Tales of

Sinnoh

Sinds hij in Hearthome city was, had Jax al veel gehoord over de trophy garden, en de verhalen over al de schattige pokémon die er te vinden waren hadden hem enthousiast gemaakt om er zelf naartoe te gaan. Toch had hij het een hele tijd uitgesteld. Ergens achter in zijn hoofd was er namelijk nog altijd een stemmetje dat zich afvroeg hoe zijn vader zou reageren mocht hij hem hier zo zien. Jax kon zich de teleurgestelde uitdrukking die in woede veranderde al te makkelijk inbeelden. De tuin met schattige pokémon was de laatste plaats waar de man zijn zoon zou zoeken en hij zou alles behalve blij zijn om hem er aan te treffen. Die situatie was niet iets dat Jax wou meemaken; en dat was ook waarom hij zijn droom om coördinator te worden voor altijd geheim moest houden voor zijn vader. Hoe hij dat voor elkaar zou krijgen was iets voor later, want vandaag had hij zich na dagenlang erover na te denken eindelijk zo ver gekregen om naar de trophy garden te gaan. Zijn vader was hier niet, was niet eens in de buurt, en dus moest hij zich niet langer door hem laten limiteren. Met Poppy en Kai aan zijn zij gaf Jax zijn ticket af aan de ingang en ging hij de tuin in.

Hij had nog geen pokémon gezien, maar toch keek Jax opgetogen om zich heen. De bloemen en planten die hier groeiden waren echt prachtig en op zichzelf al de moeite waard om naar te kijken. Toch hoopte hij om ook één van die veelbesproken schattige pokémon tegen te komen. Dat bleef de reden waarom hij hier gekomen was en het zou jammer zijn mocht hij er geen te zien krijgen. Vragend keek Jax naar Poppy toen ze een melodie zong om zijn aandacht te trekken. Ze had een pop in haar handen en hield hem voor haar uit om aan haar trainer te tonen. “Waar heb je die vandaan?” vroeg hij de pokémon waarop zij naar een bankje wees. “Heb je hem op dat bankje gevonden?” Poppy knikte en drukte de pop tegen haar lijfje. Ze zag er nog schattiger uit dan anders. Maar toch moest hij nee tegen haar zeggen. “Kan je hem terugleggen?” De pokémon keek hem beteuterd aan. “Er is vast iemand naar op zoek die heel verdrietig gaat zijn als die diens pop niet meer terug kan vinden.” De igglybuff knikte en legde het speelgoed terug waar ze het had gevonden. Hopelijk zou de eigenaar van de knuffel hem terugvinden als hij hier op het bankje bleef liggen. “Ik koop jou jouw eigen knuffel wanneer we terug in de stad zijn, goed?” sprak Jax met een glimlach terwijl hij de pokémon oppakte. Daarop begon Poppy vrolijk een liedje te zinnen en gingen ze weer verder.

Jax neemt de knuffel niet mee.

Poppy hield nog even het bankje in de gaten, maar al snel verdween het uit het zicht en focuste ze zich op de onbekende omgeving. Nieuwsgierig liep ze van een struik naar een bloem en weer naar een andere plant. Ze was zo druk bezig dat het Kai was die als eerste iets opmerkte. De pokémon liep voor Jax uit en stond plots stil. Bijna trapte Jax op de popplio, maar hij wist nog net een stap opzij te zetten en zijn evenwicht te bewaren. Ka—” begon hij de pokémon streng aan te spreken, maar toen viel zijn blik op wat Kai’s aandacht had getrokken. Een kleine pokémon was verderop besjes van een struik aan het trekken. Jax haalde zijn pokédex boven. Die wist hem te vertellen dat het een pichu was, maar de afbeelding die erbij stond deed de trainer fronsen. De kleuren op de foto waren helemaal anders dan die van de pokémon voor hem. Was dit een speciale pichu? Het moest wel zo zijn. De oranje kleur maakte de pichu ook nog eens veel schattiger en Jax besloot dat hij de pokémon moest hebben. Dit zou een goede aanvulling voor zijn team zijn.

Terwijl hij dit allemaal aan het bedenken was, was Poppy dichter naar de pichu toegegaan en begon ze een liedje te zingen. De pokémon draaide zich om en keek geïnteresseerd naar de igglybuff voor zich. Terwijl de pichu afgeleid was, kwam Jax wat dichterbij, maar nog altijd op een ruime afstand, en zette hij zich op de grond zodat hij niet intimiderend over zou komen. Ook Kai had het gezang opgemerkt en kwam hij naar de bron toe om te luisteren. Na een tijdje kuchte Poppy een paar keer en stopte ze met zingen—ze zou moeten wachten tot haar volgende evolutie voor haar longen volledig ontwikkelden. Nu de pichu niet langer gefascineerd was door de melodie en weer op zijn omgeving lette, merkte hij ook Jax en Kai op. Eventjes bleef de pokémon naar de twee staren, maar dan begon hij gekke bekken naar de popplio te trekken. Was dit wat de pokédex bedoeld had met dat pichu’s speels waren? De kleine pokémon leek alleszins niet bang te zijn. Kai interpreteerde de pichu’s gekke bekken als een uitnodiging om te spelen en blies een bubbel uit zijn neus waarmee hij een trucje deed.

