. Wat spannend! Hij buigde wat meer naar voren, zodat hij het beter kon zien. Zijn ogen werden groot toen een takje naar buiten stak, en vernauwden zich toen hij realiseerde wat dat betekende. Een grass pokémon, ugh! Net wat hij- oh my Arceus. Hij legde zijn notitieboek naast hem neer, zijn mond half open.

’Bellsprout!’ Weerklonk de pokémon’s stem, het ding fladderde vrolijk met zijn groene blaadjes en begon wobbelig op zijn takkenpoten rond te lopen. Hij haalde een hand door zijn haren, en een diepe zucht weerklonk. ”Wat een scam!” Hij schoot omhoog van zijn positie en haalde direct een sigaret uit zijn zak. De pokémon had hem nu ook opgemerkt, en stapte met vrolijke pasjes op hem af. ’Bellsprout!’ Ah nee, nu ging het zich ook nog aan hem hechten!

Hij zette een stap uit de buurt van de vreemde plantpokémon. Yikes, nee. Waarom zou hij een tak willen knuffelen? De verbaasde blik in zijn ogen verdween pas toen iemand hem aansprak, zijn ijsblauwe ogen schoten op van de grass pokémon naar de man die er stond. ”Niet echt,” merkte hij koeltjes op. ”Wie wil er nou een tak.” Hij schudde met zijn hoofd, de pokéball oppakkend waar de bellsprout bij hoorde.

Het ding keek hem met grote verbaasde oogjes aan, diens armpjes nog steeds uitgestrekt alsof het wachtte op een knuffel. Hij zou het bijna niet over zijn hart krijgen om het niet te doen.. nee grapje, hij was geen watje. Hij pakte de pokéball waar de pokémon bij toebehoorde en gooide het naar de bellsprout, zodat het erin zou blijven. ”Als ik een tak wilde had ik die wel opgeraapt van de grond.” Mompelde hij in zichzelf.