Tales of

Sinnoh

Daar zat hij dan. Met Ava aan zijn voeten, en Ira en Nano die vrolijk achter elkaar aan renden op het grasveld. Zijn team begon ergens op te lijken, en met ‘ergens’ bedoelde hij dat het half de goede kant op ging, en de andere helft.. ja.. hij had geen idee eigenlijk. De metapod stond ergens op het grasveld, hij had het uit de pokéball gehaald zodat het.. eh.. ja, gewoon kon staan. Want dat was alles wat een metapod deed, blijkbaar. Staan, en blijven staan, in de hoop dat het niet aangevallen werd, want het enige wat hij kon was harden en string shot. Wat super oninteressant.

Opeens bleef Ira verstijfd stilstaan, zijn zicht op de metapod, een twinkeling in zijn ogen. Oh. Cassian haalde zijn wenkbrauwen omhoog, terwijl hij toekeek hoe de charmander een paar passen achteruit liep. Was hij nou bang voor de metapod of- oh nee! Hij bewoog niet, want hij wist dat het toch al te laat was om er iets tegen te zeggen. Ira nam een sprintje, en trapte zo met zijn poten tegen de metapod, die met een sierlijke boog de lucht in vloog. Recht op een suikerspinhoofd af. Oh. Hij duwde zichzelf van de grond, maar kwam tot stilstand toen de pokémon midden in de lucht begon te gloeien.

Het was wellicht niet de meest spectaculaire pokémon, laten we heus zeggen dat metapod de saaiste pokémon in de hele pokédex was, maar deze evolutie was er een waarvan je hoopte het op film te hebben. Want niemand zou hem geloven hoe de pokémon midden in de lucht eindelijk uit zijn cocon kwam en zijn vleugels uitsloeg. Elegant en sierlijk bracht de butterfree zichzelf tot stilstand, nog geen tien centimeter van de vrouw af. Een minpunt, in zijn ogen, maar hij moest toegeven, impressive nonetheless. Wacht, had hij zojuist een tweede evolutie meegemaakt? Hij wist niet hoe snel hij zijn notebook tevoorschijn moest halen om wat dingen te noteren, het boeide hem niet wat mevrouw suikerspin van het hele gebeuren vond.

Het werd de butterfree niet gegund. Ze fladderde nog maar enkele seconden met haar nieuwe vleugels, toen een andere pokémon haar zag als potential threat en een fire blast haar kant op stuurde. Helaas voor de butterfree, zag ze deze niet aankomen, en een gil weerklonk over het veld. Waardoor hij snel omhoog krabbelde en zo snel mogelijk op zijn gloednieuwe pokémon afrende. Hallo! Dat was niet de bedoeling!

”Verdomme,” bromde hij terwijl hij een random picknick deken van de grond opraapte - tot groot ontzag van de mensen die er hun eten op hadden gedumpt - en deze om zijn butterfree heen sloeg om diens vleugels te blussen. Hij hield de arme bug pokémon vast, terwijl het zachtjes snikte. ”Wat is mis met jou!” Bromde hij naar de imitatie van Nurse Joy. Niet zijn arme butterfree! Het was gewoon een onschuldige vlinder!

Hij vernauwde zijn blik bij haar woorden. Ira stond vlak achter hem, ogen groot, Ava ernaast, een vurige blik op de Mawile gericht. Hij hief een hand op naar zijn cyndaquil. ”Het is oké, Ava.” Liet hij horen, waardoor ze haar blik van de mawile afkeerde en bezorgd opkeek naar de butterfree. Hoe durfde ze te zeggen dat hij zijn eigen pokémon niet onder controle had, terwijl zij degene was met de jankende sobble, de jangmo-o die iedereen met tranen aanviel, en blijkbaar een mawile die fire blast op een butterfree afschoot. Van alle aanvallen die het had kunnen kiezen. Het zullen de fairy genen wel zijn.

Hij hield zijn butterfree voorzichtig vast, haar gezichtje verstopt tegen zijn borstkas. Hij had nooit gedacht dat hij zich zoveel zorgen kon maken om een bug type, maar de manier waarop ze snikte en veiligheid zocht bij haar trainer, zorgde ervoor dat hij toch een beetje om de pokémon begon te geven. Een stomme bug pokémon, maar het was zijn stomme bug pokémon. Hij wilde zich wegkeren van de suikerspinvrouw, totdat hij de berry in haar handen zag, en liet toen een zucht horen. Natuurlijk wilde ze helpen. ”Butterfree?” Hij had de pokémon nog geen naam gegeven, maar het reageerde op zijn speciesnaam, haar grote ogen op haar trainer gericht, voordat ze zijn blik volgde. Zoals iedere pokémon, fleurde ze direct wat op bij het zien van de oran berry. Die wilde ze wel hebben!

