Tales of

Sinnoh

Ze keek kort naar de jongen met zijn witte haren en glimlachte naar hem. Hij was niet vervelend geweest in hun eerste ontmoeting, dus ze had niks tegen hem. Maar toch, ze was hier om iets anders. "Nou, blijkbaar wel he?" zei ze met een glimlachje. "Succes alvast met je vangst, voor we elkaar's Pokémon wegjagen," noemde ze vervolgens, want in je eentje kon je toch wellicht meer Pokémon treffen dan met z'n tweeën.

Ze waadde de struiken door totdat ze een rustige plek had gevonden in een bos. Zou ze hier weer Alolan Vulpixes treffen?  Of toch iets anders? In alle rust zette ze een lure neer, deze open draaiend en de geur verspreidend. Leda kwam naar voren en zette haar neus aan de lure, nieuwsgierig er zelf aan snuffelend. Blijkbaar rook het lekker.

voor een Pichu

Een kleine muis kwam tussen de struiken vandaan, een Pichu. Voor een paar momenten keek Lucie ernaar, twijfelend. Wilde ze zo'n Pokémon in haar team hebben? Zo'n kleine baby? Ze waren zo fragiel. Ze wist niet of ze het durfde. Straks overkwam het iets. Nee. Ze schudde haar hoofd en pakte een Pokémon brokje uit haar tas. Ze gooide deze weg en hield Leda tegen, opdat deze er niet achteraan ging.

Ze zette hierop een nieuwe lure neer, terwijl Leda mokkend haar voetje begon te poetsen, duidelijk beledigd dat ze niet ook een snoepje mocht.

voor een Pichu

De struiken ritselden en Lucie keek hoopvol op, haar blauwe ogen gericht op de struiken. Maar... Hier verscheen nog een muis. Of was het dezelfde? Lu kon ze niet goed uit elkaar houden. Een frons verscheen op haar gezicht. Wat was dit nou? Was haar lot verdoemd te zijn tot muizen vinden? Waar was de muizenvanger als je hem nodig had? Je zou bijna een shrine aanleggen met muizenvallen. Maar voor nu zuchtte Lucie alleen maar lichtjes. Misschien was het niet handig om snoep te geven. Dan kwamen ze terug.

"Powder Snow, jaag hem weg," merkte Lucie op aan haar Vulpix, waarna deze een nevel aan poedersneeuw de kant van de Pichu opstuurde. Toen deze het hazenpad had gekozen, zette ze, opnieuw, een nieuwe Lure uit. Daarna gaf ze, dit keer, Leda een snoepje als beloning.

voor een Pichu

En... Nog een muis. Lucie zette haar handen even tegen haar voorhoofd en zuchtte. Was dit het universum? Was er een muizenplaag op komst? Was deze er al? Moest ze dit melden bij Crescent Moon? Ze hief haar hoofd weer, richtte haar blik op Leda. "Jaag maar weg, Leda," zei ze met een zucht.

De Vulpix vond het maar een feest en sprong op, luid keffend op de Pichu afrennend. Deze maakte rechtsomkeerd en dook te struiken weer in met een gil. Ondanks alles kon Lucie het niet helpen om te grinniken. Dat zou hem leren. Hierna ging ze in kleermakerszit zitten, en pakte ze de volgende lure. Wat een feest dit.

voor een Pichu

Ritsel ritsel ritsel... En ze wist het al voordat ze hem zag. Nog een muis kroop uit de struiken. "Ik wil jou niieeet," verzuchtte Lucie hardop. Zou het universum haar haten? Dat ze niks bijzonders kreeg? Vast wel. Het was alsof iemand haar kansen zat te rollen en er heel erg om zat te lachen.

"Leda!" riep ze haar Vulpix toe. Deze vond het een feest, muizen vangen, fantastisch. In ieder geval hoefde ze geen sloten over. En zo werd wéér een Pichu de struiken in gejaagd en wéér een nieuwe lure neergezet.

voor een Pichu

Je had pech en je had pech. Misschien was het karma, ze wist het niet. Ze wist niet wat ze gedaan had, maar karma was een ding. Met een zucht liet ze Leda terugkeren naar haar Pokéball. Tijd voor het zwaardere geschut. Haar Galarian Ponyta kwam uit de Pokéball en schudde haar manen uit.

"Gebruik je confusion, Aurora," mopperde Lucie geïrriteerd. De Ponyta haar ogen gloeiden op, idem haar hoorn. De Pichu werd de lucht in geheven terwijl deze nog opnieuw naar de Lure aan het lopen was. Met een kleine salto door de lucht, werd deze terug de struiken in geslingerd. Hoppa, yeet. Ze maakte een nieuw pakje lures open. Met een plof zette ze een nieuwe lure demonstratief op de grond.

voor een Pichu

Ze hoorde de voetstapjes en zuchtte al intern. Nee. Nee. Niet nog één. Waarom bleven al die muizen haar achtervolgen? Ze liet zich achterover vallen op het gras, klaar om het op te geven, om weg te lopen en hier nooit meer terug te keren. Ze had haar geluk verspeeld de vorige keer met het vangen van Orion en nu zou ze alleen maar muizen krijgen.

