Tales of

Sinnoh

Ze had net haar allereerste Pokémon opgehaald en ze wist niet goed hoe ze zich erover voelde. Ze was ergens wel lichtjes tevreden met het feit dat ze nu haar eerste slachtoffer had om te onderzoeken en misschien zelfs een band mee op te bouwen, maar het gaf haar gewoon een vreemd gevoel. Voorlopig had ze Sombra even uit zijn Pokéball gelaten, hopend hem wat beter te leren kennen gebaseerd op hoe hij zich gedroeg. Zelf was de Yamask nog niet zo hecht geworden aan haar sinds ze elkaar nog niet zo goed kenden, maar hij wist wel dat hij tot haar toebehoorde en probeerde braaf te zijn wat haar wel deugd deed, want het gaf haar eindelijk eens een beetje het gevoel dat ze werd gewaardeerd door iemand. Een gevoel dat ze nooit echt had gehad in haar leven. Maar ja, hoe moest ze dat ook. Alles anders dan de pokémon vond ze gewoon stom, en eerlijk gezegd, you can’t blame her.

Haar blauwe ogen keken vooral naar de grond omdat anders de zon recht in haar gezicht kwam. Ze kon gewoon haar hand boven haar ogen hebben gehouden, maar dat had ze nu niet gedaan. Momenteel zat ze te kijken naar het textuur van de grond tot ze opeens tegen iemand aanbotste, geweldig. Toen ze haar hoofd schudde en even verward naar boven keek om te zien tegen wie ze gebotst was, zag ze twee gasten die bijna volledig identiek op elkaar leken. Dit was zeker verwarrend, maar na een paar keren knipperen had ze gezien dat het een tweeling moest zijn, natuurlijk. Ze liep de twee gewoon bizar aan te staren in plaats van haar excuses aan te bieden - wat natuurlijk typisch haar was.

+Hayden & Jayden