Tales of

Sinnoh

Ah perfect, er was markt. Mindo vond het nog altijd mateloos irritant dat ze de steden en diens agenda hier niet kende, het maakte alles zo onnodig moeilijk. Maar goed, het was wat het was, niet alsof ze echt terug kon naar thuis. Gelukkig was er één ding dat ze nog wel kende, en dat waren drukke plekken. Die waren allemaal hetzelfde, altijd mensen als kippen op elkaar gedrukt - en niet de vrije uitloop soort kip, denk legbatterij. Anyway, dat was iets waar ze mee om kon gaan. Daarom ook dat ze wat langer hier in Jubilife was blijven hangen, blij dat deze stad wat groter was dan de laatste paar kneuterdorpjes. Nu had ze haar donkere capuchon over haar hoofd geslagen en bewoog zich onmerkbaar door de menigte, haar scherpe oog gericht op iemand die haar zou kunnen helpen. Eenmaal in de mensen massa maakte ze uiteindelijk haar keuze, een figuur die in haar pad kwam. De meid zette een stap voorruit in zijn pad en botste zo tegen hem aan, waarbij hun lichamen elkaar kort raakten. "Oh, sorry!" sprak ze met een glimlach en alles zou perfect zijn gegaan - maar een wind stak plots op en duwde haar capuchon wat weg, waardoor kort haar gezicht zichtbaar was. Shit, nu was ze herkenbaar. Ze gunde hem een vluchtige glimlach en stapte door, waardoor haar kleine, donkere postuur vrijwel direct verdween in de menigte. Shit, oké, gene perfecte uitvoering. Beetje roestig, kon gebeuren. Volgende keer toch maar weer voor een bejaarde gaan. Ach, deze stad was zo groot, wat was de kans dat ze hem toch eens tegen zou komen? Bovendien had ze wat ze nodig had: zijn portemonnee. Hehe, score.

Met haar zwarte schoen duwde ze de deur voor haar open en werd direct begroet door de geur van alcohol. De kroeg zag er wat shabby uit en was gevuld met al even shabby mensen van alle leeftijden. Elliot, haar shiny piplup, zat in haar rugzak en keek wat angstig toe. Mindo deelde duidelijk niet dat ongemak. Zonder blikken of blozen stapte ze naar de bar en zette zich neer op een van de hoge krukken, Elliot zette ze naast haar neer. Ze opende met glimmende ogen de portemonnee die ze eerder die dag had toegeëigend en wist dat het een goed avond zou worden. De meid bestelde één bier en wat water voor haar pokémon, die ze ook meteen van wat eten voorzag. Tegen de tijd dat ze geserveerd werd, rinkelde het belletje van de deur en luidde een nieuwe gast aan. Zonder echt na te denken keek Mindo diens richting op, waarna ze zich direct afwendde. Shit, shit, nee, hoe dan? Het was hem. De meid keek de andere kant uit en zette haar capuchon op. Oh Arceus, als hij maar niet deze kant op kwam.

&Alaric

Shit, shit, shit! Hij kwam hierheen. Ze wilde zich al omdraaiden om zogenaamd het toilet te bezoeken, maar het was al veel te laat. Hij stapte zonder blikken of blozen haar kant op en zette zich met een ruk neer op de stoel naast haar. Als hij niet zo haastig was, had ze hem misschien een drankje aangeboden. Nu bestelde hij een whiskey - classy - op haar kosten. Mindo moest een grinnik onderdrukken door de nadruk die hij bij dat laatste legde. Ja sure, ze wilde wel betalen. Het was toch niet haar geld. Toch hield ze zich in, met nog enige hoop dat de capuchon over haar hoofd er voor zou zorgen dat ze nog weg kon komen voordat hij echt elke sproet op haar gelaat had geïdentificeerd. Nou dat escape plan liep ook heel snel in de soep toen hij deze capuchon van haar hoofd trok. Kwaad draaide ze zich met een ruk naar hem toe. "Blijf met je tengels van me af," siste ze hem kwaad toe, er niet bepaald van gediend dat hij zo dichtbij was gekomen. Nu ze volledig te zien was in het vale licht van de kroeg was het toch al te laat om zich terug te trekken. "Ik heb geen idee waar je het over hebt," sprak ze achteloos waarna ze zijn portemonnee uit haar zak pakte en de barman rustig betaalde. Toen deze haar 5 euro terug wilde geven als wisselgeld schudde ze haar hoofd en knipoogde de arme man toe. "Hou maar, cadeautje van mij," wat dacht hij, dat hij gewoon eventjes binnen kon komen walsen en stoer kon doen om zijn portemonnee terug te krijgen? Waarschijnlijk kon hij dat ook, als ze zijn postuur zag, maar er was wel wat meer nodig voordat Mindo met hangende pootjes toe zou geven. Met een glimlach draaide ze zich om en keek hem met fonkelende ogen aan. "Wel, geniet van je whiskey. Kan ik je soms ergens mee helpen?" was het slim? Discutabel. Maar goed, wilde hij echt gaan vechten in een kroeg? Vast niet... Toch?