“Pichu,” probeerde Jax de aandacht van de kleine pokémon te trekken. Bij het horen van het woord draaide de pichu zich om naar de trainer en keek hij hem vanaf een afstand nieuwsgierig aan. Dit was het moment waarop hij de pokémon moest overtuigen om bij hem te blijven en het niet op een lopen te zetten. Jax legde wat pokémonsnacks die hij eerder uit zijn tas had gehaald toen de pichu met Kai bezig was voor hem op de grond en schoof zichzelf toen wat naar achteren zodat er nog altijd afstand tussen hem en de pokémon bleef. “Hier, deze zijn voor jou,” sprak hij. Eventjes wachtte hij af wat de pichu ging doen alvorens hij een pokébal tevoorschijn haalde. “Zou je met mij mee willen gaan?”

Een glimlach ontstond langzaam op zijn gezicht toen de pichu dichterbij kwam en de pokébal bekeek. Jax keek er zo hard naar uit om de pokémon zijn nieuwe partner te kunnen noemen. Samen zouden ze gegarandeerd contests winnen. Maar nog voor de pichu zijn beslissing kon nemen, grepen twee klauwen hem vast en werd hij de lucht in getrokken. Verbaast sprong Jax overeind. Een staraptor had de kleine pokémon gegrepen, vast als hapje, en dat zou Jax niet laten gebeuren! “Kai, water gun,” droeg hij de pokémon op waarna hij zich op zijn igglybuff richtte. “En Poppy, doe sing!” Als de staraptor dacht dat dit een makkelijke maaltijd zou worden dan dacht hij verkeerd. De waterstraal van Kai raakte de vogel waardoor die de pichu losliet. “Kai, creëer een bubbel voor pichu,” reageerde Jax. Net op tijd was de bel geblazen waardoor de kleine muis er veilig op landde.

Een boze staraptor keerde zich om en richtte zich op Jax en zijn pokémon—het gezang van Poppy had kennelijk niet gewerkt; de pokémon was niet in slaap gevallen. “Kai doe disarming voice, Poppy gebruik pound.” De combinatie werkte perfect. Door Kai’s disarming voice was de staraptor lang genoeg afgeleid dat Poppy hem kon raken met pound. Dat hij nu zo van zijn hapje beroofd werd, vond de pokémon echter helemaal niet leuk en met hoge snelheid vloog hij op de popplio af. “Kai, ontwijk—” Maar het was te laat. De staraptor vloog met zijn quick attack tegen Kai aan die door de aanval achteruit geworpen werd. Maar terwijl Jax toekeek hoe de popplio overeind kwam, voegde een vierde pokémon zich bij het gevecht. De pichu die tot nu toe aan het bekomen was van zijn plotselinge vlucht liet de elektriciteit in zijn wangen los op de staraptor. De vogel werd op de grond geslingerd en de pichu jankte toen hij ook zichzelf elektrocuteerde. “Kai, snel, gebruik aqua yet,” nam Jax gebruik van de tijd die de vogel nodig had om overeind te komen, waarop Kai razendsnel op de staraptor afsprong en hem volop raakte.

De staraptor was echter nog niet uitgevochten, kwam opnieuw recht en vloog hoog in de lucht om met een enorme vaart naar beneden te storten; recht naar Kai. De watersoort kon de quick attack niet ontwijken en werd daarna ook nog door een close combat geraakt. “Kai!” Jax beet op zijn lip toen hij zag wat er met zijn pokémon aan het gebeuren was. “Poppy, help hem, gebruik pound.” Maar nog voor de igglybuff haar partner te hulp kon schieten, vloog een nieuwe straal elektriciteit op de staraptor af. Kai, staraptor en pichu werden alledrie geëlektrocuteerd door de aanval, maar de eerste twee hadden het meeste schade opgelopen tijdens het gevecht. Kai probeerde nog eens recht te staan, maar wankelde en viel op de grond, niet langer in staat om te vechten. De staraptor was dat, voorlopig, echter nog wel. Jax probeerde even niet te denken aan zijn popplio die er best erg aan toe was. Hij moest zich op dit gevecht concentreren om pichu te redden! “Poppy, gebruik sweet kiss en daarna pound.”

Staraptor dupliceerde zich waardoor de sweet kiss en de pound elk een kopie raakte. “Poppy, sing, nu!” Hopelijk zou haar gezang de vogel deze keer wel in slaap krijgen. En, ja, het lukte! De staraptor leek eerst niet toe te willen geven aan de melodie, maar zakte dan toch neer op de grond. “Goed gedaan Poppy,” complimenteerde Jax zijn pokémon vooraleer hij naar Kai toeging. De popplio was duidelijk als verliezer uit het gevecht gekomen, maar Jax was zo trots op hem. “Jij ook goed gedaan,” sprak hij waarna hij diens pokébal tevoorschijn haalde en hem er in liet. Dan nu nog het laatste dat hij moest doen, want hij wou hier weg zijn voor de staraptor wakker werd. Zijn blik viel op de pichu die nog aan het bekomen was van de schokken die hij zichzelf had gegeven. Rustig ging hij naar de pokémon toe terwijl hij sprak: “Bedankt om mee te vechten.” Trots rechte de pichu zijn rug en keek hij Jax aan. Die haalde opnieuw een lege pokébal tevoorschijn. “Wat zeg je ervan? Wil je met mij mee?”

Kai: water gun - hit
Poppy: sing - miss
Kai: disarming voice - hit
Poppy: pound - hit
Staraptor: quick attack - hit
Pichu: thunder shock - hit
Kai: aqua yet - crit
Staraptor: quick attack - crit
Staraptor: close combat - hit
Pichu: thunder shock - hit
Staraptor: double team - hit
Poppy: sweet kiss - miss
Poppy: pound - miss
Poppy: sing - hit