The brew was expertly prepared by the barista who worked in the cafe she sat in front of. The exterior of the building kinda reminds her of Alola, just because of the fact it was so tropically decorated. Her drink sat in a prettily plain white cup, a leaf pattern decorating the top and a delicate milky foam among the pale brown. The woman wrapped her long around fingers it, she was clearly enjoying the heat that spread through her hands. Then she took a sip, a rather small one. It was bitter, very bitter in fact. Her tongue asking for something else but Nian knew that only babies asked for hot chocolate or milk. Another sip, an even bigger one. And this time she decided too let the warm liquid sit on her tongue for a bit longer. There is a flavor there, and once she became accustomed to the bitterness it steps forth shyly. It is this undertone that is so apparent in the aroma that the woman couldn't smell the bitterness - in fact, she couldn’t smell much of anything besides the cool winter air and the smell of fresh baked pastries. She simply had to get one of those once she was done with her coffee.
Arceus, het was koud vandaag. Nu was hij ook wel in het Noorden van de regio, dus het was een grote kans dat 't hier koud was, maar dit had hij niet verwacht. Zeker niet als je de warmte van Alola gewend was. De jongeman wreef met zijn handen over zijn armen heen en vervloekte zichzelf dat hij geen dikkere kleding had meegenomen. Gelukkig was hij dicht genoeg bij een klein cafeetje waar hij snel naar binnen schoot en genoot van de warmte die hier hing. Hij ademde de geur van gebak en koffie in en besefte zich dat hij honger had gekregen van deze tocht. Ondertussen schudde Lúin en Failnaught zich uit en rilde net zo erg als hun trainer. Toch keek Cyril even nieuwsgierig naar de Deerling, zich afvragend of 'ie alleen veranderde met het regionale seizoen of met daar waar ze waren. Maar aangezien de Deerling nog steeds zijn lente kleurtje had, ging hij uit van 't regionale seizoen. Hij keek 't café eventjes langs en merkte dat het redelijk vol zat. Gelukkig had er buiten nog wel een plekje geweest, al wist hij niet of de jongedame die aan het tafeltje zat blij zou worden van zijn aanwezigheid. Maar goed, hij stapte op de bar af. "Een dubbele espresso en een-" hij keek even snel door 't raam naar buiten. "Sorry, twee van die mini taartjes." Zei hij vriendelijk. Eventjes wachtte hij op zijn bestelling, voordat hij de man betaalde en met handige handen naar buiten liep. Hij zetten de koffie neer en schoof een van de twee taartjes voor de jongedame. "Je zag er hongerig uit," zei hij met een glimlach, waarna hij naast haar plaats nam en zijn koffie in de handen nam. Heerlijk, warmte.
It's been a while I know I shouldn't have kept you waiting But I'm here now
Nian froze for a moment. A stranger had taken a seat at her table. He even bought her an offering, in the from of a small cake. No that- that wasn't why the clock had seemingly stopped ticking. This man, she knew he wasn't him but Arceus- he they did look alike. The same color palette, a similar age. And a sorta air- it was hard to explain. But there was something kind and, trustworthy about it. When she fled, away from Hoenn. For what she had done. She had to leave a lot of things behind- a lot of people. And while those didn't really matter to her. Her fiance did, he was the only one she truly loved. And now she would never see him again. A hint a sadness appeared in her demeanour but she quickly recovered and presented the man with her signature sleazy smile. "For me?" She pressed a hand against her chest and widened her half lidded eyes. "How very sweet," with the tiny fork that could be fond on the edges of the small plate she ticked against the gateau. Causing it to jiggle.
Hij kreeg een glimlach terug voor het taartje dat hij was komen brengen aan de jongevrouw. "Geen dank," zei hij rustig, terwijl hij nog een slok van z'n koffie nam. Zou hij met de deur in huis vallen en een vraag stellen? Hij dacht eventjes na, terwijl Failnaught een neusje tegen zijn knie aan duwde. Hij glimlachte eventjes en gaf een stukje van 't taartje aan zowel de Deerling als de Pikachu, die op de tafel was gesprongen en zijn aandacht gericht had op de jongevrouw. "Excuseer mijn vraag. Maar ik zag een hint van verdriet in je ogen. Mag ik vragen wat er gaande is?" Als ze er niet over wilde praten, zou hij het vast wel horen, toch? Daar ging hij maar van uit. Hij had gemerkt dat mensen hier een stuk minder mellow waren dan dat hij gewend was van thuis, dus moest hij zich er nog eventjes doorheen zetten dat hij sommige dingen gewoon niet kon doen. "Mijn naam is Cyril Riegan trouwens. Crescent Moon." Had 't voordelen om te zeggen wat hij deed? Nee, maar het klonk beter dan alleen zijn naam uitspreken. "En dit zijn Lúin en Failnaught." Stelde hij daarna zijn pokémon voor. De Pikachu zwaaide eventjes naar d'r, terwijl de Deerling naar d'r toe liep en een vrolijk geluidje liet horen.