Ze draaide haar hoofd wat opzij, haar oor in het gras, om naar de nieuwe muis te kijken. Spontaan krabbelde ze overeind. Deze Pichu was chocolade gekleurd. Was hij shiny? Ze grabbelde haar Pokédex erbij en richtte deze op de pichu, maar deze errorde. Huh? Ze knipperde verbaasd met haar ogen. Dat was niet de bedoeling. Ze haalde de shiny Pichu tevoorschijn, maar deze leek geenszins op de Pichu die hier stond. Wat was dit?

Was dit een nieuwe mutatie? Iets wat uit de natuur moest blijven? Ze wilde niet eens een Pichu. Maar.. Deze kon ze toch niet hier zo laten zitten? Zou hij dan doodgaan in de natuur? Zonder de gebruikelijke kleuren? Ze haalde huiverig en diep adem bij de gedachte. Nee, dan kon ze hem beter vangen en als huisdier herplaatsen... Ze hief zichzelf wat verder overeind. Ze moest deze Pichu vangen en hier weghalen.

"Aurora, gebruik je Tail Whip, volg op met een Tackle," zei ze zachtjes. Zo'n fragiele baby, net zo fragiel als dat haar Piplup was geweest. Het deed haar pijn dat ze ermee moest vechten. Maar ze deed het. De Ponyta zwiepte met haar staart, de aandacht van de nieuwsgierige Pichu trekkend, waarna ze naar voren rende en uitgelaten haar hoofd vol tegen de Pichu bonkte, een voltreffer. Lucie beet op haar lip, het zweet brak haar lichtjes uit. Ze wilde dit niet.

De Pichu leek verbijsterd door deze gang van zaken en kwam wat wankel overeind. Vervolgens gebruikte het Play Nice om te vragen om vrede. Het was echt nog een kleintje, besefte Lucie zich en haar hart kneep zich wat samen. Misschien had ze dit anders op moeten lossen, proberen vrede te sluiten met het kleintje. Maar haar hoofd was meteen naar Violence gegaan.

Ze voelde zich schuldig.

"Confusion," gaf Lucie aan, haar stem nog steeds zacht. Haar Ponyta hief de kleine Pokémon de lucht in, ogen en hoorn gloeiend, waarna ze deze omkeerde in de lucht en deze liet vallen. De Pichu leek hier maar wat duizelig van te zijn. Het bleef wankelen toen het opstond. Toch gloeiden de wangetjes van de Pokémon op en schoot deze een rake Thunder Shock de kant op van Aurora. Deze schudde haar vacht manen uit, duidelijk geïrriteerd, maar nog niet echt geschaad nog.

Lucie haar hart bonkte dit keer niet in haar keel voor haar Ponyta, maar voor dit kleintje wat ze aanviel. Met Orion was het anders, die stond stevig in zijn bontslofjes. "Nog een keertje een Tackle" gaf ze haar Ponyta aan. Ze konden het beter snel afmaken. Dan was het zo snel mogelijk voorbij voor iedereen. De Pichu was te erg in de war om de aanval te ontwijken en deed zichzelf vervolgens ook pijn in zijn duizeligheid. Het was zo sneu. Het kleine kereltje was helemaal niet voorbereid op al dit geweld.

In het rond blijven rammen voelde verkeerd. Misschien was het zo wel genoeg geweest. "Gebruik je Confusion nog een keer," gaf ze haar Aurora aan. Maar doe voorzichtig. Hoe ze ooit verwacht had dat ze een trainer kon worden. Ze had zo'n fout gemaakt op dat vlak. Pokémon gevechten? Niks voor haar. Nadat de Pichu weer met een plof op de grond terecht kwam en bleef liggen, stond haar hart eerst stil. Was de Pokémon dood? Nee toch? Ze had toch niet..?

Ze rende op de Pichu af en pakte deze beet, hem voorzichtig op schoot trekkend. Een kleine, doch zwakke schok kwam van de Pokémon af en Lucie kneep haar ogen eventjes kort dicht. Het deed niet echt pijn, maar het voelde wel erg onprettig. "Sshh.. shh.." murmelde ze zachtjes terwijl ze de Pokémon vasthield. Ze had nog één speciale Pokéball, en ze wist niet goed wat haar bezielde om deze te gebruiken voor een Pokémon die ze niet wilde houden. Maar dit kleintje, dit fragiele kleintje. Ze wou hem een fijn leven gunnen. En misschien was het dan ook wel exact de reden waarom ze de Luxury Ball uit haar tas haalde en deze voorzichtig, alsof de Pokémon van glas was, tegen de Pichu aantikte, deze doen verdwijnend in de Luxury Ball. Voorzichtig legde ze de ball neer zodat de Pichu zelf de keuze kon krijgen of hij voor ronde twee ging, of dat hij bleef zitten in de bal.

AND NOW MY WATCH HAS ENDED

De Pokéball klikte dicht en voor een moment bleef Lucie er alleen maar naar kijken terwijl alle spanning haar lichaam verliet. Ze liet zichzelf op haar knieën zakken in het gras en pakte de Pokéball voor een moment vast, waarna ze deze kort tegen zich aandrukte en daarna in haar zak liet glijden. Haar Ponyta kwam haar kant op en drukte haar neusje tegen het voorhoofd van Lucie aan, wie prompt haar armen om de nek van haar trouwe Ponyta heen sloeg. Ze weigerde te huilen, maar even troost zoeken was toch wel.. heel erg fijn.

Ruddles joined the team