Tales of

Sinnoh

Hij zou onderhand echt eens een keertje uit Jubilife City moeten vertrekken en zich wat Pokémon gaan vangen, maar de waarheid was dat hij er weinig drive voor had. Ja, hij wilde ergens wel de Champion worden, maar hij was ook wel een luilak die niet te veel moeite wilde doen. En dan had je nog Caspar die voor alles schuw was. Ethan liet zijn blik naar de Bulbasaur glijden en grinnikte toen deze wat dichterbij hem kwam lopen toen er een paar mensen net iets te vlak langs Ethan af liepen. De jongen stak een sigaret tussen zijn lippen en stak deze aan, waarna hij de rook uitblies en zijn blik langs de verschillende etalages liet glijden. In de weerspiegeling van de ruiten zag hij echter een knap meisje passeren en hij kon het niet laten om zijn blik naar opzij te draaien, haar scannend met zijn ogen. Hij zag dat ze blauwe ogen had en dat ze druk naar de etalages aan het kijken was. En Ethan, de klojo die hij was, liep expres in haar pad zodat een botsing niet te vermijden was, al zou dat voor haar waarschijnlijk wel harder aankomen dan voor hem. Caspar bleef op een afstandje staan en keek toe hoe zijn trainer het gedrag vertoonde dat hij al wel wat dagen gewend was.

Ethan zette zich schrap voor de klap die zou volgen en dat resulteerde in het meisje dat naar achteren moest wijken. Als hij echt een gentleman was geweest, had hij haar wel tegengehouden zodat ze zeker niet zou vallen, maar zo was hij niet. Nee, hij was nog beter: hij liet iemand hard op de grond vallen en dan raapte hij haar op. Dat was toch ook wel een beetje een gentleman zijn, niet dan? Helaas gebeurde dat voorval niet zodat hij zijn plan niet kon uitvoeren, maar hij had nu wel haar aandacht. Hij gaf haar een stevige knipoog toen ze hem aan het observeren was met haar blauwe ogen en grijnsde arrogant naar haar. ”Bevalt het je wat je ziet?” vroeg hij op een arrogante toon aan haar. Hij wist dat hij een knappe jongen was en dat zijn looks bij veel meiden in de smaak vielen, dus hij nam wel aan dat het voor dit meisje niet anders zou zijn. ”Ethan is de naam,” stelde hij zichzelf meteen voor. ”En dat daar is Caspar.” Hij knikte naar zijn Bulbasaur, welke haar een nerveus knikje gaf en meteen weer naar beneden keek. Hij was niet zo heel sociaal. Oh well. Daar zouden ze dan wel aan werken.

Sommige meisjes waren niet erg goed in het verbergen van hun irritatie en dit meisje was daar geen uitzondering in. Een kleine grijns kwam om Ethan’s lippen toen ze zichzelf voorstelde als Diana. Het deed hem denken aan een liedje, maar dat ging hij hier maar niet hardop zingen. Hoewel… het zou haar nog meer irriteren en dat zou best grappig zijn. Hij liet zijn blik naar Caspar glijden, welke zijn rode ogen alweer naar de grond had gericht. ”En is deze schoonheid ook op pad om trainer te worden of heeft ze een ander doel voor ogen?” vroeg hij op een flirterige toon aan haar. In het geval van het eerste konden ze misschien wel een gevecht samen doen. Misschien kon hij haar dan zelfs uitdagen om met hem op date te gaan als ze zou verliezen. Dan kon hij haar heel de avond irriteren met zijn opmerkingen en ze zou niet weg kunnen gaan want ze had een weddenschap verloren. Want ja, Ethan ging er natuurlijk wel van uit dat hij zou winnen. Dat dan weer wel.