It's been a while I know I shouldn't have kept you waiting But I'm here now
The men furthered the conversation, and Nian listened. Patiently, taking occasional sips of her coffee and cutting small pieces of her cake. It was very sweet, which was a welcomed change from the bitterness her beverage had to offer. When the man was all but talked out she smiled and leaned forward a little bit. "Actually it's because of you." The woman revealed while she spun a lock of her hair around one of her long digit. Her violet eyes were locked on him, as if she was a predator, gazing at her prey. Knowing that if she would lose sight of him the hunt would be ruined. Not that was the present situation at hand, not yet anyway. "Or well, that's not entirely true; since it's just a coincidence." She added, it's funny how that can happen right? He was even a part of that "Crescent Moon" club, something her ex-fiance would have done too if he came with her to Sinnoh. "My ex-fiance, you remind me of him." That comment didn't really come out the way she wanted too, the tone it was just- it was too sad. Even though she was still smiling. "Sorry, I don't wanna ruin the mood." She then said; racking her racking her brain for another topic of discussion. "My name is Nian, trainer." The woman shook her head and laughed. "Ahh, that doesn't sound nearly as good as crescent moon!" Her brow was a little bit furrowed, and her face somewhat pouted. But it was very clearly there just to add some more comical effect.
Hij knipperde verbaast met zijn groene ogen toen er werd gezegd dat het zijn schuld was. Hij wees iets wat overrompeld naar zichzelf, maar voordat hij iets kon zeggen erover, legde ze 't verder uit. Haar ex verloofde leek op hem en daardoor keek ze zo verdrietig. De glimlach was van zijn gezicht geveegd met deze opmerking en hij keek eventjes naar zijn koffie, waar hij rustig in roerde met het stokje dat erin was gestoken. "Sorry," zei hij daarna, zijn natuurlijke enthousiasme gedempt door het nieuws. Hij dacht eventjes na en keek van haar naar zijn pokémon, zich afvragend of hij de meest obvious vraag zou mogen vragen. Ze zei nog dat ze de sfeer niet wilde verruïneren, maar hij schudde zijn hoofd. "Als iemand dat deed, dan was ik. Al was 't onbewust," zei hij rustig. Ze stelde zich daarna voor als Nian, zei dat ze een trainer was en dat dat zeker niet zo goed klonk als Crescent Moon. Een kleine glimlach kroop terug op zijn gezicht, maar het haalde zijn groene ogen net niet. "Mag ik vragen wat er met je verloofde gebeurd is, of heb je 't er liever niet over?" vroeg hij daarna, een vreemde serieuze toon in zijn stem.
It's been a while I know I shouldn't have kept you waiting But I'm here now
Nian thought she was clear about the fact that she didn't wanna continue to talking about it. But she supposed that he just had a nosy streak in his character-and so didn't do it on purpose. "I'd rather not talk about it," she shot back. Moving one hand swiftly to the now empty coffee cup. Ah, was she so wrapped up in- wel this. That she failed to notice her drink had run out? No matter, ordering another one wasn't something on her to-do list. The bitter beverage was something she couldn't stomach too much of. Quite literally; she would get sick of it. "Its too painful," the woman muttered under her breath. It was a half lie ,the truth still buzzed like a wasp around her, it stung like one too. But she also just didn't wanna spill the beans to a stranger, for what would he think of her then?
Oh, ja die toon viel hem wel op. Hij keek naar zijn koffie en aaide afwezig over het hoofdje van de Pikachu, die een "Pikka~" liet horen, voordat hij knikte naar Nian. "Het spijt me," zei hij voorzichtig. "Ik wilde geen pijnlijke herinneringen naar boven halen," Hij draaide de donkere vloeistof in het rond in zijn kopje, voordat hij de laatste slok ervan nam en het op de grond zetten. Was het onbeleeft om nu te vertrekken, ja misschien wel. Maar aan de andere kant wilde hij haar ook niet nog ongemakkelijker maken door te blijven rondhangen. Hij schraapte zijn keel eventjes. "Vind je 't erg als ik blijf, of heb je liever dat ik weg ga?" vroeg hij daarna voorzichtig. Hij haalde zijn hand van de pikachu af en liet het bordje waarop het taartje had gestaan aflikken door de Deerling, voordat hij langs Nian keek en de omgeving in zich opnam. Hij had een ander offer willen maken, maar als ze liever had dat hij weg ging, snapte 'ie dat ook volkomen.
It's been a while I know I shouldn't have kept you waiting But I'm here now
Ze had dan wel geen drinken meer, maar dat betekende niet dat ze klaar was met geld te spenderen. Ze besloot een voorbeeld aan de man te nemen, en wat eten voor haar pokemons te kopen. Of tja, voor Helios dan. De andere twee vertrouwde ze niet, Rhea zou haar vast en zeker weer bijten en haar Absol zou ook wel een manier vinden om haar voor schut te zetten. De man bood ondertussen zijn excuses aan, en liet haar weten dat het niet zijn intentie was om oude koeien uit de sloot te halen. Nian vernauwde haar ogen wat terwijl ze nadacht over een antwoord. Al snel wist ze de pokeball van haar Ponyta te vinden en haalde hem te voorschijn. Ze was even vergeten hoe groot het wezen was, dus stond het wel een beetje krapjes zo. Maar hey, andere hadden ook hun pokemon bij zich. Dus dan ging zij dat ook doen. "Vind je 't erg als ik blijf, of heb je liever dat ik weg ga?" Klonk er toen. Nian gleed met haar handen over het hoofdje van haar vuur-type terwijl ze de man een zachte glimlach schonk. "Nee nee, het is al goed." Had ze besloten om te zeggen. Ondanks zijn iets wat opdringerige trekje- vond ze hem ook te leuk om weg te sturen. "Ah, dit is Helios, hij is niet zo leuk als die twee," ze wees naar de Pikachu en de Deerling die de man bij zich had. "Maar hij kan er wel mee door vind je niet?" Ze gleed met haar ogen naar een werknemer die toevallig net hun kant op kwam, ze gebaarde dat hem naar haar toe moest komen. En plaatste toen een bestelling voor wat pokepuffs.