Ah kijk toch eens, Nurse Joy kon toch nog iets van vriendelijkheid tonen. Al durfde hij te wedden dat ieder greintje van die warmte was om te voorkomen dat ze een dikke lawsuit aan haar kont kreeg geplakt, zoals hij al zei, hij kende haar type. Hij was opgegroeid met mensen van haar type. Zijn butterfree viel er echter voor, en met de tranen nog op haar wangen, draaide ze zich volledig om naar de oran berry die de vrouw voor haar uit hield. Echter, leek ze de veiligheid van haar trainer’s armen niet te willen verlaten, en opende haar mond. Lekker lui weer. Cassian zette een kleine pas dichterbij zodat de butterfree erbij kon.

”Ik blijf bij mijn standpunt, je zou een geweldige nurse zijn.” Besloot hij in het moment te zeggen, natuurlijk, want dit was het perfecte moment om een inappropriate comment te maken. Hij liet zijn blik terugvallen op de butterfree. ”Klaar om je vleugels weer te spreiden?” Voorzichtig wikkelde hij haar uit het doek, zodat ze een tweede poging kon doen tot vliegen. De vrouw had nog steeds een deel van de oran berry in haar handen, en uiteraard was dat het eerste waar de butterfree meer van wilde weten. En het deken? Die gaf hij weer terug aan de vrouw die ongeduldig achter hem stond te wachten. Oops. Niet zijn probleem.

Ze zou een goede nurse zijn. Hey, geen slechte bedoelingen, het was gewoon een compliment. Ze zag er zo heel zorgvol en lief uit - ha, nee, wat een grap. Ze had gewoon datzelfde roze haar als Nurse Joy, daar deed hij het om. De butterfree kroop uit de doek, en hij gaf het terug aan de vrouw waar hij het zo nonchalant van geleend had. Een grijns trok over zijn lippen, terwijl de butterfree van zijn hand liftte en op die van Amèlie stapte.

En toen, opeens, uit het niets, totaal uncalled for, schoot een ijzige pijn door zijn lichaam. Zijn smug grijns werd van zijn gezicht geveegd, en zijn gezicht vertrok. Opeens stond hij geen 1.88m hoog meer, maar zakte hij zo door een van zijn knieën. ”Arceusverdomme,” schold hij, zijn handen op de knie die het verdomde beest geraakt had. ”Ik zal je ma'en-” gromde hij terug als dreigement naar de Mawile. Maar toen hij zich omhoog wilde duwen, leek er niet veel beweging te zitten in zijn knie. Vol verbazing staarde hij naar de ijzige laag die zich om over zijn knie had gevormd. Dat kon er ook nog bij. Hij keek omhoog naar Am. Nou, die zag er niet veel minder uit als Nurse Joy van hier beneden, wat jammer weer. Misschien als ze nou niet zulk suikerspin roze haar had en zo'n lege persoonlijkheid, dan was hij voor andere redenen door zijn knie gezakt.

Hij moest maar oppassen met zijn dreigementen, en jawel hoor, de mawile boog naar voren en liet haar lelijke tandjes aan hem zien. Met een zure blik keek hij naar de pokémon, want hij had nou ook niet bepaald zin om een hap uit zijn gezicht kwijt te raken. En wellicht een infectie op te lopen. Nee. Daar was zijn gezicht te mooi voor. Misschien moest de Mawile eens een stuk van haar haren afbijten, daar zou ze meer baat bij hebben. Het ijs over zijn knie leek te smelten, en verbaasd keek hij weer opzij. Daar stond dan zijn trouwe starter, de vurige vlam om haar rug een warmtebron waar het ijs van de Mawile niet tegen kon. Hij kwam weer omhoog zodra het kon, de rest van het ijs van zijn broek af kloppend. Wat vervelend weer.

Hij zei niks, hield enkel zijn hand uit zodat de butterfree terug naar hem zou komen. Nu er geen berry meer over was, zag de pokémon geen interesse meer in de vrouw en stapte over op zijn arm. Zonder gedag te zeggen draaide hij zich om, want het laatste wat hij wilde was nog één seconde bij Nurse Joy spenderen. Ze was het niet waard, zelfs al was haar ego ervan overtuigd dat ze dat wel was. Zijn pokémon volgden hem op de voet, Ira gooide nog een vuile blik naar achteren naar de Mawile, maar deed verder niks.

Zijn ijsblauwe blik richtte zich op de butterfree die zich vasthield aan zijn arm. Ze was druk bezig met het schoonpoetsen van haar mond, en de verbrande vleugels oogden al een stuk beter. Hij slaakte een diepe zucht. Butterfree, de butterfly pokémon. Dat een pokémon zoals haar kon evolueren uit een caterpie, een doodnormale worm, en een metapod, een cocon die niks anders deed dan gewoon stilzitten. Het was bijna te bijzonder voor woorden, de wereld van genetica zou hem altijd verbazen op dat gebied.

Met die laatste gedachte, draaide hij zich nog een keer terug naar de suikerspinvrouw, toen hij al zeker ver genoeg uit de buurt was om nog een aanval van haar pokémon te kunnen ontwijken. ”Nog een hele fijne dag, Nurse Joy!” Sprak hij excentriek en luid, zodat iedereen op het veld hem kon horen, waaronder haar. Hij schonk haar een vervelende glimlach, voordat hij in de menigte verdween. Dat zal haar leren.