Oh meneer know it all. No shit, als ze had geweten dat hij een of andere speurhond was, was ze wel van zijn achterste en diens inhoud afgebleven. Maar hey, tough shit, geen van hun wilde echt in deze situatie zijn. Irritatie flitste door haar ogen dat snel overschakelde naar woede toen hij naar haar uithaalde. Instinctief deinsde ze terug, het was haar al te vaak gebeurd dat iemand haar een klap probeerde te verkopen. Nu bleek dat hij haar slechts probeerde te intimideren, en ze verachtte zichzelf voor die angst kort te tonen. Zijn arrogantie liet haar sidderen van frustratie, wat ze echter nog goed verborg achter haar subtiele actie van de barman een tip geven. De sfeer was echter om te tasten en dat merkte zowel de barman als haar pokémon, die zachtjes wat meer haar kant op kroop. Op zijn voorstel keek ze even bedenkelijk. "Ik zal er-" voordat ze uitgesproken was dook hij naar voren en greep fern haar kaak vast. Zijn sterke hand sloeg zich om haar gezicht en ze voelde zijn vingers haar wangen indrukken. Slechts een fractie van een seconde leek er angst te zien in haar blik terwijl ze geforceerd werd hem aan te kijken, maar dat maakte heel snel plaats voor vurige woede toen ze kwaad zijn arm probeerde weg te slaan om zichzelf te bevrijden. "Ik dacht dat ik je had gezegd om verdomme van me af te blijven," siste ze en de lok die ze eerder achter haar oor had geveegd ontsnapte. Met een ruk trok ze zich terug. "Fijn, ik namelijk ook niet," kaatste ze terug op zijn reactie over meisjes slaan. Beetje much om hem een zwak meisje te noemen, gezien hij boven haar uitstak, maar ze hoopte dat het hem stak. Haar vurige ogen vonden zijn blauwe en keken hem strak aan. Het waren altijd de gozers met de manbuns. Even overwoog ze haar opties, maar ze zag dat mensen hun kant op begonnen te staren en wist niet precies wiens kant ze zouden kiezen wanneer het escaleerde. Ugh. "Weet je, fine," siste ze en met een soepele beweging pakte ze haar glas en gooide die in één keer achterover, waarna ze achter zich een pokéball tegen haar piplup drukte en die daarin liet verdwijnen. Uit haar zakte viste ze zijn portemonnee en gooide die dichtgevouwen zijn kant op. Zijn portemonnee mocht hij best hebben, omdat hij daar zo lief om vroeg, de inhoud daarvan had ze al eerder ongemerkt in haar zak gestopt. Ze stak haar middelvinger zijn kant op en zette toen vlug stappen naar de deur, zichzelf met de souplesse van een dief tussen de tafels bewegend. Het moment dat de deur terug in het slot viel, wist ze precies wat te doen. Direct zette ze het op een lopen, wetend dat meneer niet blij zou zijn wanneer hij erachter kwam dat hij misschien zijn portemonnee had, maar daarbuiten eigenlijk helemaal niets.

Ja. Als dingen gewoon net iets anders waren geweest, dan zou vandaag echt een top dag zijn geweest. Dan had ze zich ruim getrakteerd op speciaal bier en Muk it, misschien zelfs wel een glaasje whiskey zodat ze goed kon slapen. Maar het biertje dat ze zo snel had gedronken was niet haar eerste en steeg al naar haar kop, bovendien waren de straten nog nat en glipperig en niet te vergeten - degene van wie ze gestolen had was een fucking bitch. Ze rende de hoek om een steegje in, maar de gladde stenen onder haar voeten gaven niet mee en pijnlijk knalde ze op de grond met haar knie. "Shit," pufte ze en krabbelde snel weer overeind, enkel om een doodlopende steeg voor haar neus te zien. Ze hoorde zijn voetstappen en zonder na te denken probeerde ze al over het hek heen te klimmen, toen iets haar bij de rugzak greep. Niet iets, de hond die achter haar aan zat. Haar handen gleden van het ijzeren hek af en even was ze gewichtloos, heel eventjes. Het volgde dat ze wist was dat haar lichaam met een dusdanig harde klap de grond raakte dat het de lucht uit haar longen sloeg. De meid snakte naar adem maar gunde zichzelf niet de tijd om bij te komen. Vanaf de grond probeerde ze hem hard tegen haar schenen te trappen, in de hoop dat dat haar genoeg tijd zou geven om er vandoor te kunnen. "Rot een eind op, heikneuter!" de adrenaline die ze voelde was niet genoeg om alle pijn te maskeren, maar ze was nog niet klaar. In een haast probeerde ze overeind te komen en langs hem heen te duiken.

