Diep in gedachten verzonken zat Spencer op een terras, onderuitgezakt in zijn stoel met een biertje op de tafel. Vanochtend had hij een Solrock in zijn zak gehad en nu was hij de trotse eigenaar van een gevlekte mincinno. Hoe hij zoveel geluk had kunnen krijgen, wist hij niet maar dat was niet het enige waar hij over zat na te denken. Het voelde alsof hij een berg op zijn weg had gevonden en daar nu met moeite overheen moest klimmen. Als hij serieus was over het researcher worden, wat hij ook was, zou hij toch vooruitgang moeten gaan boeken. Maar nu voelde het alsof hij alleen maar rapporten schreef, urenlang in bosjes gehurkt zat om het natuurlijke gedrag van pokémon te bestuderen met zijn aantekeningen bij de hand en verder niet veel anders dan dat moest doen. Twijfelde de professor aan hem? Spencer werd wakker uit zijn mijmeringen toen hij een bekend figuur aan het einde van de straat de hoek om zag komen. Hij voelde een mengeling van afkeer en paniek. Meteen dacht hij weer terug aan hun laatste ontmoeting, een gebeurtenis die hij met al zijn kracht had geprobeerd te onderdrukken. Hij zuchtte, trok zijn capuchon over zijn hoofd en staarde woedend naar zijn biertje. Ze had haar Gible in ieder geval niet uit zijn bal en daar was hij alle Goden dankbaar voor. Helaas speelde het lot smerige trucjes en liep in de richting van het terras waar hij momenteel aan zat. Ze liep langs hem heen en hun blikken kruisten. “Kijk eens wie we daar hebben..” bromde hij vlak.
