Tales of

Sinnoh

Hij had een koffie en een broodje in zijn handen. Als hij het goed had, was het net na 't middaguur en was het dus tijd om te gaan lunchen. Met een Pikachu op zijn schouder en een kleine Deerling aan zijn voeten, wandelde de jongeman door de stad heen. Hij genoot van zijn tijd hier, al was het weer heel anders dan dat hij gewend was van thuis. Minder warm, minder broeierig. Hier was een wind die hij niet gewend was, regen die van de hemel kwam gevallen als het donker begon te worden. Dingen die hij bijna nooit meekreeg toen hij nog in Alola woonde. Maar het begon te wennen en deze vrijheid wilde hij niet meer inruilen. Eindelijk had hij niemand over z'n gedrag aan het zeiken was, of probeerde hem te stoppen als hij geintjes uit wilde halen met de andere. Cyril rekte zich uit, waarbij z'n koffie bijna over hem heen ging. Oops.
Genietend van het zonnetje, ging de jongeman op een bankje zitten en zetten zijn spullen neer. Hij rommelde in zijn tas en haalde wat pokévoer te voorschijn, wat hij klaar zetten voor zijn pokémon, waar ze gretig van begonnen te eten. Daarna begon hij rustig van z'n eigen broodjes te eten, lekker in het zonnetje, terwijl hij naar de mensen keek die langs liepen.

Het zonnetje was heerlijk op zijn gezicht, dan wel minder warm dan die hij gewend was thuis. Zon was zon, however, dus hij zou het niet voor granted nemen. Rustig nam hij een hap van zijn broodje en een slok koffie erachter aan, terwijl zijn blik over de mensen gleden die langs kwamen gewandeld. Hij zwaaide eventjes naar een groepje meiden, die giechelend verder liepen, druk onderling mompelend. Hij grijnsde eventjes en nam nog een hap van zijn broodje. Op dat moment kwam Lúin in beweging en zwaaide naar een pokémon in de verte. Hij volgde de blik van zijn Pikachu en merkte een meisje op met een ... was dat een Pichu? Niet een die hij gewend was, maar aan de andere kant wist hij ook van regionale varianten. Al wist hij ook dat er niets speciaals was aan Sinnoh, toch? Hij keek even naar het meisje en zwaaide naar d'r, waarna hij een uitnodigend handgebaar maakte. Kom erbij, kom erbij. Hij beet niet, Failnaught misschien, maar hij niet. Een glimlach sierde zijn gezicht, terwijl hij toekeek hoe zijn pokémon aan het eten waren, wachtend op hoe het meisje zou reageren.

Oh, zo te zien had Lúin de Pichu doen schrikken, aangezien die in het haar van diens trainer dook en haar zo te zien een schok verkocht. Cyril grinnikte zachtjes. Hij had zijn Pikachu ook opgevoed vanaf een Pichu, dus hij wist hoe erg het kon zijn af en toe. Hij keek eventjes toe naar de twee, terwijl hij afwezig Failnaught nog een wat stukken van zijn broodjes voerde. Was 't goed voor de pokémon? Geen idee, maar hij had er momenteel geen aandacht voor.
Oh, ze kwam op hem af, hij had haar dus niet laten schrikken. Wat enig. Ze vroeg of haar Pichu iets gedaan had en Cyril schudde zijn hoofd. "Ik denk eerder dat 't de schuld van mijn Pikachu was," legde hij uit, waarna hij een stuk opschoof. "Kom erbij, ik bijt niet," stelde hij daarna voor met een glimlach, terwijl hij op het bankje klopte. "Ik ben Cyril trouwens, en dit zijn Lúin en Failnaught." Zijn groene ogen gleden eventjes over d'r heen, voordat hij stopte bij d'r gezicht. "Mag ik trouwens zeggen dat je een zeer interessante Pichu hebt." Viel hij uiteindelijk met de deur in huis.

Het meisje legde uit dat haar Pichu verlegen was en dat het waarschijnlijk niet de schuld van Lúin was geweest. Cyril haalde zijn schouders op, het maakte niet zo veel uit wie er schuld was geweest hier, het was gebeurd en daarmee was 't afgelopen.
Oh, ze kwam erbij zetten. Wat gezellig, hij had zijn charme dus nog. Een glimlach speelde rond zijn gezicht terwijl hij Lúin een aai over zijn kop gaf. Ze stelde zich voor als Lucie. "Aangenaam Lucie," zei hij vriendelijk terug. Ze zag er nogal ongemakkelijk uit, zou dat door hem komen? Hij hoopte van niet, hij wilde niemand ongemakkelijk laten voelen. Cyril wilde gewoon een gezellig gesprekje voeren. "Oh, de Crescent Moon. Daar behoor ik ook toe," zei hij daarna met een schaapachtige glimlach op zijn gezicht. "Rank 1, wel is waar. Maar genoeg daarover. Ik heb het idee dat je twijfelt over je keuze?" zijn blik gleed eventjes naar het hoofdje van de vreemd gekleurde Pichu die naar boven was gekomen, voordat hij zijn aandacht weer richtte op Lucie.

Cyril floot zachtjes toen ze zei dat ze bijna rank drie was en glimlachte daarna. "Lekker bezig dus, ik probeer 't zelf rustig aan te doen. Heb niet het idee dat ze echt veel haast zetten achter hogere ranks," zei hij rustig, terwijl hij zijn schouders ophaalde. Hij zag hoe haar glimlach afzwakte toen hij een vraag stelde en vroeg zich af of hij te hard was gegaan. Zelf had hij niet echt idee, maar het kon zijn dat andere dat wel zo opvielen. Lucie reageerde dan ook nogal teruggetrokken en hij krabte eventjes in zijn nek. "Sorry, ik wilde je niet ongemakkelijk laten voelen," zei hij rustig, haar verontschuldigend aankijkend. "Volgens mij zijn mensen hier wat meer ... reserved dan dat ik gewend ben." Legde hij daarna voorzichtig uit. Het verschil in cultuur was hier echt wel te merken, hopelijk zou ze dat snappen.