Mindo hapte naar adem toen ze op haar ribben viel en de lucht uit haar longen werd geslagen. Ugh. Natuurlijk was het weer iemand met ervaring, kon ze niet een of andere geweldsmaagd aantreffen for once? Ze zou haast denken dat dit Arceus was die haar strafte voor haar misdaden, maar in Arceus geloofde ze al heel lang niet meer. Voorspelbaar noemde hij haar, de lul. Hoevaak was hij dan wel niet bezig met figuren zoals haar in elkaar timmeren? Wie was nu daadwerkelijk de trieste tussen hen, zij kwam er 9 van de 10 keer nog mee weg, tenminste. Mindo haalde uit naar zijn schenen en deed een poging aan hem te ontsnappen. Hij onderschepte haar echter en trapte zonder pardon haar benen onder zich weg, waardoor ze dreigde haar evenwicht te verliezen. Kort wankelde ze. De jongen ving haar op, al was dat enkel om haar hardhandig tegen de muur te duwen. De ruige beweging zorgde ervoor dat ze met haar hoofd tegen de stenen klapte en flits van pijn schoot door haar hoofd. Wild bleef ze pogingen doen hem met haar benen te trappen, of tenminste haar nagels diep in zijn armen te drukken terwijl hij pijnlijk haar keel vast greep. Zijn grote handen hadden zich hardhandig om haar hals geslagen en met ieder woord dat hij sprak moest ze meer moeite doen om genoeg adem te kunnen blijven halen. Paniek rees in haar omhoog en even overwoog ze in te geven, maar het was iets in zijn ogen, iets in zijn woorden dat haar zo tegen de haren instreek. Dat verschrikkelijke arrogante wat hij met zich droeg. Mindo forceerde zichzelf hem recht in zijn ogen aan te kijken, waarna ze haar mond open trok. De woorden moest ze er uit forceren door de druk die hij op haar keel legde.  "Fock. You."  en met die twee gevleugelde woorden liet ze met een van haar handen zijn arm los en probeerde een gebalde vuist zo hard als ze kon tegen zijn slaap te timmeren.

Ugh, mocht hij willen. Ze zette haar tanden nog harder op elkaar, totdat de spieren aan de zijkant van haar hoofd bol begonnen te staan. Maar haar plan, als je het al zo kon noemen, werkte. Ze rees haar hand en met alle kracht die ze in zich had wist ze hem te raken. De pijn die door haar hand joeg werd gemaskeerd door de adrenaline. Haar ogen fonkelden toen hij iets achteruit krabbelde en ze zich daardoor vrij kon maken van zijn grip. Even snakte ze naar adem, maar lang had ze niet de tijd om zichzelf te herpakken. "Oh stik in een pi-" die zin kon ze niet af maken, want sneller dan ze van hem verwacht had haalde hij naar haar uit. De impact zorgde ervoor dat ze op haar evenwicht bijna verloor en een steek van pijn sloeg door haar hele hoofd heen. Een pijnlijke kreet ontsnapte haar terwijl ze met haar hand haar hoofd bedekte. Shit, shit. Dat zou er niet mooi uit zien morgen. Inmiddels was het geld het echt niet meer waard, maar ze zou hem nog eerder haar de grond in laten timmeren dan toe geven dat ze had verloren. Ze voelde zich alsof ze dronken was, maar wist zichzelf redelijk te corrigeren, ondanks de suizende pijn in haar hoofd. Een lachje dat duidelijk hol was van pijn verliet haar mond. "Je slaat als een meisje," en met die woorden probeerde ze met een krachtige trap ervoor te zorgen dat hij voorlopig geen kinderen meer op de wereld zou kunnen zetten.