Het bos was veel groter dan Eliza had verwacht en het had niet lang geduurd vooraleer ze verdwaald was geraakt. De bomen leken allemaal hetzelfde waardoor ze niet eens wist of ze de juiste of verkeerde kant op ging of dat ze in cirkels aan het rondwandelen was. Er moest toch een manier zijn om—een idee begon opeens vorm te krijgen. Waarom had ze daar niet eerder aan gedacht? Geïrriteerd met zichzelf omdat dit haar uren geleden al uit het bos had kunnen krijgen haalde ze Cerberus’ pokébal boven, vergrootte ze hem en liet ze de pokémon eruit. De growlithe ging braaf voor haar zitten en wachtte op wat zijn trainer te zeggen had. “Kan jij iemand anders in de buurt ruiken?” De pokémon had een zeer sterk reukvermogen en met wat geluk kon hij een andere trainer ruiken die wel de weg wist. Cerberus stak zijn neus in de lucht en snoof om zich heen. Na een tijdje keek hij om naar Eliza; met zijn snuit gebarend dat ze hem moest volgen vooraleer hij wegstoof. Blij dat ze misschien een uitweg had gevonden, ging ze achter de pokémon aan. Eliza probeerde hem bij te houden, maar hij leek alleen maar sneller te lopen hoe verder ze gingen. Net op het moment dat de steken in haar zij zo pijnlijk werden dat ze dacht dat ze hem niet meer kon volgen verscheen een figuur tussen de bomen. Eindelijk. Cerberus kwam tot stilstand voor het meisje en ook Eliza kwam iets later aan. Moeizaam puffend probeerde ze woorden over haar lippen te krijgen. Dat lukte natuurlijk niet. En dus moest ze eerst in stilte op adem komen voor ze weer kon spreken. “Sorry, weet jij de weg naar Eterna city?” vroeg ze nog altijd buiten adem.
Door één of andere redenen was ze in dit bos terecht gekomen terwijl ze eigenlijk totaal de andere kant op moest. Snel rommelde ze in haar tas, maar verdorie ze had haar kaart en alles dat haar kon helpen op de tafel laten liggen in haar verblijfplaats. Och wat was ze toch dom bezig vandaag zeg, zo verstrooid en nog wattes. En nu was ze beland in een stom bos ergens in de buurt van Eterna en ze had geen idee welke richting ze op moest.
Opeens kwam er een Growlithe in zicht die op haar af rende. Even wist het meisje niet goed wat ze moest doen, maar gelukkig kwam die hond tot stilstand. Haar benen trilden nog zachtjes maar ze zorgde ervoor dat ze kalmeerde. Ook verscheen er iemand na een beetje tijd. Deze liep te puffen en te hijgen zoals een letterlijke hond op een hete zomerdag na wat gelopen te hebben. Hoe dan ook kwam deze uiteindelijk op haar woorden. ‘Sorry, weet jij de weg naar Eterna City?’, vroeg de ander, nog steeds wat buiten adem. Haar blauwe blik bestudeerde het roosharige meisje even en schudde vervolgens haar kop. “Nope. Ik ben zelf verdwaald.”, ze kruiste haar armen terwijl ze rondom haar keek. Het moest ook echt altijd haar overkomen eh.
Ze probeerde de snelle op en neergaande bewegingen van haar borstkas rustig te krijgen met steeds dieper wordende ademhalingen en zodra ze weer wat op adem was vroeg ze of het meisje de weg naar Eterna city wist. Het antwoord was niet waar Eliza op gehoopt had. De ander was net als zij verdwaald. Met een verslagen zucht richtte ze haar blik op de grond. Hoe moest ze ooit uit dit bos geraken? Een snuit tegen haar been haalde haar uit haar gedachten en zorgde ervoor dat ze naar Cerberus’ blije gezicht keek. “Ja, dat heb je goed gedaan,” bedankte ze hem omdat hij het meisje had gevonden waarna ze hem over zijn kop aaide. Het was niet zijn schuld dat de ander de weg niet wist en dus kon ze ook niet boos zijn op de growlithe. Eliza had nu echter ook geen plannen meer die haar uit het bos zouden kunnen krijgen. “Vind je het goed om samen de weg naar Eterna city te zoeken?” richtte ze zich weer op het meisje. Met al de wilde pokémon in Eterna forest leek het haar veiliger om samen te blijven. Zeker omdat, aangezien ze verdwaald waren, ze hier misschien zelfs de nacht zouden moeten doorbrengen.
